İçimdeki Parçan #Wattys2017

Nişan

7. Bölümün Sonu:

"Bu projeye layık değilsiniz. Çıkın hemen!!"

Hiçbir şekilde yüzüme bakmıyordu şu an.

"Neye layık olup olmadığımı bilemezsiniz Tolga BEY. Ben de burada bulunan herkes gibi mimarım ve yine burda bulunan harkes gibi projeye katılma hakkım var!"

"Benim kurallarım , benim şirketim. Neye hakkınız olup olmadığına ben karar veririm. Şimdi sizi zorla mı çıkarttırmalıyım yoksa siz çıkar mısınız?"

Kaşını kaldırmıştı. Sinirden beyin hücrelerim bir daha gelmemek üzere beynimi terk etmişlerdi.

Ayağa kalktım ve yavaşça kapıya ilerlemeye başladım.

"Biliyor musunuz Tolga BEY?" Beyi vurgulayarak söylemiştim.

"Şu an da toplantıdan çıkmamın sebebi sizin beni zorla çıkartacak olmanız değil. Asıl toplantıdan çıkma sebebim bu projenin bana layık olmamasıdır. Hadi size kolay gelsin."

Yüzünde ki ifadenin tarifi yoktu. Arkamı dönüp onu görmemezlikten gelerek salondan çıktım.

Bana ait olan masaya gitmiş ve eşyalarımı aldığım gibi İlayda'nın odasına girmiştim. Allah'tan Ayşe de ordaydı da bide onun yanına gitmek zorunda kalmayacaktım.

"Noldu Alara, yüzünden düşen bin parça?" Sarıldı Ayşe sıkıca bana.

"Kızlar çıkalım mı? Ben daha fazla burda kalmak istemiyorum da."

"Ama saat daha 17.30" dedi İlayda saatine bakarak.

Yüzümün düştüğünü görünce hemen oda gelip sarılmıştı.

"Aman olsun hadi çıkalım. İşleri yarın hallederim ben."

Derin bir nefes çektim. Burdan kurtulmaya can atıyorum.

~~~~~

Kızlara bu gün olan bütün olayları anlatmış ve yemek siparişi vermiştim. Ah bu aralar çok acıkıyorum. Bu gidişle doğuma kadar toparlak bişey olup çıkıcaktım valla.

"Demek sana odadan çık dedi ha Alara?" Kafamı salladım Ayşe'ye.

"Bana ya? Bana... Ben ona bir şey yapmadım ki! O bana çaylak dedi. Her şeyi o başlattı."

Ağlamaya başladım bir anda.

"Yeter ya! Vallahi yeter. Şu iki günden beri yaşadığım stresin haddi hesabı yok! Ben onun bebeğini taşıyorum ya. Biraz insaflı olması gerekmez mi?!"

Hüngüre hüngüre ağlamaya başlamıştım bu sefer. İkiside yanıma sokulmuştı .

"Ağlama canım ya. Kıyamam ben sana."

"Ben ağlamayım da kim ağlasın İlayda?"

"Sende haklısın be kuzum. "

Kapı zili çalmasıyla ikisinide köşeye ittirmiş ve ayağa kalkmıştım. Ağlamaktan eser kalmamıştı yüzümde .

"Yemekkk!!"

Koşarak kapıyı açmış ve ödemeyi yaptıktan sonra daha içeri girmeden yemek yemeye başlamıştım. Hızlıca sofrayı kurmuştuk.

"Ay kızlarr! Ne yesem acaba? Pizza mı ? Etli ekmek mi? Pide mi? Mantı mı?"

İkiside dikkatlice bana bakıyordu. Ne yapacağımı merak ediyor gibi bir havaları vardı.

"Ay ben hepsinden yiyicem ! Çok açım çok..."

~~~~~~~

Gece nasıl yattığımı bilmiyordum bile. Ruh halim o kadar değişkendi ki bir ağlayıp bir gülmeye başlamıştım iyice. Dengem bozulmuştu sanki. İşteydim şu an. Ne kadar ayaklarım geri geri gitsede gelmiştim yine buraya. Tolga yetmezmiş gibi şimdi herkesin dilinede düşmüştüm. Burdakiler bana salak gözüyle bakıyorlardı . Bu daha da sinirimi bozuyordu. Cidden napıcaktım ben? On adama bedel Tolga'yla mı uğraşacaktım yoksa burdakilerle mi? Kafam dönmeye başlamıştı. Bunlar benim için çok fazlaydı.