Stille schoonheid

Hoofdstuk 10

"Jij weet echt niet van ophouden hé," zei Luca. Tony keek haar geamuseerd aan.

"Dat heb je correct, schatje."

Luca lachte. Ze aaide Tony over zijn hoofd alsof hij een hond was.

"Een twaalfjarige—"

"Dertien!" onderbrak Tony haar.

"Ook goed. Een dertien jarige jongen hoort niet te flirten met een meisje van zestien."

Tony rolde met zijn ogen en keek haar diep in de ogen aan. Het leeftijdsverschil maakte hem totaal niet uit. Luca was prachtig. Een donkere huid, groene ogen en een flinke bos zwarte krullen. En een lach. Een prachtige lach. Hij mocht misschien wel dertien zijn, maar hij was nu al een stuk volwassener dan andere kinderen. Dat moet wel als je gedwongen wordt om bij zo'n organisatie te werken. Echt mensen achtervolgen en van ze af komen deed hij nog niet, maar hij was nog wel in training. Pas als vijftienjarige mocht je  het veld in. Er waren aardig wat kinderen die bij de organisatie werkten, alleen waren de meeste wees. Tony en zijn oudere tweeling broer waren dat niet. Hun ouders waren opgegroeid als wezen in de organisatie. Het was iets wat ze nooit zouden kunnen achterlaten en dus ook hun kroost moest zich met de organisatie bezig houden.
Helaas handelden deze mensen met harde hand en ging je missie altijd voor.

"Zeg, hoe ging het eigenlijk met die laatste job van je?" vroeg Tony.

Luca hield haar schouders op.

"Het was de bedoeling dat ik die man zou vermoorden,maar dat is gefaald. Ik kon het gewoon niet."

Tony keek haar met grote ogen aan.
"Ben je gek?! Je weet wat ze met je doen als je je taak niet hebt gedaan zoals het hoort."

Luca glimlachte.

"Weet ik. Ik kon het gewoon niet. Die man... ik had gewoon medelijden met hem."

***

Tijdens het avond eten thuis was het altijd stil. Niemand praatte. Niemand durfde ook maar één woord te zeggen.
Tony, die altijd zenuwachtig werd aan tafel, kon het niet laten om een vraag te stellen.

"Waarom zijn ze zo streng wanneer je een taak niet hebt voltooid?"

Voor even werdt hij alleen stomverbaasd aangestaard, maar uiteindelijk werdt zijn vraag beantwoord.

"In de organisatie wordt je getraind om je opdracht te voltooien," begon zijn moeder, "en als de taak niet voltooid is heb je dus gefaald. Het niet kunnen voltooien van je missie betekent dat je zwak bent en de jarenlange training hebt genegeerd. Het is schandalig."

Tony en Josh keken mekaar aan. Hun moeder had het op zo'n manier gezegd alsof het normaal was om mensen te te straffen of zelfs vermoorden bij een fout.

"Maar wat als het was om iemand te beschermen? Of omdat je medelijden krijgt met degene die je moest elimineren?" vroeg Tony.

"Genoeg!" hun moeder sprong op van tafel en keek Tony woedend aan. "Een missie is een missie! Die hoor je nou eenmaal goed te doen. Een andere keus of mogelijkheid is er niet! Medelijden is voor de zwakken."

Hiermee was het gesprek beeïndigd. Tony had ook niet verwacht dat zijn moeder een heel ander antwoord zou geven. Zij is hier opgegroeid en weet niet anders dan zich te houden aan haar plicht. Ze is nooit een goede ouder geweest voor hem en Josh. En niet zoals de rest van de kinderen gingen Josh en hij wel naar een gewone school. Ze merkten dat hun relatie tussen kind en ouder heel anders was dan dat van andere kinderen. Maar dat deerde hem nu even niet. De relaties in het gezin.
Wat hem op dat moment dwarszat was wat er met Luca zou gebeuren. Ze had een fout gemaakt. De eerste keer zou een waarschuwing zijn, waarschijnlijk, maar de tweede keer zou haar ondergang betekenen. Hij moest haar waarschuwen.