Stille schoonheid

Hoofdstuk 12

Josh

Ik probeer mij op mijn huiswerk te concentreren, maar een succes is het niet. Ach, wie houd ik voor de gek, ik maak nooit huiswerk. Agressief schuif ik de boeken van mijn bureau af. Een diepe zucht ontglipt mijn mond.
Wat moet ik doen. Wat moet ik doen? Hoe kan ik Dayenna beschermen van hem? Dat is het juist. Niet. Ik kan Dayenna niet beschermen en dat weet een kip zelfs. Ze is te eigenwijs en koppig. En niet alleen dat. Ze kent Tony niet, ze weet niet waar toe hij instaat is en om eerlijk te zijn weet ik het zelf ook niet na al die dingen die hij heeft gedaan.
Wat is zijn doel eigenlijk? Wat probeert hij bij Dayenna te bereiken?

Het geluid van de bel verstoord mijn gedachtes. Geërgerd sta ik op en slof naar de deur. Ik ruk 'm open en zie roodharige Chris voor mijn neus staan.
Heel even kijkt ze me aan.
"Het lijkt erop dat alles goed gaat," zegt ze, terwijl ze zonder toestemming langs me naar binnen glipt. "Ik heb lang niet van je gehoord. Ik begon me zorgen te maken. Sukkel."
"Tony is hier."
Ze stopt met wat ze ook aan het doen was en kijkt me vol ongeloof aan.
Ze wilt iets zeggen, maar de woorden komen niet uit haar mond. In plaats van een lading vragen komt er maar één woord uit haar mond: "Waarom?"
Ik haal mijn schouders op en plof neer op de bank. Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen.
Christine – dat is haar volledige naam – heeft Dayenna nooit gekend. En aangezien Chris ook onvoorspelbaar kan zijn, vertel ik haar maar niks.
Ik ken haar al mijn hele leven. Ik weet hoe ze denkt en hoe ze dingen aanpakt. Ze is net zo obsessief als m'n broertje. Dingen geheim houden voor dat soort type mensen is meestal het beste.
"Is hij hier voor een opdracht? Dat moet wel toch? Ja dat moet wel. Het is allemaal voor een opdracht."
"Ik weet het niet, oké! Ik weet niet what the fuck hij hier doet!" Ik schrik van mijn uitbarsting.

Ik weet nog heel goed wat er allemaal gebeurt was die dag. Die ene dag waarop Tony iedereen duidelijk had gemaakt waartoe hij instaat was. Hij bleef die arme jongen maar slaan en schoppen. De gozer was per ongeluk tegen hem aan gestoten en wist niet wat hem overkwam. Tony had hem in coma geslagen. Met z'n drieën moesten we hem tegen houden zodat hij de jongen niet zou vermoorden. Het was een nachtmerrie. Een pure nachtmerrie. Zo was hij niet. Chris stond daar maar als een standbeeld, niet gelovend wat ze zag. Na die dag was ze bang voor hem geworden. Ze had het hem nog gezegd ook en het ergste is dat hij antwoordde met: "Ja, goed zo! Wees bang voor me! Vrees me!" Daarna lachte hij. Terwijl een paar leraren hem probeerde mee te slepen naar de directeur ende ambulance aan het bellen waren, schaterde zijn lach door de gangen. Iedereen was in shock. En ik waarschijnlijk nog het meest. Ze hadden mij en m'n familie aangeraden hem naar een psychiater te brengen, maar mijn ouders luisterden niet.  "Zijn manier van vechten zou goed van pas kunnen komen voor de organisatie," was hun antwoord. Ik was woedend, razend, zo ontzettend kwaad. Het heeft hem niks goeds gedaan, want twee maanden na het incident stond hij met een pistol gericht op een medewerker in de supermarkt. Het heeft me bijna een halfuur gekost om hem te overtuigen dat moord geen optie was. 

"Shit!" roept Chris uit. Ze neemt plaats op de bank en staart naar het zwarte scherm van de TV. "Wat nu?"
"We gaan de organisatie bellen."
"Wat?!" Ze staat abrupt op.
"Dat ben je niet echt van plan toch? Wat ga je ze zeggen dan? Dat hij ziek in zijn hoofd is en erg gevaarlijk? Besef wel dat er dan precies hetzelfde zal gebeuren als de vorige keer. Misschien sluiten ze hem dit keer voor goed op."

"So be it!"

Het is stil.
Geen van ons zegt iets
Ik pak de telefoon en toets het nummer in. Net voordat ik op de knop om te bellen druk twijfel ik. Moet ik dit wel doen? Hij is wel mijn broertje. Mijn tweelingbroertje.
Ik leg de telefoon weg. Ik kan het niet. Ik kan hem dit niet aandoen. Hij heeft gewoon hulp nodig en hem laten opsluiten gaat hem niet helpen. Dan gaan we het spel anders spelen.
"Chris,"
"Ja?" antwoord ze.
"Wat dacht je ervan om een team te vormen?"
"Een team?"
"Ja, jij, Tony en ik. Zoals vroeger."
Ze denkt even na. Ze kijkt me aan en kijkt dan weer naar – niet naar mij in ieder geval.
"En waarom zou ik dat doen? Ben je niet bang dat als Tony ook maar iets flikt, ik zelf een kogel door zijn hoofd schiet? Je weet dat wij elkaar niet vertrouwen toch? Tony en ik."
Ik knik. Dat weet ik, maar ik doe er alles aan om Dayenna te beschermen. Alles om mijn broertje te helpen.
"We zullen op z'n minst erachter komen wat hij hier doet. En als we dat weten kunnen we hem misschien stoppen."