Neden baba? Neden....
Elimi sızlayan yanağıma koydum. Yerden destek alarak ayağa kalktım. Babamın yüzüne bakmadan odama doğru ilerlemeye başladım.
Her gün alışık olduğum o koku ile gelmişti yine eve sigara ve içki...üstüme sinmişti koku artık. Sanki benden bir parça gibi.
Sessiz,boş ve dar koridorun çatlak duvarlarına elimi sürterek yavaşça yürüdüm. Yıllarca onlarda benimle birlikte acı ile çatlamış, soyulmuştu...
Odamın penceresinden gelen hafif rüzgar az da olsa almıştı acımı. Sanki beni anlar gibi gökyüzü de ağlıyordu bu gece...
Kafamı pencerenden çıkardım. Bulutlu ve karanlık olan gökyüzüne baktım... Bulutlar yağmuru benim akıtamadığım gözyaşları gibi yavaş yavaş, damla damla indiriyordu yeryüzüne...
Dolan gözlerimi kapattım. Boğaz'ımda oluşan yumruyu geçirmek için bir kaç defa yutkundum. Yanağıma doğru akan bir damla gözyaşını elimin tersi ile sildim.
Toprak kokusunu içime çektim.
Neden benim de diğer insanlar gibi normal bir ailem yoktu? İnsanların canı hiç benim ki kadar acımış mıydı acaba?
Gözlerim bile artık alışmıştı, sevgisizliğe, annesizliğe... En önemlisi ise bir babaya sahipken baba sevgisi ve merhameti olmadan büyümeye...'sevgi' neydi ki acaba. Ne hissettiriyordu insana, sevilmek... Çok yabancı geliyordu o kelime artık bana.
Altı sene önce unutmuştum ben o duyguyu...
Yine tokat atmıştı bana. Ne yapmıştım ki ona? Niye sevmiyordu beni? Doğmak mıydı suçum?
Titreyen ellerim ile duvardan destek alarak yere oturdum. Sırtımı duvara verdim bacaklarımı karnıma doğru çektim. Gözlerimi beni buradan alıp götürecekmiş gibi sımsıkı kapattım. Sağ elim ile annemden bana kalan tek şey onu bana her daim hatırlatan kolyemi avucumun içine aldım...
Annem yanımda olsa belki daha farklı olurdu herşey. Belki babamda severdi beni.
Kalbim... Kalbim daha fazla kaldıramıyordu bu olanları. İçindeki büyük boşluk kapanamıyordu bir türlü. Ne bir erkek arkadaş ne de bir erkek kardeş dolduramazdı bir babanın sevgisinin yerini...
Hep bekledim bir gün eskisi gibi babamın bana "Canım kızım." Diye sarılmasını. Ama olmadı... Hiç bir zaman da olmayacak... Biliyordum fakat inanmak istemiyordum...
Yağmurun sesi hüzünlü bir ninni gibi kulaklarımı doldururken, tek kaçış yolum olan uykunun kollarına teslim ettim kendimi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZ
Literatura Feminina"Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığı için yalnızım ben." ~Ahmet Altan "Hepimiz zaten deli değil miyiz?" Su ve Ateş... Annesini yıllar önce kaybetmiş bir kız, baba sevgisi desen o da yok. Son...
