Andere Wereld

27.

O.O Holy cow! Eerst vond ik het niet veel maar toen ik weer verder ging schrijven vandaag(13-02) en telde hoeveel ik uiteindelijk had was het heel wat meer dan ik dacht:P Weet niet of jullie het wat vinden maar goed, volgens mij een hoop onzin geschreven maar misschien denken jullie daar anders over.

Enjoy:)

27.

Ik zat weer op de steen wat voor me uit te staren. Ik hoorde het water voorbij stromen en allerlei andere geluiden. De terug reis was verschrikkelijk. De uren na het afscheid had ik geen stom woord gezegd. En die nacht was ik snel vertrokken. Blijkbaar kostte die tranen en de pijn van het afscheid nemen heel wat energie.

Mijn ogen waren de volgende dag ook helemaal dik en plakte verschrikkelijk toen ik ze open deed. Op een gegeven moment had ik zelfs lopen vloeken en tieren want ik zou een berichtje sturen naar Maarre en de anderen en dat was ik helemaal vergeten.

Broin had gezegd dat dat maar goed was waardoor ik ook nog op hem boos was geweest. Toen hij had gezegd waarom snapte ik zijn punt wel een beetje. Het had me dan alleen maar meer pijn gedaan als ik contact had gezocht met hun. Want dan betekende het dat ik ook van hun weer afscheid had moeten nemen. Ik had mijn excuses dus maar aangeboden.

Daarna trok ik me eigenlijk een beetje terug. Ik wou alleen zijn, met rust gelaten worden. Ik moest me erbij neer leggen met dat ik mijn familie waarschijnlijk nooit meer zal zien. Als Alina en Broin het niet zagen huilde ik stilletjes. Maar zij waren natuurlijk niet achterlijk want mijn ogen waren natuurlijk rood als ik dat gedaan had. Ze spraken er alleen niet over en daar was ik ze dankbaar voor.

Heel af en toe probeerde ze een praatje te maken met me maar het duurde nooit lang. ‘Sorry dat ik zo ben’ had ik gezegd toen het gesprek weer strandde. ‘Het geeft niet’ had Alina gezegd. ‘We snappen het’ en zo was de terug reis.

Ik had ze bedankt toen we terug waren en Alina en Broin uitgezwaaid toen we gedag zeiden. Het was ’s middag dus Broin ging gelijk terug naar de trainingschool terwijl Alina terug naar huis ging. Ik moest mijn kar met spullen naar het kasteel brengen en waarschijnlijk vragen beantwoorden die Daray en zijn ouders voor me zouden hebben.

Had ik er zin in?. Nee, totaal niet want het deed me al pijn om er aan terug te denken. Laat staan dat ik het hardop moest zeggen. Gelukkig kwamen de koning en koningin al snel tot die conclusie en lieten mij met rust daarover. Ze stuurde Daray ook weg aangezien hij het niet door had.

Ik had nog even snel een middag dutje gedaan want ik was kapot en zou dan na het avond eten weer naar de trainingschool gaan. Na het eten kwam ik daar aan en was ik blij dat ik niemand zag in ons slaapgebouw want dan lieten anderen mij in ieder geval nog even met rust.

Toen ik geluiden hoorde besloot ik om maar naar de rivier te gaan want dan kon ik ze nog even ontwijken. En terwijl ik die kant op liep hoorde ik dat ik gevolgd werd. Ik wist ook al door wie maar liet niks merken. En zo zat ik dus op de steen bij de rivier.

Ik hoorde hem een lange tijd niet en was daar blij mee. Maar het zou er natuurlijk toch een keer van komen dat hij wat ging doen of zou zeggen. ‘Hoe was het’ hoorde ik hem dus uiteindelijk rustig zeggen. Ik draaide me niet om en bleef wat voor me uit staren.

‘Moeilijk’ zei ik zachtjes. Ik hoorde dat hij naar me toe kwam gelopen. Hij kwam naast me zitten en hij stak zijn hand uit naar de mijne maar aarzelde. Uiteindelijk liet hij hem toch zakken en legde hem zachtjes op die van mij, alsof hij bang was dat hij me anders zou breken.

Zodra hij zijn hand op die van mij legde raakte ik een beetje in een tweestrijd. Ik wou mijn hand weg trekken vanwege Killian, maar aan de andere kant kon ik het ook niet maken tegen over hem. Hij was Killian niet, hij zou zich ook niet zo gedragen. Heel veel jongens waren niet zoals Killian. Maar dat hield de herinneringen aan hem niet tegen als andere jongens mij aanraakte.