Chapter 12
Sheherazade continuation POV
Nabalik na lang ako sa ulirat ng tumigil na yung elevator. Pumunta ako sa may likod ng sofa saka tinanggal yung nakasabit na painting. Napangiti nalang ako ng wala sa oras. Matagal-tagal ko ring hindi nakikita ang mga collection ko.
Ini-slide ko yung glass na sarado ng computer. Nilagay ko yung right hand ko para i-scan niya.
Access Match
Narig kong sabi ng computer. At unti-unting natanggal yung mga harang at nakita ko yung mga button na may naka sulat na numbers.
Password:
2021144518
Pagkatapos kung i-password nag-slide yung isang metal na pader. Oh ang ganda talaga.
Kitang-kita ko yung mga collection ko ng cars, motor, bike, at big bike. At syempre ang pinakapaborito ko ay ang bagong labas na SZS model #05 na motor.
Maganda siya color blue ang kulay niya at parang pang commercial sa tv na galing sa Hollywood.
Ako ang nag-design ng model niyan. Tinulungan lang nila at sa pag-repair at pag develop ng mga parts niya. Ang gas na ginagamit ay power gas. Ang power gas ay isang uri ng gas na na discover ng mga magagaling na scientists. You can consumed 1 liter in 3 days. Medyo mahal nga yung gas pero sulit naman.
Sinakyan ko yung motor ko, inayos ko muna yung pagkaka-ayos ng bag pack ko. Bago ko pina-andar pinindot ko yung green button ng relo ko. Saka ako nagsuot ng gloves at nag-shade.
Yung shade na tutulungan kang makakita sa dilim kapag gabi at protection naman sa radiation ng araw kapag umaga.
Pina-andar ko na yung engine saka nalumabas. Di ko ba nasabi yung green button na pinindot ko kanina ay yung command para mabuksan tong exit na to at pwede ring entrance.
Yung underground dito sa may mansion ay may passage na papuntang bakanteng lote sa likod ng mansion. Kapag lalabas ka mag-o-open lang yung lupa dahil dalawang metal plate lang yun kaya pwede ka ng pumasok sa ka lumabas gamit yung passage. Yung bakanteng lote ay binili ko talaga for purpose diba.
Nang makalabas na ako ang sarap sa pakiramdam yung refreshing at feeling ko malaya na ako.
Dumeretso ako sa isang mamahaling restaurant na si Bella ang nag-mamanage. Nang maka rating na ako I park my motor at pumunta ako sa may powder room. Para magre-touch nang matapos na ko inilagay ko sa bag ko yung baril lumabas ako at nag-hanap ng mauupuan.
Hindi ko ba nasabi sa may likod ako dumaan dahil may guard sa may entrance. Baka pag-dumaan ako run mahuli pa akong may dalang baril.
Nang makaupu na ako may dumating agad na waiter.
"Ano pong order niyo ma'am?"
Tumingin ako sa may menu mukang masarap naman lahat.
"Give me the your speacial dish" cold kong sabi.
"Y-yes ma'am" sabi niya saka na umalis.
After 15 minutes dumating na yung waiter.
Kumain na ako at saka nag-bayad at nang lalabas na sana pero tumunog yung scanner ng guard.
Pero naging kampante lang ako.
"Ma'am pwede po bang makita kung anong laman ng bag mo"sabi nung guard.
Pero tinitigan ko lang siya at ngumisi. Tss. What a tough one. Hindi siya natakot. Well ano pa bang aasahan mo kay Bella. Hindi siya kukuha ng weak na guard.
"Here"sabi ko sabay abot ng calling card ko.
"Ma'am i said your bag. Not a card" kalmadong sabi niya.
"Get it or your going to lose your job" sabi ko. Kinuha naman niya.
Nag-lakad na ako papuntang paking lot. Liningon ko sa may likod ko yung guard kanina. Napangisi na lang ako nang nakita ko siyang lumunok.
Humarap ako sa may likod ko at tinignan ko siya sa mata. At kinumpas yung kamay ko at nag-bigay ng mensahe.
'Dont tell this to anyone'
Yan ang mensahe ko. Nakita ko naman siyang tumango. Bumalik na ako sa may bike ko at in-start ang engine.
Ngayon ang problema ko nalang ay kung saan ako titira ngayon.
**************
Sorry kung hindi ako nakaka-update busy kasi.
Pero thanks parin sa mga summosuport sa story ko kahit matagal ang update.
Don't forget to vote and comment.
Love you all readers.💝💝💝😘😘
YOU ARE READING
My Miserable Life
Teen FictionEvery girl dream to be a princess Im girl and Im living like a princess Every person has a dream, all person has their own wishes But for me I have only one wish. I want to be free. Because I want to live normal like what others do. But sad to say...