BETS2: Lost Heiress

Chapter 9

Who is 'Bitter Ko'?

Draven's POV:

"Don't let me go." Mahinang turan ni emerald habang hawak ko siya sa kamay. Nananaginip na naman siya, ikalawang beses ko ng narinig ang mga salitang iyon sa kanyang bibig at hindi pa rin nagbabago ang pagsisising nasa puso ko na binitawan ko siya noon.

"Mr. Kagunuchi, your wife will be okay soon. She just suffer a major stress that cause her to collapse like that. You should take care of your wife, we found out that she suffer a severe head injury, please don't let her feel stress again. Does she have an amnesia?" Nakatingin ako sa doctor na tumingin kay emerald, noong nahimatay siya ay agad akong nagpanic kaya wala sa loob ko na agad siyang dinala sa pinakamalapit na hospital sa G.A.
"Yes, doc. May amnesia nga po siya." Napatango na lamang ako, I need to know kung paano ko siya mapoprotektahan.

"Hmm, I guess her memory is slowly returning. Pero sana huwag siyang masyadong mabibigla sa pagdagsa ng memorya, it's either she reject or accept the memory. So don't pressure her to remember, dahil hindi natin alam kung ano ang magiging impact nito sa kanya." Mahaba uli nitong sabi. Napatango na lamang ako, tsk, hindi pa maaaring makaalala si emerald kung hindi mapapahamak lamang siya. I need to do something, we need to make action as soon as possible. Kapag nagpatuloy ang mga nangyayari, siguradong makikialam na ang taong nasa likod ng lahat ng ito.

"Bitter ko." Gulat akong napatingin kay emerald sa mga salitang nanulas sa mga labi niya, f*ck, paano niya nalaman ang bagay na iyon. Her memory is really turning back. Nakakunot ang kanyang mga noo at halatang may napapanaginipan siya. Mas lalong humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Hinaplos ko ang pisngi niya at paulit ulit kong hinagkan ang kanyang kamay.

"I love you sweet ko. Please, tatagan mo pa ang sarili mo." Nasasaktan ako sa nakikita kong nahihirapan na siya, kung sana kaya kong ibalik ang nakaraan at mapigilan siyang masaktan ng ganito. Nakatulugan ko na ang pag-iisip sa bagay na iyon.

—————

Frhaze's POV:

F*ck, my head is f*ckung aching. Ano bang nangyari? Napalinga linga ako sa boung lugar na kinaroonan ko, the room is all white and it smells like a f*cking hospital. Tsk, sino bang nagdala sakin dito? Pinakaayaw ko ang lugar na ito, babangon na sana ako pero bigla kong naramdaman na may nakadagan sa kaliwang kamay ko. Agad aking napatingin at nakita ko ang isang lalaki na nakasubsub sa tabi ng kama ko at mahigpit nitong hawak ang aking kamay.

"Hah? B-boss sungit?" Gulat kong turan at hindi pa ako nakuntento ay hinawi ko pa ang kanyang buhok na medyo nakatabing sa kanyang mga mata. Oh my gulay, si Draven nga. Bigla na lamang bumilis ang tahip ng puso ko, napahawak ako sa bandang dibdib ko. "I must be crazy, why are you invading my whole body system. Baliw na yata ako at hindi ka mawala sa isip ko. Ayaw ko nito, this is not f*cking part of my plan." Napapalunok kong turan habang matiim pa ring nakatingin sa lalaki. Agad akong umiwas ng tingin nang bigla na lamang itong gumalaw at mukhang nagigising na ito.

"Hmmm, hi, what do you feel?" Nagmulat siya ng mga mata at agad na nakitang gising na ako. Worried is visible in his voice, totoo kaya iyon?

"O-kay na naman ako. Sorry po boss kung nahimatay na naman ako." Paghingi ko ng paumanhin sa kanya. Nagulat ako noong bigla na lamang niya akong niyakap ng mahigpit.

"Don't make me worried again. I don't know what would I do if something bad happen to you." Napatulala ako sa binulong niya sa akin. At mas lalong nagwala ang puso ko sa sinabi niya. Napapikit akong bigla at may kung anong bagay na nagflash sa aking isip.