Eylül.
Umut ayı, kendi yasını tutanlara.
Her gidenin ardından Eylül geldi sonra.
Gece yarısı, gece yarası tuttu.
Sabah oldu, gece arası gündüzde de yoktu.
Her bitenin ardından Eylül geldi sonra.
Son söz Eylül'ün. Sonbaharda dökülen kimse kaybeden odur. O yapraklar döküldükçe kendi yasını tutar ağaçlar. Dökülen kaybedendir, yeni yapraklara kavuşsun diye döker, yakar, yıkar Eylül.
Şair eder Eylül.
Şiirin güzeline ağzı açık baktırır...
" Kalanların şairliği nafile,
Asıl şiiri gidenler yazdı. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GEL
Poetry'Biz'e beraber gitme vakti geldi de geçiyor. Sen kayıp,ben ağrılı. Yalnız yaşıyorum bizi. Gel, Beraber gidelim 'biz'e... Kendimize gelmez miyiz ? * Şiir ve hikaye bir kitapta... *
