N£F£S• (ASKIDA)

8. bölüm

İyi okumalar

NEFES'den

Karanlık kendini gösterirken tek bir şey gün yüzüne vuruyordu. Adını bulmaktan ölesiye korktuğum bir şey. Yok oluşum bir düğüm gibi işlenirken derinime, yol gösteren bir rehber bulamamak yakıyordu canımı.
İnsan sevebilir miydi isteseydi?
Ya da seveceğini seçebilir miydi?
Anlamsız karmaşa yıkarken tüm tabularımı burnuma dolan koku beni kendine her geçen gün hayran bırakıyordu.
İçimden akıp ona doğru yol alan şeyin önünü kesemiyordum.
Peki kesmek istiyor muydum?
Zordu! Beklemesi, bekletmesi.
Sevmesi, emek vermesi.
Yorulduğumu yeni anladığım bu yolda nasıl bir girdabın içine girdiğimi  yeni fark ediyordum.

4 Saat Sonra

Kendime geldiğimde gözlerim hala kapalıydı. Sırtım yumuşak bir zemin üzerindeydi. Anladığım kadarıyla üzerimde bir şeyle örtülüydü. Yerimde hafifçe kıpırdanarak gözlerimi açtığımda çoğunluğu siyah renkle döşenmiş bir oda da uyanmıştım. Nerede olduğumu anlamaya çalışırken sol tarafıma baktığımda Deniz bey de koltuk da uyuyakalmıştı.

Koltuğa oturur vaziyette uzanmış sağ dirseğini koltuğun sağ koluna dayamış ve sağ elini saçlarından hafif geçirerek alnına dayamış uyuyordu.
Saçları dağılmıştı. Ve bu haliyle bile insanın içini ürpertecek kadar güven veriyordu.

Odayı biraz daha incelediğimde Deniz beyin oturduğu koltuğun sol tarafında banyoya açıldığını düşündüğüm bir kapı bulunuyordu. Sağ tarafımda büyük bir dolap yer alıyordu.

Peki neredeydim ben? Burası bir evin odasıydı ve ben nasıl geldiğimi bile bilmiyordum. Aklıma gözlerimin karardığı o an geldiğinde ve öncesini hatırladığımda içime o sıkıntı yer almıştı yine.

Yerimde hafif doğrularak Deniz beye baktığım da o da uyanıyordu. Eli ensesine gittiğinde ovuşturarak baktı bana.

Gözleri gözlerimi bulduğunda "Daha iyi misin " dedi. O kadar içten söylemişti ki bunu istemsizce gülümsedim.

"İyiyim"

"Şeyy neredeyiz biz? Burası neresi? " diye sorduğumda aldığım cevap huzursuz olmamı sağlamıştı.

"Benim evimdeyiz Nefes"

Kolumdaki bitmek üzere olan serumu çıkartmaya çalıştığımda hızla yanıma gelerek " Ne yapıyorsun Nefes? Bırak bitsin öyle çıkartırız " dedi.

Derin bir nefes alarak konuştum.

" Neden buradayız"

Yanıma oturarak gözlerime dikti kahvelerini ve konuşmaya başladı.

"Çünkü bayıldın. "

Gözlerimi devirerek " Hastaneye de götürebilirdiniz. Neden burası? " dedim.

Gözlerini bir an olsun çekmeden konuşuyordu.

" Çünkü öyle istedim. "

Tam ağzımı açacakken yataktan kalkıp ellerini birbirine vurarak "hadi bakalım şimdi bir şeyler yiyeceğiz. Çöp gibi kalmışsın. Doktor açlıktan ve yorgunluktan halsiz düşüp bayıldığını söyledi." dedi.