Andere Wereld

1.

Dit is nieuw voor mij, weet niet hoeveel aan pagina's ik nou heb, beetje onduidelijk als je het typt. Het duurt wel even voordat je bij het verhaal komt, beetje spanning opbouwen;) Hopelijk is het wat, veel leesplezier in ieder geval!

[A/N] a/n staat onderaan, lees want heeft te maken met 't kwaliteit van het verhaal;)

                                                                                  1.

'Dit gaat toch niet!' hoor ik Joey van voren zeggen. We liepen twee aan twee waarvan één arm geklemd zat met de arm van degene naast je, en met je andere hand op de schouders van degene voor je, als een trein zeg maar. En geblinddoekt. Dus je moest als het ware in een soldatenmars lopen anders trap je op de hakken voor je, zo niet dan trapt iemand wel op die van jou.

Zo liepen we, naar wat ik vermoed, in het bos op een tijdstip waarvan ik geen flauw had aangezien onze mobiels en horloges waren afgepakt. Leuk hoor die ontgroeningen. Naar het gemompel en geschreeuw van voor en achter gok ik dat we in een groepje van acht man liepen, maar ja voor hetzelfde geldt zijn we met minder en worden we in de maling genomen door de ouderejaars die met ons meelopen.

'Ja stop hier maar, hier staan we goed', onze trein stopt, al ging dat nog niet helemaal goed want m'n buurman kreeg volgens mij nog een trap op z'n hak, gezien het geroep van: 'hé hij zei stop, niet doorlopen!'. En gemompel van een meisje wat sorry zei.

'Oké we zijn aangekomen op de bestemming, ik loop het nog even met jullie door, jullie tellen met z'n allen hardop tot 300 zodat ik en nog een aantal van ons weg kunnen komen zonder dat jullie zien welke kant we op gaan. Hoor ik jullie niet meer tellen terwijl ik nog in de buurt ben dan staat er vast en zeker nog wel een leuk karweitje op jullie te wachten zodra jullie terug zijn. Dus tel hard genoeg, hebben jullie de 300 bereikt dan mogen jullie de blinddoeken af doen en gezamenlijk de weg terug zoeken naar de universiteit. Daar aangekomen mogen jullie uiteraard even tot rust komen voordat de volgende proef begint. Maar gezien het tijdstip zal het nog wel even duren voordat jullie terug zijn, want het is nogal donker zoals jullie zien. Oh nee wacht, dat zien jullie niet!'. Er werd her en der gelachen, inclusief de spreker.

'Grappig' hoorde ik m'n buurman sarcastisch zeggen. 'Dus we houden er rekening mee, zijn jullie nog niet terug tegen de middag dan word er naar jullie gezocht dus jullie komen uiteindelijk wel weer terecht. Zijn er nog vragen?'.

'Ja' hoor ik mijn buurman zeggen 'ik neem aan dat we geen zaklamp of iets anders dat licht geeft meekrijgen'. 'Wat een slimme jongen ben jij, nee, verder nog vragen?'. 'Ja er word regen voorspeld en ik heb niet echt zin om mezelf zeiknat te laten regenen dus krijgen we iets van regenkleding mee?' vroeg ik.

'Nog zo'n slim iemand, je hebt je huiswerk goed gedaan. Maar het is goed dat je erover begint anders zou ik het nog vergeten ook. Ik leg bij jullie voeten een poncho neer, wat je ermee doet moet je zelf weten maar dan hebben jullie er in ieder geval één. We proberen natuurlijk een beetje te voorkomen dat onze nulletjes ziek worden hè. Anders kunnen we niemand plagen als we ons vervelen op de uni'. Ik hoorde wat geritsel van plastic en voelde later wat op m'n schoenen liggen.

'Volgens mij was het dat wel, succes ik zie jullie morgen en dan rest mij nog één ding, begin maar met tellen!'. We begonnen nogal onwennig met het tellen maar zodra we het ritme een beetje te pakken kregen klonk het wat zekerder. Af en toe werd er vanuit verschillende hoeken 'dat kan harder!' geroepen of 'zie ze bang zijn met die knikkende knietjes van ze'. Erg orgineel allemaal en merendeel om de verwarring groter te maken zodat wel alsnog geen flauw idee hadden welke kant we over een aantal minuten heen zouden moeten gaan. Na een minuut of wat konden we eindelijk onze blinddoeken af doen.