Carrying The Prince's Child

Chapter 9

"Kape Oh"

Napaangat ang tingin ko mula sa pagkakayuko ng marinig ko ang boses niya. Kinuha ko naman ito at nginitian siya.

''Salamat"

"Wala yun" Sabi niya at umupo na rin sa tabi ko. Medyo dumistansya ako sa kanya ng unti dahil hanggang ngayon, di pa rin ako komportable pag malapit siya sa akin. Kahit mainahal ko siya at hanggang ngayon din naman ay hindi mo maalis sa akin ang maapektuhan kapag nasa malapit siya. Seriously speaking, I never expect na magkakatagpo kami uli. Is he here because he know about our daughter or beacuse of me? Napatawa lang ako sa inisip ko. Hay naku Shaileen, sige, asa pa.

"Bakit?"

Napatigil ako sa pagtawa ng humarap sa akin si Yoshan habang nakakunot ang noo. Umiling na lang ako.

"Nothing, may naalala lang ako"

"At ano naman yun?" Sabi niya habang nakangiti na parang nang-aasar.

Hindi ko maiwasang magtaray sa tanong niya. "Wala ka na dun tatang, shut up na lang" Sabay nag cross-arm.

Napatawa na lang siya. "Grabe Shan, hindi mo alam kung gaano ko namiss ang katarayan mo" Sabay tawa uli.

Napatulala ako saglit. Eh ako, namiss mo? "Oo nga no? Ang tagal ko na rin mula nung huling nagtaray" Sabay nakitawa na rin.

"Don't underestimate your attitude miss. Kung hindi dahil diyan, hindi siguro tayo magkakakilala."

"Oh well, kung hindi dahil sa akin, baka mas maganda ka pa rin sa akin" sabay tawa uli.

Pero napatigil ako sa pagtawa ng napansin kong nakatingin siya akin. "B-bakit"

Napailing na lang siya at nakangiting humarap sa dagat na nasa harapan namin. "Thank you Shaileen for everything" Sabi niya at ako namang si ito hindi magawang alisin ang tingin sa kanya. Nagrereflect sa mukha niya ang liwanang ng buwan at marami pag bituin sa langit. Medyo malakas ang hangin kaya sumasabay sa pag ihip ang buhok niya. Hindi ko maiwasang hawakan ang buhok ko dahil sumasaboy ito sa mukha ko. Napatingin na rin ako sa mga mata niyang unang nakatawag pansin sa akin. Kaso mahahalata mo rito na parang malungkot siya.

Ano ang karapatan mong malungkot Yoshan? Sino nagsabi sa iyo na pwede kang malungkot? Hindi ba dapat ako naman? Hayaan mo na ako, please.

Kaso hangang isip ko lang nasasabi yun, It's impossible for me to say it dahil cliche man itong sasabihin ko, alam kong kahit pagod na ang utak ko, hanggang tumitibok ang lamang loob na ito, hindi ito titigil. Pwede magpahinga but it doesn't quit. Believe me, I already tried pero ako mismo ang nagpapahirap sa sarii ko.

"What do you mean about Annalyn?" Tanong ko sa kanya sabay harap sa dagat. Di ko kayang makita ang mata niya. Baka mainggit lang ako sa pinapakitang emosyon nito. Naramdaman ko namang lumingon siya sa pwesto ko.Sandaling tumahimik ang paligid at ang tangi mo lang maririnig ay ang alon sa dagat. This place is too romantic, such a waste that we're not like it.

Narinig ko namang napabuntong hininga siya. "Annalyn is my greatest love of all"

Ouch

"She is the girl that I want to be with in my lifetime. Kaso parang masyado siyang perfect  kaya kinuha agad siya ng Diyos"

Saglit akong napatgil sa pagtingin sa dagat.

"A-anong nangyari?" Nag-aalangan kong tanong dahil hindi ko alam kung sasagutin niya iyon. Yes, dahil kay Annalyn ay nasira ang pwede sa namin na fairytale ni Yoshan pero kahit kailan ay di ako nagtanim ng sama ng loob. Nagalit oo pero pinatawad ko na rin dahil wala namang magandang epekto ang paghihiganti o pagatatanim ng galit dahil tayo lang din naman ang mahihirapang buhatin ito. Besides, because of her, Yoshan found his love.

