MY MAD BOY [HOPEGA] | END

MY MAD BOY CH.18

PAINFUL 18

❝ I'm reaching out to you
Can you hear my call? ❞

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำเอาคนที่นั่งกอดเข่าเหม่อลอยอยู่บนเตียงสะดุ้งด้วยความตกใจปนหวาดระแวงหลังจากที่ถูกหญิงสาวคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดีบุกเข้ามาทำร้ายถึงภายในห้องโดยที่เขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงปกป้องตัวเอง หากไม่ได้เจ้าเด็กฮยองวอนช่วยเอาไว้ เขาก็นึกไม่ออกจริงๆว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพไหน

"เป็นยังไงบ้างพี่"
เสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มอีกคนที่โผล่พ้นขอบประตูเข้ามาทำให้คนตัวขาวโล่งใจไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยก็ไม่ใช่ยูฮยอนหรือหลานสาวบ้าเลือดของตาแก่นั่น

"ยังไม่ตายหรอกน่า"
เป็นอีกครั้งที่ยุนกิแสร้งทำเป็นไม่สนใจ คนตัวขาวเสหน้าหลบสายตาของอีกฝ่ายที่พยายามมองหาร่องรอยบาดแผลบนใบหน้าสวย

"เรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษแทนพี่เซยองด้วย"
ฮยองวอนถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงโดยไม่รอให้คนอายุมากกว่าอนุญาตพร้อมกับหยิบกล่องข้าวสองกล่องออกมาจากถุงกระดาษใบโตที่เจ้าตัวหิ้วเข้ามาด้วย

"กินข้าวกัน"

"นายทำแบบนี้ทำไม?"
ยุนกิมองข้าวกล่องสลับกับคนตรงหน้าด้วยความสงสัยในความแปลกประหลาดของเจ้าเด็กแปลกหน้า

"เหงา"

"ว่าไงนะ?"

"ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน พี่เซยองก็เพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อกี้ ถึงกินที่โต๊ะอาหารผมก็กินคนเดียวอยู่ดี"
มือหนาเปิดฝากล่องข้าวออกก่อนที่จะวางลงตรงหน้าของยุนกิพร้อมกับตะเกียบคู่หนึ่ง

"..."

"ตั้งแต่มาถึงที่นี่ มีข้าวตกถึงท้องบ้างรึยัง พี่ดูไม่ค่อยมีแรงเลยนะ"

"ขอบใจ"
คนตัวขาวว่าและเริ่มต้นจัดการกับข้าวกล่องตงหน้า จริงอย่างที่ฮยองวอนพูด ตั้งแต่มาถึงที่ห้องๆนี้เขาทานข้าวน้อยจนแทบนับคำได้ นอกจากจะต้องคอยระแวงเรื่องสิ่งที่ถูกผสมมากับอาหารยังถูกสั่งงดข้าวงดน้ำเพราะดันไปพูดจาผิดหูเซยองเข้าซึ่งต้องโทษความปากเก่งของตัวเองแท้ๆ