Stille schoonheid

Hoofdstuk 6

Ik heb geen enkel woord van de lessen kunnen volgen. Mijn hoofd zat alleen maar bij Jenna. Hoe we elkaar ontmoet hadden, hoe alles misging.
Wanneer de les afgelopen is, is het enige wat ik nog kan doen om tot rust te komen muziek maken. Hier op school hebben ze een verlaten muzieklokaal. Niemand komt daar meer. Ik ben waarschijnlijk de enige die het gebruikt. Ik loop het muzieklokaal binnen en voordat ik ga zitten op de pianokruk streel ik de toetsen. Ik neem plaats.

Ik sluit mijn ogen en begin te spelen. Een liedje dat mijn opa mij heeft aangeleerd. Claire de Lune van Debussy. Dit liedje heeft me altijd een soort rust gegeven. Veel jongeren vinden klassieke muziek helemaal niks, maar ik kan er soms zo van genieten als ik het speel op de piano.

Ik weet het, heel uncool.

Mijn vrienden weten er natuurlijk niks van. Stel je voor hoe ze gaan reageren. Ik hoor ze al zeggen: "Gast, ben jij gay of zo?"

Terwijl ik speel sluit ik mijn ogen en reis weer terug in de tijd.

Ik zie mijn 12 jarige tweelingbroertje over het grasveld rennen met een oprechte glimlach op zijn gezicht. Die glimlach verdween twee jaar later en het liefst vergeet ik die gebeurtenis. Dan flitst het moment voorbij dat ik Dayenna ontmoette en wat er toen allemaal gebeurde. Man, die gebeurtenis had ik zo graag willen over doen.

Onverwachts rolt er een traan uit de hoek van mijn oog. Verdomme. Ik ben toch geen wijf. Ruw veeg ik het weg.
Wat wij hebben gedaan zal ze nooit meer vergeten. Althans dat had ik gedacht.

Ik voel de aanwezigheid van iemand anders in de kamer en kom uit mijn trance. Ik kijk met een ruk om naar de deuropening en zie het kleine meisje daar staan.

Elke keer als ik aan haar denk lijkt ze wel voor mijn neus te verschijnen als een soort van geest. Best eng.

Wanneer ze door heeft dat de muziek gestopt is kijkt ze mij recht aan en doorboort ze mijn hersenen zowat. Alsof ze zo door mijn ziel kan kijken.
Ik denk dat ze door heeft dat mijn oog even zweette, zo noem ik het maar, want even vertrekt haar gezicht naar medelijden.

"Dat was waanzinnig!" zegt ze dan en na een stotterend bedankje volgt er een awkward silence. Om die stilte te verbreken vraag ik haar van alles en nog wat en voor even vergeet ik alle sombere shit. Ondertussen zijn we op de grond tegen de muur gaan zitten.

Ze heeft geen idee dat ik alles over haar weet. Best grappig om haar te horen praten over zichzelf terwijl ik waarschijnlijk meer weet over haar dan zijzelf.

"Je doet me denken aan iemand." Floept het uit mijn mond. Shit! Was het echt nodig? Hoe veel mijn hoofd ook tegenwerkt, mijn mond weet maar niet van ophouden. "Ze was het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien."

Heeft iemand ducktape...?

Die gedachte dat ze hier voor me zit en me niet herkent doet pijn. "We kenden elkaar al heel lang," ga ik verder. " Ik mis haar nu nog steeds."

Ik hoor Jenna slikken.
"Hoe heet ze?"

Dat vroeg ze toch niet echt hè? Ik ga echt niet vertellen hoe ze heette. Nou ja, heet. Wat moet ik nu doen? Shit.
Ik kijk haar doordringend aan in de hoop dat ze de hint heeft begrepen. En godzijdank, dat heeft ze.
Ze verandert van onderwerp.

Ze vraagt hoe ik piano heb leren spelen. "Ik heb het van mijn opa geleerd." Ik probeer te glimlachen,maar heb het idee dat het eerder een grimas lijkt.

Ik loop naar de piano en begin weer te spelen. Dit keer een ander nummer. Ik geef een seintje dat ze erbij kan komen zitten en voorzichtig en behoed voor het kwaad schuifelt ze naar me toe.
Als ze eenmaal comfortabel zit sluit ze haar ogen en geniet van de muziek.

Ze is zo ontzettend mooi.

Ik schrik van mijn eigen gedachtes en stop acuut met spelen. Snel herstel ik me weer. Plots krijg ik een werkelijk geniaal idee. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Jenna kijkt me aan en aan de manier waarop ze naar me kijkt weet ik dat mijn charmes werken. Maar natuurlijk dat doen ze altijd.

"Je genoot helemaal."

"Dat... is een compliment."

"Zeg wil je ook wat leren?"

Mijn idee gaat in z'n werk.
Ze knikt even en ik maak haar duidelijk dat ze tussen mijn benen in kan zitten. Ze kijkt me aan en haar gezicht spreekt boekdelen.

"Nee, geen grapje. Kom op." Zeg ik.

Langzaam schuift ze richting mij, maar een beetje te langzaam voor mij. Ik grijp haar bij de heupen en zet haar tussen mijn benen. Ze is licht. Maar zeker verre van skinny. Waarschijnlijk was dit toch niet zo'n goed plan want ik heb nu duidelijk uitzicht op haar inkijk. Awsome.
Gespannen kijkt ze recht voor zich uit als een of ander standbeeld.

"Niet zo stijfjes. Ontspan je, ik bijt niet." Lach ik verleidelijk.

Ik pak haar handen en begin met de les, maar zo te zien kan ze haar kop er niet echt bij houden want haar ogen schieten alle kanten op behalve naar onze handen op de piano. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik heb haar gemist. De oude Jenna. De Jenna die ons nog vertrouwde.