""ကိုဇက္!!၁၁ေတာင္ေက်ာ္ေနျပီ။မမခ်ိဳလည္းမ
လာေသးဘူး။ဟိုေန႔ညက caseသိသြားလို႔စိတ္
ဆိုးေနလားမသိဘူး""
""မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။အလုပ္မျပတ္ေသးလို႔
ေနမွာပါ။ဖုန္းဆက္ႀကည့္ေလ"
"ဆက္တယ္။မကိုင္ဘူး"
ခဏႀကာေတာ့---
"ေတာ္ျပီဗ်ာ။က်ေတာ္မေစာင့္ေတာ့ဘူး"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ေကာင္တာမွထြက္ရန္ျပင္ေန
စဥ္ တံခါးမွတီးလံုးသံႏွင့္အတူ လတ္ဆက္ေသာ
အျပံဳးပန္းမ်ားေပြ႔ပိုက္ကာဝင္လာသူ။
"ဟင္ ေမာင္က မ,ကိုမေစာင့္ေတာ့ပဲ သြားေတာ့
မလို႔လား?"
"ဟင္!မ-မဟုတ္ပါဘူး။မ,ကားကိုျမင္လို႔အျပင္
ထြက္ႀကိဳမလို႔။ဟီးး"
က်ေတာ္ထံေရာက္လာေသာကိုဇက္အႀကည့္မ်ားကိုမသိက်ိဳးကြ်ံျပဳရင္း မမခ်ိဳကိုသာေခါင္းေလး
ေစာင္းကာျပံဳးျပလိုက္၏
"အင္းးမနည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ေမာင္
ဆာေနေရာေပါ့။လာေလထမင္းစားခန္းထဲသြာရ
ေအာင္""
ဝယ္လာသည္မ်ားကိုပန္းကန္ထဲေျပာင္းထည့္ကာ
သူစားဖို႕ျပင္ေပးေနေသာမမခ်ိဳအား
""ဘာလို႔ဖုန္းမကိုင္တာလဲ?ေမာင္ဘယ္ေလာက္
စိ္တ္ပူေနလဲ?ဘယ္လိုက္လို႔လိုက္ရွာရမွန္းလည္း
မသိနဲ႔""
ဟုတကယ္ႀကီးကိုစိုးရိမ္ေနသံျဖင့္ေျပာေလ၏
""Sorryပါေမာင္ရယ္။ဆိုင္အသစ္အတြက္
Designerေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးေနတာႀကာသြားတာ
""မသိပါဘူး။ေမာင့္ကိုမ်ားစိတ္ဆိုးေနလို႔ဖုန္းမ
ကိုင္လားဆိုျပီး""
"မမခ်ိဳဘယ္တုန္းကေမာင့္ကိုစိတ္ဆိုးဖူးလို႔လဲ?
ဒါေပမယ့္စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူး"
""What about?""
""ေမာင္တို႔မေန႔ညက ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ?""
ကိုဇက္ကိုလွမ္းႀကည့္ေတာ့ဝင္မပါဘူးဟူေသာဒီ
ဇိုင္းႏွင့္ မမခ်ိဳလာခ်ေပးေသာထမင္းေပါင္းကိုစ
တင္စားေသာက္ေန၏။
""ဘာျဖစ္လို႔လဲ?ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ပဲနဲ႔ေမာင့္BabyကWorkshop
မွာေနာက္ပိုင္းBobyျပန္ထုေနရတာလဲ?"
