Joël knippert met zijn ogen en gaapt. Hij kijkt versuft om zich heen. Ik lach en geef hem een van de glazen drinken die de verpleegster net langs gebracht heeft. Ik glijd met mijn hand voorzichtig over mijn voorhoofd. Ik merk nu pas dat het zeer doet. Joël kijkt naar mijn hand. Hij pakt hem vast en legt hem terug op de deken. "De dokter zei dat
je er beter van af kan blijven. Doet het al zeer?" Ik knik. Joël zucht. "Gister hebben ze je in de ambulance wat pijnstillers gegeven, maar die zullen nu wel uitgewerkt zijn." Nadenkend kijk ik hem aan. "Joël moet je niet naar school?" Joël lacht. "Op zaterdag? Ik hoop het niet!" O ja, het is zaterdag, even vergeten. Joël lacht. "Was je het even vergeten?" Kan hij gedachten lezen ofzo? "Ja." Ik lach terug.
Ik staar naar het kleine tv'tje dat boven mijn bed hangt. Er is niks leuks op tv. Joël is net weggegaan. Ik verveel me. Als er even later een zuster binnen komt met mijn telefoon kijk ik haar verbaast aan. Hoe komt zij daar nou weer aan? "Nikita ik denk dat het slim is als je je ouders even belt." Ik zucht. Waarom noemt ze me nou weer Nikita? Iedereen noemt me altijd Nikkie, dat vind ik veel leuker klinken. "Zeg maar Nikkie hoor! Ik zal m'n moeder zo wel bellen ja."
JE LEEST
Hij
RomanceNikkie is al jaren ongelofelijk verliefd op een jongen uit haar klas, Joël. Als ze op een dag op weg naar huis niet oplet en van haar fiets valt, ziet Joël het gebeuren. Snel belt hij de ambulance en gaat met haar mee naar het ziekenhuis. Joël gaat...
