N£F£S• (ASKIDA)

3. BöLüm

Deniz Koran

Olanları polislere anlatmıştım ve ifademi almışlardı. Beni şu an nezarethanede tutuyorlardı. Israrla avukatımı istememe rağmen hala gelmemişti.
"Benim burada ne işim var hala " diye söylenirken polislerden biri gelerek avukatımın geldiğini söyledi.

Nefes'in Ağzından

Uzun zamandır içimde tuttuğum nefesi veriyorum şu an... İçimde biriken ne varsa her şeyden vazgeçiyorum. Kalbim aklımla savaşırken bilinmezliğin çaresizliğinde kayboluyorum. Gidemiyorum, sevemiyorum, ölemiyorum!
Ki ben ne istediğimi bilemiyorum!! Aşkla Ölüm bu kadar kardeşken, zorunda olacağım hayatı ben yazmamıştım. Girişten sonra atılan düğüm bile bana ait değildi. Görmek istiyorum! Ama sonumu mu, sonsuzluğumu mu ?

~~~~

Saatler geçmiş ama Sarp hala uyanmamıştı. Çok yorgun düşmüştüm. İyiki sabah şirketi arayıp durumu bildirmiştim yoksa ilk günden gitmedim diye sorun olabilirdi. Ezgiye de haber verememiştim. Sabah ararım diye düşünerek oturduğum yerde başımı koluma yaslayarak Sarp'ı yoğun bakımda izlemeye başladım. Ve izlerken göz kapaklarımın oldukça ağırlaştığını hissettim. Ne kadar uyumamak için savaş versemde sonunda vücudum yorgun düşüp uykuya teslim etmişti kendini.

(Telefon sesi)

"Nefes, nefesim kalk kızım telefonun çalıyor. "

Duyduğum sesle gözlerimi zor da olsa araladığımda annemle göz göze geldim ve birden sıçrayarak,

"Ne, ne oldu? Sarpa mı bir şey oldu? " diye bağırdım.

"Hayır telefonun çalıyor kızım"

Kendime biraz olsun gelerek telefonda arayan kişiye bakmadan direk açmıştım.

"Alo " dedim yarı uykulu ve oldukça yorgun sesimle.

" ........ "

Gelen haberle gözlerim kocaman açılmıştı.. Annem kiminle konuştuğumu merak etmiş bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu.

Yüzümde hafif buruk bir gülümseme oluşmuştu. Beni arayan polis memuruna;

"Tamam, hemen geliyorum. " dedim ve telefonumu kapattım.
Anneme dönerek;

"Anne teslim olmuş, sarpa çarpan pislik teslim olmuş " diyerek kocaman sarıldım ve Sarp'ın yattığı yoğun bakımın önüne koşarak cama ellerimi koydum ve Sarp'a buğulu gözlerimden akan yaşlarımı silerek konuştum.

"Bulundu işte, sana çarpan kişi bulundu. Artık sıra sende! Uyanma zamanı geldi canım. Ben şimdi karakola gidiyorum tamam mı, ben dönene kadar uyanmış ol olur mu? " dedim.

Hızla hastaneden çıktığımda acil bir taksi bularak
".... karakoluna gidiyoruz " dedim.

Yaklaşık 45 dakika sonra karakolun önüne vardığımızda taksiden inerek hızla içeri girdim ve polislere durumu anlatarak suçluyu bizzat görmek istediğimi söyledim. Beni bir masa iki sandalyeden oluşan bomboş bir odaya aldılar. Beklerken sinirden tüm hücrelerimin uyuştuğunu hissediyordum. Nasıl bir vicdan bırakabilirdi çarptığı adamı kanlar içinde yerde?
Bir kaç dakika sonra açılan kapının ardından ağzımdan istemsizce çıkan tek kelimeyi engelleyememiştim.

"Siz" diyerek açık kalan ağzımı sağ elimle kapatıp şaşkınca yüzüne baktım.
Daha sonra kaşlarımın çatılmasını engelleyememiştim.