Neighbors

|25|It's Been A Long Time|

Άρτεμις POV

Αφού έκλεισα τη γραμμή με τα κορίτσια άφησα να φύγει απο το στόμα μου ένας αναστεναγμός.

Σκατά τα έκανα.. Ευτυχώς δεν τα ξερασα όλα..

Το κινητό μου χτύπησε ρυθμικά και άκουσα το ringtone μου.

Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Σκατά τα έχω κανει..

Κοίταξα παρολα αυτα το κινητό μου για να δω ποιος με καλεί. Ο Άνταμ.

Δεν θέλω να τον σνομπαρω. Θα νομιζει οτι δεν θέλω επαφές μαζί του ενώ πραγματικά θέλω να μιλάμε και να μην τον χάσω. Ήταν και φίλος αλλά και το αγόρι μου.

Και όσο δεν μιλούσαμε, τον είχα έννοια..

Είχα περάσει τρια χρόνια μαζί του.

Κοίταξα ξανά το κινητό μου και αποφάσισα να το σηκωσω.

"Καλημέρα μπέιμπ." με προσφώνησε. Να το παλι..

"Καλημέρα Ανταμ." του απάντησα.

"Τι κάνεις;" με ρώτησε.

"Καλά μωρέ.. Εσύ;" ρώτησα πίσω.

"Καλά.. Δεν μου ακούγεται και πολύ αλήθεια αυτό που λες. Είσαι σίγουρα καλά;"

Με διάβασε.

Shit. Τι του λεμε τώρα;

"Ε, όχι μωρε, ενταξει, όλα καλά.." του απάντησα λίγο διστακτικά.

"Τέλος πάντων, μην σε πιεζω. Απλα ήθελα να σε ρωτησω αν θες να βγούμε σήμερα το βράδυ, ξέρεις για κάνα ποτό, να τα πούμε.. Αν δεν κανεις κάτι. Μου εχεις λείψει πραγματικα.." μου πρότεινε.

Το σκέφτηκα λίγο. Πιθανώς ο Στράτος να ζήλευε. Όμως δεν μπορουσα να αποφύγω τον Άνταμ.

Μπορεί να είχε κανει κομμα με τα κορίτσια και να με ψάρευε κι αυτός. Μπααα, δεν το νομιζω.

Απλα αν δεν δεχομουν θα νόμιζε οτι δεν τον θέλω στην ζωή μου και δεν θέλω να πιστεύει κάτι τέτοιο.

"Ναι, κανένα πρόβλημα." απάντησα με μια ανάσα. "Κι εμένα μου έλειψε η παρέα σου." παραδέχτηκα.

Σκέφτηκα την αντίδραση του. Θα έσκυβε ελαφρώς το κεφάλι του χαμογελώντας με τα μάτια καρφωμένα κάτω.

"Εμ, εννιά η ωρα είναι καλά; Μην σε βγάζω κι απο το πρόγραμμα σου αν εχεις να πας κάπου πιο αργά.." με ρώτησε.

"Βασικά κοιτά.. Τελειωνω οκτώμιση απο την προπ οποτε, μήπως θες να περάσεις απλα να με πάρεις απο κει και μετα να πάμε για το ποτό που λεγαμε;" αντιπρότεινα.

"Ναι, ναι βέβαια! Οτι θες. Θα σε δω εκεί. Φιλιά." μου απάντησε πρόθυμα και η γραμμή έκλεισε.

{..}

Έπειτα απο δυο ώρες εξουθενωτικής προπόνησης, το μοναδικό που ήθελα ηταν να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ.

Σήμερα δοκιμασαμε μια καινούρια τεχνική και κουραστηκαμε όλες.

Σκουπίζοντας τον αυχένα μου απο τον ιδρώτα, άλλαξα βάζοντας ενα τζιν σορτσάκι με μια ριχτη μπλούζα.

Σηκωσα την τσάντα μου απο τις σανίδες του δαπέδου περνώντας της στον ώμο μου και αφού χαιρέτησα τις συμπαικτριες μου βγήκα στην είσοδο του προπονητικού χώρου.

Ο Άνταμ δεν φαινόταν πουθενά. Τσεκαρισα τα μηνύματα μου. Ευτυχώς τα κορίτσια δεν μου είχαν στείλει. Δεν μπορουσα να τις αντικρισω μετα το σημερινο παραλιγο-καρφωμα.

Σε λίγο, άκουσα ένα κορναρισμα στα δεξια μου.

Κοίταξα, και είδα τον Άνταμ μέσα απο τα ανοιχτα τζαμιά του αυτοκινήτου του να μου χαμογελάει.

Του χαμογελασα κι εγώ και μπήκα μέσα.

Αφού μιλήσαμε αρκετή ωρα, φτάσαμε εξω απο ενα μπαράκι.

Παρκάρισε λίγο πιο μακρια και μπήκαμε μεσα. Μέχρι στιγμής όλα πηγαίναν καλά..

Αφού παρήγγειλε ο καθένας αυτό που ηθελε αρχίσαμε να συζητάμε για τα παλιά..

Διέκρινα εναν τόνο μελαγχολίας στη φωνη του..

Κάποια στιγμή, με πλησίασε λίγο παραπάνω και με ρώτησε: "Άρτεμις, πιστεύεις οτι θα μπορούσαμε να έχουμε αλλη μια ευκαιρία οι δυο μας; Δεν σε έχω ξεπεράσει.."

Τα ματια μου γουρλωσαν απο έκπληξη.

Όχι, αυτό δεν ηταν κάτι που ήθελα ή στην καλύτερη περίμενα να συμβεί.

Επαναφέροντας την τάξη στο μυαλό μου το οποιο προφανώς είχε πανικοβληθει απάντησα: "Κοιτά Άνταμ. Πλεον σε βλέπω σαν φιλο. Ξέρεις, έχω αγόρι αυτον τον καιρό. Συγνώμη."

"Καλά. Πάντως να ξέρεις οτι θα είμαι παντα εδώ για εσένα. Θα σε περιμένω. Και οτι με χρειαστείς απο φιλική άποψη, ξέρεις οτι και παλι θα είμαι εδώ.." χαμηλώνοντας το βλεμμα του απογοητευμένος έπιασε τα χέρια μου στα δικά του.

Του χαμογέλασα και μου αντιγυρισε κι εκείνος ενα λαμπερό χαμόγελο.

"Άρτεμις;" άκουσα την γνώριμη φωνη του πίσω μου.