MY MAD BOY [HOPEGA] | END

MY MAD BOY CH.21

PAINFUL

21

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มบางอย่างชอบใจ ขณะที่นิ้วเรียวกำลังกลัดกระดุมแขนเสื้อพลางเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนังที่กำลังชี้บอกเวลาหกโมงสิบห้านาที

อย่างน้อยยังพอเหลือเวลาให้แกล้งคนตัวขาวได้อยู่บ้าง..

"โฮซอกอา ฉันขอไปโรงพยาบาลด้วยคนนะ ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว"

"แต่คุณยังไม่หายดีเลยนะยุนกิ"
คนตัวโตแสร้งตีหน้าเครียดพร้อมกับหันไปพูดกับอีกคนที่นั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง

งอแงแต่เช้าเลยนะเจ้าตัวแสบ..

"ให้ไปนั่งเฉยๆในห้องทำงานก็ได้ สัญญาว่าจะไม่วุ่นวาย ไม่ทำตัวเกะกะ ไม่เรื่องมาก ให้ฉันไปนะๆ"
คนตัวเล็กส่งสายตาเป็นประกายวิบวับให้โฮซอกอย่างออดอ้อนแต่เขากลับส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฎิเสธทำให้ยุนกิเปลี่ยนเป็นเบ้ปากใส่โฮซอกอย่างหงุดหงิดแทน

สามวันแล้วนับตั้งแต่ยุนกิกลับมา เจ้าตัวเล็กอาการดีขึ้นมากและไม่พบอาการของโรคซึมเศร้าหรืออาการจิตตกที่เขากังวลไว้ก่อนหน้านี้ เขาใช้เวลาในวันลาหยุดขลุกอยู่กับยุนกิจนตัวติดกันเป็นฝาแฝด นัมจุนกับจีมินมาเยี่ยมยุนกิพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุดที่ทั้งสองตั้งใจซื้อมาฝากเป็นของขวัญ โฮซอกปรึกษากับนัมจุนเรื่องคดีความโดยไม่ให้ยุนกิรู้เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะไม่สบายใจหากรู้ว่าเขาตัดสินใจเดินหน้าเรื่องคดีความต่อโดยไม่ฟังคำทักท้วงของยุนกิและเนื่องจากโฮซอกไม่สามารถลางานยาวๆได้อีกแล้วจึงต้องกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติแต่ก็เกิดห่วงยุนกิขึ้นมาเสียดื้อๆ

ใจจริงเขาอยากให้ยุนกิพักอยู่ที่บ้านมากกว่าไปเดินเพ่นพ่านในโรงพยาบาลเพราะมันไม่ค่อยปลอดภัยแต่อีกใจหนึ่งโฮซอกก็ไม่อยากทิ้งคนตัวขาวให้อยู่บ้านเพียงคนเดียวเพราะมันก็ไม่ปลอดภัยเช่นกัน