Andere Wereld

30.

30.

'NEE!' mijn ogen vlogen open en alles draaide. 'Nee, nee, nee, nee, nee!'. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen en iemand die zich vervolgens naast me op de grond liet vallen. 'Sam, bij me blijven kom op' en iemand deed mijn helm af.

Ik keek moeizaam opzij en zag Kendal met een ernstig gezicht naar me kijken. Hij begon te friemelen bij m'n zij maar dat voelde ik al niet eens meer. Het is dat ik het zag anders wist ik niet eens dat hij daar bezig was. Hij trok nog witter weg toen hij zag hoe ik eraan toe was.

'Hoe kan dit!' fluisterde hij. Ik deed mijn mond open om te zeggen dat Nimeria het gedaan had maar hij snoerde mij de mond al voordat ik er geluid uit kon krijgen. 'Niks zeggen, je moet je energie sparen. Verdomme, verdomme' hij kreunde en greep naar zijn schouder maar ging gauw verder met wat hij bij mijn zij aan het doen was.

'Dit is niet goed' hoorde ik hem zachtjes zeggen. 'Voron!' schreeuwde hij, tenminste dat dacht ik want zo klonk het niet in mijn oren, de gezicht die hij erbij trok vertelde mij dat hij in ieder geval hard riep. Ik hoorde die Voron al niet eens meer aan komen en zag hem alleen ineens naast me staan.

Hij knielde naast Kendal op de grond en keek ook naar mijn zij. Ik zag hem naar mij kijken en toen naar Kendal en zoals hij keek was dat niet heel goed. De zwarte vlekken kwamen weer terug en wat de twee zeiden viel merendeel weg. Ik hoorde hun niet meer, ik hoorde niks meer. Ik voelde mijn hele linkerkant niet eens meer. Mijn linkerarm leek niet eens meer te bestaan.

Ik voelde iets hards tegen mijn wang komen en kwam weer wat bij. Het geluid kwam terug maar dat zou niet lang duren vreesde ik. 'Kom op Sam!' nu hoorde ik Kendal toch wel degelijk schreeuwen. 'Ze red het niet Kendal..... te erg...... verlies' ik viel weer weg en vond het niet erg. Het was zo zwaar om bij te blijven. Om te luisteren naar wat zij zeiden, ik wou gewoon slapen. Weg zijn. Niks doen.

Hou nog even vol vriendin van me hoorde ik een bekende stem zeggen.

'Synn..' meer kreeg ik er niet uit en ik deed m'n ogen open die ongemerkt dicht waren gevallen. Ik probeerde haar te zoeken met mijn ogen wat lastig was maar zag al snel een donker paard uit de schaduwen komen. 'Hé' zei ik verdrietig want ik wist dat ik verloren was. Uit de blikken van de twee en de weinige woorden die ik had gehoord wist ik dat ik dood ging

Het komt goed, echt waar.

Ze kwam dichterbij gelopen en de twee jongens sprongen opzij om ruimte te maken voor haar. Ze boog haar hoofd, zakte iets door haar voorpoten heen en raakte mijn zij aan met haar hoorn. Een licht tintelend gevoel verspreidde zich vanaf daar door heel m'n lichaam heen.

Daar waar Nimeria het zwaard naar binnen had geduwd begon aangenaam warm aan te voelen en de pijn vertrok langzaam. Ik begon het weer wat warmer te krijgen en kon weer wat helderder na denken en om me heen kijken. Na een tijdje zo gelegen te hebben voelde ik me weer heel erg goed. Uitstekend zelfs.

Je mag nu wel opstaan hoor.

Ik keek Synnorha verbijsterd aan en ging overeind zitten. 'Natuurlijk je hoorn!' fluisterde ik, ik was compleet vergeten dat de hoorn van de eenhoorn wonden kunnen genezen. Ik hoorde haar grinniken en ze keek toe hoe ik overeind kwam.

Ik keek naar mijn zij waar Kendal of die Vonor mijn shirt open had gescheurd en ik zag niks meer zitten. Geen gat of litteken, helemaal niks. Het enige wat aangaf dat ik gewond was geweest was de hoeveelheid bloed dat ik daar nog op mijn shirt en broek had zitten.

Ik smeerde mijn handen af voor zover dat nog kon want het bloed was aardig opgedroogd en keek haar dankbaar aan. 'Mag ik je knuffelen?' vroeg ik haar. Ze begon te lachen en ik nam dat aan als een ja. Ik sloeg mijn armen om haar hals.