Neighbors

|1|Party Hard|

Άρτεμις POV

Το κινητό μου δονήθηκε έντονα δίπλα μου.

Η Όλγα καλεί. "Ετοιμη;" ρωτάει και κάπου μέσα διακρινω τη φωνη της Παναγιώτας.

"Πανέτοιμη!" τσιριξα ενθουσιασμένη.

Ειχαμε τόσο καιρό να πάμε σε πάρτυ με τις φίλες μου!

Είμαστε κολλητές απο το γυμνάσιο. Τις λατρεύω όσο τίποτα άλλο.

"Είμαστε απ'εξω κατέβαινε!" φώναξε η Παναγιώτα στη γραμμή του τηλεφώνου.

"Καλά!" είπα και πήρα τα κλειδια και το κινητό μου. Κλείδωσα το διαμέρισμά μου και έφυγα.

Κατέβηκα με το ασανσέρ διότι αν επιχειρούσα να κατεβω με τις σκάλες, μάλλον θα με έβρισκαν ξάπλα.

Τις είδα απο τα παράθυρα του αμαξιού της Παναγιωτας.

Κορνάρισε επιδοκιμαστικά  και άρχισαν να γελανε.

"Καλώς την, καλώς την!" ειπαν τα κορίτσια με μια φωνη και με αγκάλιασαν.

"Γεια σας!" είπα και τις αγκάλιασα κι εγώ.

"Πάμε για girls' night out!!" τσιριξε η Όλγα.

Η Παναγιώτα έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με προορισμό το πιο καυτό μπαράκι της Αθήνας.

Έπειτα απο ενα μισάωρο ξέφρενης οδήγησης και καραόκε, φτάσαμε.

Η μια δίπλα στην αλλη, σαν τους αγγέλους του Τσάρλι κάναμε είσοδο στο κλαμπ. Γινόταν χαμός.

Η μουσική έκανε τα σωθικά μας να χτυπάνε και ιδρωμενα κορμιά χόρευαν παθιασμένα στο ρυθμο.

Πήραμε τα ποτά μας και συμφωνησαμε να μην πιω εγώ για να οδηγησω στο γυρισμο. Η σειρα μου ηταν έτσι κι αλλιως.

Χωρίς να χάσουμε λεπτο, ξεκινήσαμε να χορεύουμε.

Όλα τα τελευταια χιτ, πέρασαν απο τα αυτιά μας και εμείς περνουσαμε τέλεια.

Η ωρα είχε περάσει και την Όλγα την χτύπησαν τα παπούτσια της. Μήπως να γυρνουσαμε σιγά σιγά;

Στράτος POV

Σε ενα απόμερο μπαράκι πινω άλλο ένα ποτό. Δεν αντεχω αλλο ξύλο, αλλη μαχη.

Έχω ανεχτεί πολλά.. Ποια είναι εκείνη που θα χτυπαει. Η μητέρα μου σαφως..

Να πιω να ξεχάσω. Έχω ηδη πιει τρια ποτήρια βότκα και δυο σφηνάκια.

Ο πόνος χάνεται σιγά σιγά. Βρίσκομαι σε μια ζάλη. Χρειάζομαι τα φιλαράκια μου. Μονο εκείνοι μπορούν να με συνεφέρουν, όπως είχαν κανει και παλιότερα..

Απο τα δεκαοχτώ μου ξεκίνησα να πινω σε καθημερινή βαση. Εκείνοι παντα με βοηθούσαν να ξεπεράσω τα προβλήματα μου. Τις ουλές και τις μελανιές που έμεναν απο το χτύπημα.

Απορω πως μένω ακόμα μαζί της. Μάλλον με κανει να την λυπάμαι.
Ο κόσμος γύρω μου γυρίζει. Πρεπει να γυρίσω σπίτι.

Να κάνω ενα μπανιο και να κοιμηθώ. Και αυριο θα τους πάρω τηλέφωνο να βρεθουμε.

Κατάλαβα οτι δεν ωφελεί να τους κρατάω μακριά μου. Είναι οι κολλητοί μου και τώρα τους χρειάζομαι πανω απο όλα.

Ακούμπησα τα χρήματα στον πάγκο και έφυγα.

Ξεκλειδωσα το αυτοκίνητο κου και μπήκα μέσα. Έβαλα τα κλειδιά στη μηχανή και πατησα το γκάζι επίμονα.

Χευυ!! Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο της δεύτερης ιστοριας μου. Ελπίζω να σας άρεσε. Φιλακια πολλά και να περνάτε καλά😍