MY MAD BOY [HOPEGA] | END

MY MAD BOY CH.13

PAINFUL

13

เสียงสะอื้นที่ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของคุณหมอในเวลาดึกดื่นแบบนี้ทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกไม่น้อย

สิ่งแรกที่นึกถึงคงไม่พ้นซาวน์หนังผีที่นัมจุนกับจีมินเคยหลอกให้ไปดูด้วยกันโดยที่บอกว่าเป็นหนังรักโรแมนติก จำได้แค่ว่ากรี๊ดจนแสบคอ แทบช็อคตายคาโรงหนัง จีมินก็มีสะดุ้งบ้าง ปิดตาตอนฉากพีคๆบ้าง ส่วนนัมจุนก็นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งไม่สนใจเพื่อนฝูงเลยสักนิด

ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับปรือตาขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียงสะอื้นที่ปลุกเขาขึ้นมาจากนิทราและพบว่าเสียงนั้นมาจากคนในอ้อมกอดของตัวเอง ไหล่เล็กสั่นน้อยๆเพราะแรงสะอื้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้นให้เล็ดลอดออกมาน้อยที่สุด

"ยุนกิเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"
คนตัวขาวสะดุ้งเบาๆ เมื่อเสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างใบหู

"ฝันร้ายหรอ"
โฮซอกยังคงถามต่อไปแม้จะไม่ได้รับคำตอบจากยุนกิ มือหนาละจากเอวบางเลื่อนขึ้นมาเกลี่ยหยดน้ำตาบนบนพวงแก้มใส ร่างบางสูดจมูกพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงช้าๆแทนคำตอบ

"ทำไมถึงไม่ปลุกผมล่ะ"
ท่อนแขนแกร่งกระชับกอดคนตัวขาวให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ถ่ายทอดความอบอุ่นจากร่างหนึ่งสู่อีกร่างหนึ่งแม้จะถูกกั้นด้วยผ้าเนื้อบาง ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มสีส้มอ่อนเพื่อปลอบขวัญอีกฝ่ายที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสะอื้นได้ง่ายๆ

"ก็นาย ฮึก.. หลับอยู่"
โฮซอกลอบถอนหายใจเบาๆให้กับความซื่อของอีกฝ่าย แม้จะไม่ได้คาดคั้นให้ยุนกิเล่าเกี่ยวกับฝันร้าย แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะมีสักกี่เรื่องกันที่ทำให้ยุนกิตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึกได้

"คุณหมอโฮซอกอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

"ผมจะดูแลคุณเอง.."