I heard him sigh. "It happens last year. All of us are happy at walang nag eexpect na mangyayari sa kanya yun. It's her birthday kaya gumawa kami ng surprise party sa kanya. Ang balak namin nun ay una akong magigising kay Anna at tutulong sa paghanda. Ok naman ang lahat kaso nawala lahat ng yun ng makita namin sa kwarto si Anna na nakahig a na duagauan ang buong mukha. O-of course, pinunta namin kaagad siya sa ospital only to found that she has a brain tumor stage 3 a at palala na ito.. Matagal na pala niyang alam pero hindi niya sinabi sa amin." Saglit siyag napatahimik kaya napatingin ako sa kanya. Lumuluha na siya habang nakatingin sa dagat. 

I sighed. Ito ba ang gusto mo Shan? Tatayo na sana ako pero hinawakan niya ang braso ko kaya napalingon ako sa kanya. "Saan ka pupunta?" Tanong niya at medyo pumiyok pa ang boses niya. Agad naman niyang pinunasan ang luha niya ng mapasin niyang nakatitig lang ako sa kanya.

"Aalis na lang ako, alam ko namang hindi mo pa kayang balika ang dati kaya wag mong pilitin ang sarili mo" Sabi ko sa kanya which is half true. Dahil yung isa pang dahilan ay baka mas lalo akong maging tanga once na manatili pa ako sa tabi niya.

Umiling naman siya. "Please Shan, kailangan kita ngayon" pakiusap niya sa akin. "Please best." Sabi niya at nakikita kong naluluha na siya. Naapatawa na lang ako. Ako ang babae pero siya ang iyakin. 

Umupo na lang ako sa tabi niya at inakbayan siya. "Sige na po best, makikiniga na ako" Sabi ko. 

Inis naman niyang tinanggal anga kamay ko sa braso niya. " Hindi na ako bakla kaya-" Sabay akbay sa akin "Ako naman ang aakbay" Sabi niya at tumawa.

Napangiti na lang ako.  "Oh, ok ka na?"

 Napatango na lang siya. "Yep, salamat" Sabii niya at huminga nag malalim. "Tas yung nga, hindi mo alam kung gaano kasakit aang makita mong unti-unting nawala ang mahal mo at unti-unti rin siya kinakain ng sakit niya." Sabi niya at tumingin uli sa dagat.

Napahilig na lang ako sa dibdib niya. Kung alam mo lang Yoshan, alam ko ang pakiramdam na yan.

"May mga times nga na gusto ko ng umiyak dahil sa paghihirap niya pero tinibayan ko lang."  Mas lalong nilapit niya ako sa kanya. "Yung mga oars na ang sasaya niyong nanonood at nakikitawa din siya pero aang totoo nun ay hindi na siya nakakita. Mas lalo akonag anahirapan nung hindi na rin siya makarinig aat makapagsalita. Puro ungot, pero alam mo yung last message niya? Nagpakauha daw siya nun ng papel sa katulong at tinulungan siyang magsula. 'I love you Yoshan' yun yung sabi." Hindi na napigilan ni Yoshan ang humagulgol kaya pinatong niya ang mukha niya sa ulo ko.

Wala akong ibang magagawa kundi ang umiyak na lang din sa dibdib ni Yoshan at niyakap siya ng mahigpit .

Tama lang talaga ang desisyon ko. Once na nagsabi ako na mahal ko siya, iba ang maalala niya.

***********************************************

Hello guys, sorry kung sobrang tagal kong mag-update. Una nasira cell ko kaya sa computer shop ako nag tataype. pangalawa, busy sa school.

SALAMAT DIN PO SA INYONG LAHAT NA MATYAGANG NAGHIHINTAY. Sa mga ta din na wagas makacomment. Hindi niyo alam kung gaano ako pinagtitinginan sa computer shop dahil tumatawa, mali, humahalaklak ako. Comment for my inspiration.

Happy 4k reads ang 180+ votes. I love you so much.

God loves you :)

Note: hindi ako makasagot sa comment niyo dahil daw sa email ko. Ano yun?