Stille schoonheid

Hoofdstuk 3

We lopen op de gang en opeens stopt Kate bij een groepje jongens. Ik houd me een beetje verscholen achter Maya als Kate me achter Maya vandaan sleurt. "Dit is Dayenna." Stelt ze mij voor. Ik zwaai verlegen en mijn oog valt op een jongen uit het groepje. Die ogen vergeet ik nooit meer. Ik heb hem gister gezien. Hij kijkt me weer heel geschrokken aan. Maar deze keer trekt hij wit weg.

Kom op mensen! Ben ik zo lelijk?! 

Ik kijk weg en doe alsof ik het niet merk, maar het voelt alsof hij een gat in mijn rug brand met die ogen.

"Hey. Hey! Josh!" roept één van de andere jongens. "Gaat ie? Je bent bleek." Josh – blijkbaar heet hij zo – stopt met staren en knikt.

Kate en Maya groeten de jongens en we lopen naar het klaslokaal.

Dat was vreemd. Ik snap er niks van. Hij staart me aan alsof ik een dode ben die is opgestaan of zo. Ik neem plaats aan mijn tafel en blijf maar denken aan die Josh. Hij mag dan wel vreemd zijn maar hij is wel behoorlijk knap.

"Mrs. Mcliff! Kan jij bladzijde 55 voorlezen." Zegt Mrs. Hamilton. Ik kijk haar raar aan. Maar ze blijft me maar aankijken. Weet ze dan niet dat ik nog in therapie zit en zo? Mijn leesvaardigheden moet ik weer oppakken aangezien ik al die tijd in coma heb gelegen.

Na een minuut heeft ze pas door wat voor fout ze heeft gemaakt. Ze biedt haar excuses niet eens aan en gaat beschaamd weer verder met de les.

Ik hang nog wat rond in de kantine. Alle leerlingen zijn al weg, maar ik wil nog niet naar huis. Papa komt pas thuis in de nacht en ik heb geen zin om de hele tijd in mijn eentje thuis te zitten. Shoppen is ook moeilijk als er niemand bij is en Kate en Maya hebben allebei club na schooltijd. Ik besluit om nog wat rond te lopen door de school. Ik loop langs de lerarenkamer en vang een gesprek op.

"Het is natuurlijk echt spijtig voor dat meisje, maar dit gaat zo niet goed komen." Hoor ik Mrs. Hamilton zeggen. "Ze kan niet voorlezen en kan zo dus ook geen MO krijgen en dus minder cijfers, wat niet eerlijk is tegenover haar klasgenoten. Het is erg vervelend."

"Ja, dat snap ik, Claire, maar om haar in een speciale klas te zetten zal te veel moeite kosten." zegt een andere mannelijke docent.

"Het is maar dat haar vader ons veel betaalt hiervoor, anders hadden we haar naar een andere school moeten sturen."

Ik had zo gewenst dat ik dit gesprek niet had gehoord. Denken ze zo over mij? Denken ze soms dat ik beter op een gehandicapte school moet gaan ofzo?! Ik kan er niet meer naar luisteren. Ik ben echt kwaad. Het zijn toch volwassenen? Wat zijn dat voor verlepte leraren om zo over een leerling te praten! Het is niet alsof ik er wat aan kan doen. Inwendig vloekend loop ik verder de gang op en weet uiteindelijk niet meer waar ik ben. Echt waar Dayenna? Verdwalen?

Verderop hoor ik de klank van een piano. Wie bespeelt het? Zo mooi. Het is alsof mijn benen de muziek volgen. Ik sta in de deuropening van het muzieklokaal en zie Josh de piano bespelen. Hij lijkt net een prins. Het is alsof ik rozen om hem heen zie. Man ik lijk wel gek. Zijn heldere ogen en donkere haren reflecteren als diamanten in de zon. Dan stopt hij met spelen en kijkt hij recht in mijn ogen. Ze zijn rood. Heeft hij gehuild?

"Dat was waanzinnig!" roep ik met een oprechte glimlach. Hij glimlacht terug. Een pijnlijke glimlach. "T-thanks." Zegt hij. Het is even stil. Een pijnlijke soort van 'Awkward silence'. "Dus hoe bevalt het je in het grote Amerika?" onderbreekt hij de stilte. Ik maak een twijfel gebaar. "Ik snap het. Amerika is echt tien keer Nederland, ofzo." Ik knik. "Dus uit welk gedeelte van Nederland kom jij? Rotterdam? Amsterdam? Of uit het Noorden?" Voor een Amerikaan weet hij aardig wat van Nederland. Sommigen weten niet eens wat Nederland is. "Rotterdam" krijg ik er met moeite uit. Hij lacht en geeft me een boks. "Daar komt mijn Ma vandaan." Zegt hij. Ah, vandaar. Deze jongen is toch niet zo vreemd als ik dacht. Hij is eigenlijk wel cool. En leuk. Enorm leuk! We praatten maar door over Nederland en hij heeft me van alles en nog wat verteld over Amerika. Er valt een stilte. "Je doet me denken aan iemand." Onderbreekt hij de stilte. "Ze was het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien." Heel even zag ik een eenzame en pijnlijke blik in zijn ogen. "We kenden elkaar al heel lang. Ik mis haar nu nog steeds." Ik slik een brok in mijn keel weg. Duidelijk hoorbaar. Is ze soms zijn ex? Heeft ze zijn hard gebroken? Of erger nog is ze soms... dood? Geen wonder dat hij zo'n verschrikte blik kreeg toen hij me zag. "Hoe heet ze?" Niet dat het wat uitmaakt, maar ik was toch nieuwsgierig. Doordringend kijkt hij me aan. Alsof hij met zijn ogen smeekte om die vraag ongedaan te maken. Ik merkte de ongemakkelijkheid op en probeerde van onderwerp te veranderen.