DÜNYADAKİ GÖLGE

Doğunca hayata ağladı insan
Gülmeyi beklemek, istedi sabır
Büyümek istedi hayatta küçükken
Büyüdü aklı küçüldü yazık.
İstedi mal mülk sırtı genişti
Yüklendi yüklendi yılmazdı artık.
O hep haklıydı yanlıştı herkez
Sandı ki dünyaya dikecek kazık
Kalktı doğruldu güneşe doğru
Donmuş bedeni ısınmaz artık
Durdu düşündü suçlu kendiydi
Bu dünyaya sinmiş siyah gölgeydi
Onla doğmuş güneş onla batacak
O siyah gölge silinecekti.
Her işe girişmis yaygaralarla
İşler büyümüş o bitecekti.
Oluşmuş sırtında yükünden yara
Atmazdı inadı, geçmez zamanla
Düşündü yükseği isterdi mevki
İstedi anılsın ismi parayla
Yanlız kaldı yaşlandı artık
Doğrulmak istedi yükünü atıp
Çürümüş düstü bıraktı onu
Gelmiş artı onunda sonu
Dönmedi bakmadı doğrulmaz sırtı İçinde öfke dışına taştı
Şimdi ağladı gözyaşı aktı
Temizlenmez artık vakti doldu
İşte bir hayat böyle sonbuldu.