BETS2: Lost Heiress

Chapter 11

Her Tattoo

Frhaze's POV:

Nakahiga ako sa aking kama at malalim ang iniisip ko. Sino kaya ang taong iyon? Bakit niya ako pinagtangkaang patayin? Hindi kaya may nakaalam na sa aking sekreto? Tsk, kung ganoon mas dapat kong madaliin ang misyon ko. Pero hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako sa isipang may ginagawa ngang masama si Draven. Kahit na ganoon, kailangan ko pa ring ipagpatuloy ang misyon ko.

"Take care, Ms. Jhenzen." Nagulat ako sa biglang pagngiti ng lalaki at sa sumunod na sinabi nito. "Tandaan mong nandito lamang ako nakabantay sayo." And the weird part is he kissed my forehead. "Ingat ka, napapahamak ka pa naman pagwala ka sa tabi ko." And then he winked at me. Wala sa sariling napatango ako at malakas ang tibok ng puso ko habang pababa ako sasasakyan niya.

"Waaaahhh!" Napasigaw ako dahil sa biglang pagdalaw sa utak ko ng nangyari kanina. "F*ck it! Nababaliw na ako!" At lalong nagwala ako sa kama dahil umuukilkil sa utak ko ang gwapong mukha ni Draven. Kinuha ko ang unan at itinaklob sa mukha ko but still he's the one I saw. What the f*ck is wrong with me? Mali ang nararamdaman ko, I should not feel this to my enemy, no f*cking way. Mas napasabunot pa ako sa aking buhok at naiinis na talaga ako.

Bigla akong napapitlag sa pagtunog ng phone ko, agad akong napatingin sa side table and pick up the phone.

"Hello?" Wala sa sariling tanong ko, hindi ko rin nagawang tingnan ang caller ID.

"How's my precious adopted sister?" Bigla akong napaupo sa sobrang pagkagulat. It's been two years since the last time I heard her voice. What does she need this time? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko at parang gusto na nitong lumabas dahil sa sobrang kaba, napahugot ako ng malalim na hininga. Hanggang ngayon, I still fear her. "Oh, the way I heard that you missed me, right? Hahaha!" At humalakhak na parang baliw ito. Hanggang ngayon baliw pa rin ang babang ito.

"In your dreams, empress. What it is this time?" Hinamig ko na lamang ang aking sarili at inalis ang lahat ng kaba na meron ako. I won't give her a satisfaction, na hanggang ngayon ay takot pa rin ako sa kanya.

"Oh right, you learn to talk back, little sissy. Don't you worry, will see each other again and by that time, you'll regret talking back with me." Napakuyom na lang ang aking kamao at pilit na pinapakalma ang aking sarili.

"Hindi na ako takot sayo, empress. Don't you dare touch me again, and you'll regret it." Malamig niyang turan dito, hindi na siya ang dating mahina na walang maalala at pumapayag lamang na paglaruan ng baliw na babaeng iyon.

"Wooah, mom's right, you already grow up but then again your still on my palm and you can't escape me, my little pet, hahahaha.!" Humahalakhak nitong turan at bago pa man siya makasagot ay pinatay na nito ang tawag. Naiinis na tiningnan niya ang cellphone na hawak at malakas ko itong itinapon sa dingding.

"I am not your f*cking pet, empress." Sigaw ko at bumaba sa kama. Pumunta ako sa closet and looked at myself in the mirror. P*cha talaga, bakit ko ba hinayaang malagyan ng chip ang katawan ko. Tiningnan ko ang tattoo sa aking balikat papunta sa aking likuran, it's a red rose with thorns, at ang pagkakaalam ko nasa mismong bulaklak ang chip. That chip serves as my life holder, oras na tanggalin ito ay maaari akong mamatay at kapag hindi naman ito natanggal ay habang buhay akong hawak ni Empress sa leeg. She could kill me anytime. She is a psychopath step sister of mine. Kung meron man akong pinagsisihan na napunta ako sa pamilya Jhenzen, ay ang mapabilang ako sa laruan ng anak ng adoptive mother niya sa ibang lalaki, yeah, Empress is not a daughter of General Jhenzen. Mas itinuring pa siya ng matanda bilang anak although mahigpit at marahas ito, naramdaman din naman niya na minahal siya nito.