Çok severek yok olmak mı sevilmediğini bile bile sevmek mi. Aşk tam bir cezaydı bedene. Baştan aşağıya saran lanet bir zehirdi. Ya son olurdun ya sonu. Ya ilkin olurdu ya hiçin. Ya hep senin olurdu yada hiç senin olmamıştı. Aşk buydu işte. Karmaşalarla dolu hislerdi. Ya severdin ya nefret ederdin. Ama sonuç olarak biterdin. Sevmen yada sevmemen sana yaşatılanlardı. Devam etmek yada bitirmekse sana yaptıklarıydı. İşin özü buydu aslında. Aklın dur desede kalbin izin vermemesi ağır basmasıydı aşk. Unutulmayacak kelimelerle izler bırakandı , sarılmak için değil de koklamak için sarıldığındı. Aşk buydu işte kimi zaman olduğunu gösterip aslında hiçbir zaman olmayandı. Peki aşık olan ? Sen miydin , kalbin miydi , yoksa aklın mı ? Bence aşık olan kalpti. Her seferinde kül olacağını bilmesine rağmen yanmayı seçendi. Sevendi , sevdirendi. En çok kendine yazık edendi. En çok güldürendi aslında. Onca acıya rağmen en güzel güldürendi. Kırılan , kırıldıkça kanayan ama kanadıkça bağlanan kalpti. Sen veya aklın işi değildi bu. Tüm bu sızıların sebebi kalpti. Kırılan da incinen de en çok oydu ama denemekten vazgeçmeyen de oydu. Kalbin dili olsa eminim ki açıklar bu duyguları. Ama pardon onun da dili var bi nevi. Mesela ağlamak ; Kalbin en çok kullandığı dillerden biri. Ama sessiz ağlayanlarda var tabi. İçin için ağlayıp mutlu gözüken. Ağlamayı acizilik olarak gören aptallar var. Ağlamak bir okyanus aslında. Ucu bucağı olmayan , sonsuz gözyaşı barındıran en baba hisleri içinde taşıyan büyük bir okyanus. Milyonlarca insanın gözyaşları aynı olsada doldurdukları okyanuslar farklı. Meslea benim. Benim okyanusum bana göl gibi gözüksede bir başkasına Atlantik kadar büyük gözükür. Çünkü ben artık alışmışımdır ağlamaya. Biriken gözyaşlarımı göz ardı etmişimdir sırf daha çok çarpmasın dalgası bana diye. Aşk da böyle. İçinde büyüte büyüte okyanusa çevirdiğin ama karşındakinin bir bardak sudan farksız gördüğü ...
