Andere Wereld

25.

25.

Ik stond bij de muur te wachten op Alina en Broin. Ik had enorm slecht geslapen omdat ik één brok zenuwen was. Ik wou zo graag naar huis, het jammere alleen was, het reizen zou een aantal dagen duren dus voorlopig zag ik ze nog niet.

Ik had alles uitgewerkt, voor spullen gezorgd en geregeld. Gister kwam ik alleen op iets wat ik even snel moest oplossen. En gelukkig kon de koningin me een handje helpen.

Het probleem was namelijk, als we daar, in mijn wereld aan kwamen zouden we mensen kunnen tegen komen. Die mensen zullen uiteraard zien dat Broin en Alina er anders uit zien. Anders als in hun puntige oren anders. Kleding uiteraard ook. Met die vraag kwam ik dus aan bij de koningin.

‘Dat is inderdaad iets om over na te denken’ had ze gezegd. Ze vroeg de naaister om wat kleren aan te passen zoals ik had aangegeven en zou een muts maken voor Broin. Alina kon haar haren wel los dragen dus moest Broin maar een muts op doen. Met die extra spullen stond ik nu voor de muur op hun te wachten.

Ik had mijn wapens ook gewoon om en degene die te opvallend waren zou ik in een extra tas stoppen. De tassen voor Alina en Broin had ik op de grond liggen. Daar zat hun eten in en wat extra’s aan wapens. Plus nog een tas dus, een langwerpige waar ze hun zwaarden in konden stoppen.

‘Sam’ ik draaide me om toen ik hem hoorde. ‘Morgen Edan’. ‘Waar ga je heen?’ en ik zag hem mijn tassen afgaan met zijn ogen inclusief degene die op de grond lagen. ‘Ik ga naar huis’ zei ik. Ik had gelijk zijn volledige aandacht.

‘Naar huis?. Waarom?’. ‘Stel je me die vraag nou serieus?’. Hij zette een stap naar me toe. ‘Je kan niet gaan’. ‘Natuurlijk wel, ik wil mijn ouders zien’ ik keek hem onbegrijpend aan.

‘Wat nou als er onderweg wat gebeurt’. ‘Er gebeurt niks Edan’. ‘Dat zeg je nu maar wat nou als dat wel gebeurt’. ‘Dan red ik me daar wel mee, je weet wat ik kan Edan, je hebt het me zelf zien doen. Je hebt tegen me gevochten’. ‘Maar dat gevecht zou niet goed eindigen als ik niet had gezegd dat we er mee moesten stoppen’. Waarom doet hij nou zo moeilijk?!.

‘Ik vind dit geen goed plan, ik denk dat het beter is als je hier blijft’. ‘Ha, leuk Edan maar nee, ik ga, klaar’. Hij keek niet zo blij meer. ‘Je weet niet wat je tegen kan komen’. ‘Jij wel wil je zeggen?. Voor hetzelfde geld komen we helemaal niks tegen!’ ik raakte nu een beetje gefrustreerd.

‘Wat nou als zij je weer pakken!’ zo te horen begon hij ook gefrustreerd te raken. ‘Zeg je nu dat ik mezelf helemaal niet kan beschermen!?. Kom op hé, ik heb net gezegd dat ik daar toch zeker wel tot toe in staat ben!. Bovendien gaan Alina en Broin ook mee dus we komen echt wel veilig aan en weer terug hoor!’.

‘Samantha’ en hij zette weer een stap naar voren maar verder liet ik hem niet. Ik had één van mijn zwaarden getrokken en op zijn gezicht gericht. ‘Blijf daar Edan. Dit wil ik doen. Dit moet ik doen en jij houd mij niet tegen’.

Zijn blik verzachtte iets. ‘Ik wil gewoon niet dat je wat over komt, dat is alles’. Wat zei hij nou?. Ik liet mijn zwaard iets zakken die hij na keek, het zat nu op buikhoogte. Een hand ging omhoog en ik zag dat hij het zwaard opzij duwde en dat hij vervolgens naar voren stapte.

‘Je hebt al zoveel meegemaakt, ik wil gewoon niet dat er wat gebeurt met je’. Hij greep mijn pols beet en keek me aan. ‘Wil je het zwaard los laten?’. Ik schudde mijn hoofd en keek naar zijn hand. Hij kneep er iets in waardoor ik begon te trekken want het bracht herinneringen van hem omhoog. Het betekende vaak dat hij me mee nam en dat hij weer wat wou gaan doen.

‘Edan’. ‘Laat los want ik weet niet wat je er mee gaat doen. Je bent gevaarlijk als je die dingen draagt’. Ik keek op en zag hem een glimlach geven. ‘Ja dat heb ik gezegd. Ik wil niet dat je gaat omdat ik denk dat je jezelf niet kan beschermen, het is omdat ik je dan niet kan zien. Je in de gaten houden, er voor je zijn als het moet’.