De "13" kinderen(#3)

Hoofdstuk 7

Toen ik wakker werd voelde ik niets meer. Alle liefde was uit me verdwenen. Ik zuchtte en wandelde de trap af naar beneden. Mist volgde me maar hield zich stil. Ze wist heel goed hoe ik me nu voelde, dat had Roos haar verteld. Niet dat ik het kon verstaan, maar ik had het wel begrepen.'Daar is de beste leider van de 12' lachte Julie en ik keek verbaasd de salon rond. Alle meisjes van de groep waren er.'Wat is dit?' vroeg ik verward en Mist landde op het salontafeltje waar de andere elfjes zaten.'We weten hoe zwaar je het hebt met Sam en August en alles' zei ze. 'Dus we gaan je helpen'.'Ik heb geen hulp nodig' zei ik zonder emotie en ging naar de keuken die zo goed als in dezelfde ruimte was.'Wat heb je met haar gedaan?' vroeg Demi verbaasd aan Febe.'Ze lijkt net een robot!'. Ik negeerde haar en pakte wat cornflakes. Ik plofte neer in een eenpersoonszeteltje en begon te eten. 'Dus waarom zijn jullie hier nog?' vroeg ik met een volle mond.'Febe, doe hier wat aan' zei Julie streng terwijl ze naar mij wees.'Dit is wat ze wou' zei Febe stil.'Het lijkt me niet echt gezond' zuchtte Jana.'Volgens mij kan ze niet meer lachen' zei Mia en probeerde mijn gezicht te porren.'Als je het maar laat' zei ik kwaad.'Ochtendhumeur' kuchte Demi.'Doe hier wat aan' snauwde Julie naar Feb.'Of ik doe wat aan jou'. In haar hand vormde ze een gloeiend hete bol licht, net een kleine zon.'Julie' zei ik streng.'Niemand verbranden in mijn huis'. Ze zuchtte en keek naar Febe. 'Oké, ik snap wat je bedoelt' zei Febe en stond op.'June, doe je ogen dicht'. 'Waarom?' vroeg ik.'Ik ga je je gevoelens weer teruggeven' zei ze en ik keek haar verward aan.'Ik heb al mijn gevoelens' zei ik.'Ik snap niet waar jullie je zorgen over maken'. Ik stond op en zette mijn lege kom weer weg. 'June, zit, nu' zei Demi streng en ging naast Julie staan. Ze keken elkaar even aan en ik werd er bang van. Ze trokken me de zetel in en hielden me vast. 'Laat me los!' schreeuwde ik en stampte met mijn voeten.'Jana!'.'Al onderweg!' riep ze en greep mijn benen vast.'Komop Febe, nu of nooit!' riep Julie. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg mam verward en ging in de deuropening staan. 'Oh niks hoor mevrouw Junes moeder' lachte Mia en ging voor haar staan. Ze had de vreemde gewoonte om onze ouders meneer en mevrouw persoons moeder of vader te noemen.'Mam, help!' riep ik en probeerde me los te worstelen.'Febe, nu!' riep Julie en ik zag de roze waas door Febe's ogen gaan.'Wil ik weten wat er hier gebeurt?' vroeg mam.'Nee, niet echt' lachte Mia. 'Je kunt beter gaan'. Ze deed de deur in haar gezicht dicht en draaide zich naar ons om.'Is June al in orde?'.'Daar zullen we snel achterkomen' zuchtte Febe en deinsde terug.'Laat me los!' schreeuwde ik en sprong uit de zetel. 'Gaat het?' vroeg Julie bezorgd. 'Waarom zou het niet gaan?' vroeg ik en voelde mezelf triester worden. 'Volgens mij heeft ze nu wel hulp nodig' zei Jana.'Laten we haar dan maar gaan helpen, niet dan?' vroeg Mia lachend en kwam naast me zitten.