23
Isaac's part
ช่วงเวลาที่ผ่านมา...มันยากลำบากและมีแต่ความเศร้าใจ ผมจินตนาการชีวิตที่ขาดเคทเธอลีนไม่ได้ ชีวิตที่ไร้แววตาที่คอยเป็นห่วงจากเธอ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้มของเธอ..มันทรมานจริงๆ...
"อัลฟ่าไอแซค ฉันว่าเรากลับเข้าบ้านเถอะ นี่ใกล้จะมืดแล้ว"เคทเธอลีนพูดกับผมก่อนจะพยายามดึงแขนของผมที่กอดเอวเธอไว้อยู่
"มืดแล้วก็ช่างสิ ฉันจะกอดเธออยู่อย่างนี้แหละ"เธอหัวเราะพลางพยักหน้าตกลง
เรายืนอยู่ในทุ่งหญ้าเลยป่าซีแอตเทิลมาไม่ไกลนัก เคทเธอลีนพบว่านี่คือสถานที่โปรดของเธอ ทุกๆเย็นเธอจะออกมาชมวิวดูแสงพระอาทิตย์ตกที่นี่ บวกกับสายลมเย็นๆที่พัดพลิ้วตลอดวันช่วยให้เธอหายเหนื่อยจากการเรียนซึ่งอีกไม่กี่อาทิตย์เราก็จะเรียนจบกันแล้ว เคทเธอลีนตั้งใจจะเป็นอย่างพ่อกับแม่ของเธอในการเป็นนักอนุรักษ์ป่าและผมก็พร้อมจะสนับสนุนเธอเต็มที่
"อัลฟ่า..."
"ฉันเกือบเสียเธอไปแล้ว"ผมเอาคางเกยไหล่เธอก่อนจะจูบแก้มเธอเบาๆ
"..."
"ขอบคุณที่กลับมาหาฉันเคทเธอลีน"เคทเธอลีนหมุนตัวหันหน้าเข้าหาผมพร้อมรอยยิ้มปลอบประโลมที่เธอมักจะให้ผมทุกครั้งที่ผมพูดถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา มันทำให้ผมไม่อยากจากเธอไปไหน อยากอยู่ข้างๆเธอตลอดเวลา
ย้อนกลับไปวันนั้น...
ผมอุ้มร่างที่ไร้ลมหายใจของเคทเธอลีนกลับมาที่บ้านอย่างสิ้นหวัง ทุกๆคนต่างเสียใจกับการจากไปของเธอ
ทุกๆวินาที ทุกๆย่างก้าว ผมคิดถึงแต่เคทเธอลีน...และแอบหวังอยู่ลึกๆว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น แต่แล้วจู่ๆเสียงของปีเตอร์ก็ดังขึ้นในหัวของผม
'ไอแซค'ผมหยุดเดินและตั้งใจฟังเสียงของปีเตอร์...เสียงที่มันไม่น่าจะดังได้อีกในเมื่อเขาตายไปแล้ว
YOU ARE READING
MATE
Teen Fictionมีคนเป็นพันล้านบนโลกใบนี้ แต่จะมีสักกี่คนที่หาคู่ชีวิตที่แท้จริงของตนเจอ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับ...หมาป่า 'เคทเธอลีน' หญิงสาวใจแกร่งผู้รอดชีวิตจากการเข้าจู่โจมของฝูงหมาป่าเมื่อตอนยังเด็กด้วยความช่วยเหลือจากเด็กชายปริศนา จนวันหนึ่ง เธอได้พบกับ '...
