Stille schoonheid

Hoofdstuk 8

Dayenna
"Dus jij bent Dayenna," zegt Tony geïnteresseerd. Hij doorboort mijn hersens met die gifgroene ogen van hem. Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen en schuif zenuwachtig op mijn stoel.

"Jep, ik ben Dayenna."

Dit is nou echt zo'n situatie die men 'awkward' noemt. Op de een of andere manier blijft hij me aanstaren. Ookal wend ik mijn blik af en doe alsof ik aan het uitvinden ben wat voor soort appel er in mijn appeltaart zit blijft hij me gefascineerd en vooral creepy aanstaren.

"Dus... jij woont hier zeker al wat langer?" vraag ik om door de stilte te snijden.

"Nou eigenlijk niet," krijg ik als antwoord, "ik logeer bij iemand. Zelf woon ik... nou ja, ergens anders."

Door die pauze begin ik te denken dat er iets is wat deze gozer verzwijgt, maar ja, wat maakt het uit. Ik hoef het toch niet te weten.
Het gesprek ging verder heel vaagjes door en ik dankte God toen Micheal eindelijk mij kwam verlossen van dit moment.

***

Vanochtend was een oorlog. Het gevecht met mijn haar heb ik overduidelijk verloren en het blijft dus al helemaal niet zitten zoals ik het wil.
Ik heb het maar is een ontzettend slordige knot gepropt, maar weet zeker dat het door een windvlaag weer eruit gaat vallen.

De pauze is net begonnen en terwijl ik bezig ben een paar irritante plukken in mijn knot te proppen zitten de andere mensen aan de tafel te discussiëren of een zoete pizza lekker is. Ook al volg ik het gesprek maar half ik merk dat Dean niet te overtuigen is dat een zoete pizza ook lekker kan zijn.
Dan merk ik de aanwezigheid van iemand achter me en draai me om. Josh torent hoog boven me uit en kijkt op me neer met die mooie lag op z'n gezicht.

"Ik sta hier serieus al een paar minuten naar jullie bullshit te luisteren en jullie hadden het niet eens door," zegt hij.

"Oh, sorry man. Jij bent echt net een geest," zegt Terrance plagerig.

Josh stoot hem aan pakt een stoel, draait 'm achterstevoren en gaat er op zitten. Wanneer onze blikken elkaar kruisen verwacht ik dat hij zich gewoon wegdraait, maar dat doet hij niet. Hij glimlacht eerst. Mooie, rechte, witte tanden verblinden mijn ogen en doen mij wegsmelten in mijn gedachten. Ik voel dat ik rood begin te worden en draai mijn hoofd weg. Wanneer ik het idee heb dat hij niet meer kijkt kijk ik voorzichtig zijn kant weer op,maar nog steeds kijkt hij.

Deja vu.

Meteen denk ik aan het voorval van gisteren. Tony.
Hoe langer ik naar Josh kijk hoe meer ik de jongen van gisteren in hem zie. Het zou op zich wel kunnen dat de twee verwant van mekaar zijn, maar aangezien ze allebei niks van zichzelf hebben verteld neem ik aan dat ze mekaar niet kennen.

"Joehoe!" Maya zwaait met haar hand voor mijn gezicht en opeens is de verbinding tussen Josh en ik verbroken.

"Zeg is hier een staar wedstrijd gaande?" lacht Maya. Kate die aan de andere kant van mij zit wiebelt met haar wenkbrauwen wat mij meteen al een 'Shut up!' Blik  laat terugwerpen. Kate schiet in de lach.

Terwijl de pauze verder gezellig verliep lopen we inmiddels alweer terug naar de lokalen om de volgende les te volgen. Iedereen legt zijn spullen alvast klaar, praat wat, stoeit wat en doet zijn eigen ding. Wanneer de leraar binnenkomt en de aandacht eist wordt het stiller.

"Jongens, er komt een nieuwe leerling bij jullie in de klas. Hij zal niet lang bij ons op school blijven, maar we verwelkomen hem van harten."

Een figuur komt de klas in gelopen. Wanneer ik mijn ogen knipper geloof ik mijn ogen niet. De jongen gaat naast de leeraar staan en stelt zich voor.

"Ik ben Tony Thompson," zijn z'n enige woorden.

Ik kijk rond in de klas en merk dat ik niet de enige ben die verrast is. Dan zie ik Josh waarvan ik verwacht had dat hij ook verrast zou zijn en ja hoor, verrast is hij zeker. Maar blij is hij zeker niet. Zijn gezicht is bleek, zijn ogen groot en zijn handen zijn gebald in vuisten.
Mijn blik richt ik weer op Tony en ik kan het me verbeeld hebben, maar ik zag heel even een kille grijns richting Josh gaan.

Er is duidelijk iets tussen die twee. Dat het broers zijn is inmiddels wel duidelijk, maar de blikken die ze met elkaar wisselen zijn totaal niet de blikken die je met een normaal familielid verwisselt.