Andere Wereld

5.

Ik hoop dat jullie het tot nu toe nog leuk gevonden hebben (beetje lastig te merken zo, aangezien niemand wat achter laat:P *hint, hint* :P).

Maar in ieder geval, veel leesplezier met hoofdstuk 5!

5.

‘Shadow!! Hond waar ben je toch’ Samantha liep in het bos waar ze soms nog wel eens hun hond uitlaat.

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ze de elfen tegenkwam in het bos tijdens de ontgroening van de universiteit. In het begin dacht ze er best vaak aan terug maar daarna niet meer, dit was haar wereld, hier moest zij aan denken en niet aan wat anders, vooral niet iets wat ze toch nooit meer zal tegenkomen.

‘Shadow! Waar ben je?! Weer een les geleerd, ik laat jou nooit meer los, al helemaal niet in een bos want je LUISTERT TOCH NOOIT!’ schreeuwde ze als laatst.

Ze hoorde verderop in het bos geblaf. ‘He verdorie, Shadow?, riep ze in de hoop dat ie weer zou blaffen zodat ze wist welke kant ze op moest. Gelukkig voor haar deed hij dat en kon ze zijn richting op lopen. Ze vond hem bij wat bosjes waar die aan het rondsnuffelen was.

‘Hehe, daar ben je, koppig beest, kom op we gaan’. Ze deed hem weer aan de riem en liep terug. Nadeel was, ze waren zo ver het bos in gelopen dat ze niet meer kon zien van welke kant ze kwam.

Ze keek naar beneden en zei tegen de hond ‘jij weet zeker ook niet van welke kant we gekomen zijn of wel?’. Shadow keek Samantha aan met een blik van heb je het tegen mij?. Terwijl ze een kant koos mompelde ze dingen als ‘ik dacht dat honden slim waren’ en ‘honden horen te luisteren naar baasjes, zelfs na een gehoorzaamheidscursus doe je dat nog niet eens’.

Na wat gelopen hebben stopte ze ‘ik geloof dat we niet echt ver komen zo’, dus ging ze richting het westen, of dat dacht ze tenminste. Het bos werd donkerder, er kwamen meer struiken en het leek dat de bomen groter werden maar dat zal haar verbeelding wel zijn.

Achter zich hoorde ze geluiden, hoefgetrappel. Gezien de vorige ontmoeting in een bos verstopte ze zichzelf en Shadow achter een boom en struiken. Toen pas keek ze om te zien wat ze hoorde.

Paarden met daarop mensen ‘wat stel ik me toch aan’ zei ze zachtjes. Het kunnen ook gewoon mensen zijn die een stukje aan het paardrijden zijn. Toen ze dichter bij kwamen was ze blij dat ze zich verstopt had.

Elfen. Lachend kwamen ze er aan gelopen. Verderop zag ze twee elfen achter de groep aan strompelen. Vastgebonden aan hun polsen werden ze vastgehouden door de elfen die op de achterste paarden zaten.

Shadow begon te bewegen en te trekken aan de riem. ‘Rustig Shadow, ssssst… ze mogen ons niet opmerken, anders zijn we de pineut’.

Eén van de elfen steeg af en zei wat tegen de anderen, wat hij zei kon Samantha niet horen, ze zat te ver weg. Alle andere elfen stegen nu ook af ‘geweldig, gaan we hier nu serieus een pauze houden!’.

Shadow trok harder maar ze kon hem wat kalmeren door hem te aaien. Samantha ging er maar bij zitten ook al was de grond nat, dit kon nog wel even duren dacht ze. Terwijl ze zat kon ze mooi de groep even bekijken.

Iedereen had zijn eigen rol, de één deed vuur, de ander zorgde voor de paarden en ga zo maar door. De elfen die trouwens vast gebonden waren lieten ze aan hun lot over, vastgebonden aan een boom met een wachter erbij. De rest aten, zij niet.

Na een tijdje gezeten te hebben begon Shadow vanuit het niets te blaffen. Gelukkig was het maar één blaf, maar toch, het was genoeg om de aandacht van de groep te trekken.

Twee stonden op en liepen haar kant op, de rest bleef zitten. Samantha vond het al niks dat ze zo dicht bij waren en zij geen kant op kon. Nu werd ze bang omdat ze niet wist wat ze moest doen, al helemaal toen ze alle twee hun zwaarden trokken.