MY MAD BOY [HOPEGA] | END

MY MAD BOY CH.4

PAINFUL

4

ผมเกลียดอาหารโรงพยาบาลที่สุด..

นี่ผมใช่ลูกชายคนเดียวของผอ.โรงพยาบาลนี้รึเปล่า?

ทำไมผมถึงต้องมานั่งทุกข์ระทมกินข้าวผัดจืดชืดกับต้นหอมพวกนี้มา 3 วันติด แทนที่จะเป็นอาหารอร่อยๆ ที่ผมชอบกิน

สัญญาว่าถ้าจบเคสของยุนกิ ผมจะฟ้องพ่อให้ไล่แม่ครัวออกให้หมด

ยุนกิตักข้าวผัดเข้าปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้าหวานไม่แสดงอาการใดๆ หลังจากได้ลิ้มรสข้าวผัดฝีมือแม่ครัวของโรงพยาบาลผิดกับผมที่เทอาหารในจานทิ้งถังขยะไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

Rrrrrrrr Rrrrrrrr

ผมดึงโทรศัพท์ที่ถูกสวมทับด้วยเคสสีทึบออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"จีมิน?"
ผมเอ่ยออกมาเบาๆ คนอะไรร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา พอโทรไปหาก็กดสิวให้คนไข้อยู่บ้าง เผลอๆโทรไปกวนตอนหมอนี่กินอะไรอยู่ก็โดนบ่นจนหูชาไปสามวันเจ็ดวัน

"ฮัลโหล จะโทรมาปรึกษาเรื่องน้ำหนักขึ้นหรอจ้ะ"
พูดเสียงทะเล้นให้คนปลายสายหงุดหงิดเล่น

'นั่นปากมึงหรอไอ้โฮซอก ไอ้..'

'จีมินใจเย็นดิวะ'
เมื่อจีมินตั้งท่าจะกราดคำด่าผ่านโทรศัพท์ เสียงติดแหบของนัมจุนก็ดังแทรกเข้ามาในสาย ก่อนที่จีมินจะส่งโทรศัพท์เครื่องบาง ให้นัมจุนคุยกับผมแทน

'นี่นัมจุนนะ'

"เออ โทรมามีอะไรป่ะวะ"

'วันนี้มึงว่างป่ะ? ออกมาเจอหน่อย ไม่นานหรอก'

"จะให้ไปเจอที่ไหน เดี๋ยวกูออกไปเลย"

'ร้านสักร้านใกล้ๆโรงพยาบาลมึงแล้วกัน'

"อีกสิบนาทีเจอกัน"
ผมกดวางสายจากนัมจุน พลางเหลือบมองคนตัวขาวที่นั่งอยู่บนเตียงแบบไร้ชีวิตชีวา ผ้าม่านสีขาวสะอาดถูกปิดสนิทเพราะคนตัวเล็กไม่ยอมให้เปิด