Neighbors

|21|I Don't Believe You|

Άρτεμις POV

Πάνω που θα φιλιομασταν για πρωτη φορα αυτό το βράδυ, άκουσα μια πολύ γνώριμη φωνή.

Υψωσα τη ματια μου, για να αντικρισω το πρωην αγόρι μου.

"Άνταμ.." είπα κι ενα αχνό χαμόγελο ήρθε στο πρόσωπό μου.

Εκείνος με πλησίασε με ταχύ βήμα και με έσφιξε στην αγκαλιά του.

Άκουσα τα κορίτσια να ψιθυριζουν απο πίσω μου.

Φυσικά και ήξεραν τον Άνταμ! Τα ειχαμε απο την πρωτη Λυκείου και χωρίσαμε δυο χρόνια αργότερα.

Τον συμπαθούσαν πολύ και θεωρούσαν οτι ήταν μεγάλο λάθος που χωρίσαμε καθώς έλεγαν οτι εκείνος ηταν ο πιο κατάλληλος για μένα.

"Τι κανεις;" τον ρώτησα κοιτώντας τα γκριζοπράσινα ματια του, τα ματια που είχα ερωτευτεί καποτε.

"Καλά είμαι εσυ; Μου έλειψες!" αναφώνησε και με ξαναπήρε μια ακόμα αγκαλιά.

"Χαθήκαμε.. Μετά το λύκειο.." είπα εγώ.

"Λοιπον, δεν θα το επιστρέψω να συμβεί! Ήσουν ενα τεράστιο κομματι της ζωής μου, και ακόμα είσαι. Δώσε μου τον αριθμο σου να βγουμε για κάνα καφέ.." έκανε μια παύση και με κοίταξε: "Εχεις γίνει κουκλα, ακόμη πιο πολύ απο όσο σε θυμάμαι."

Χαμογέλασα με το κοπλιμεντο του και πάω στοίχημα οτι τα μάγουλα μου κοκκινισαν.

Κοίταξα το πάτωμα και έπειτα τον Στράτο. Τα μάτια του ηταν ανέκφραστα.

"Χαρηκα πολύ που σε είδα μπειμπ." με προσφώνησε ο Άνταμ και προς στιγμήν, κόλλησα.

"Κι εγώ χάρηκα πολύ.. Τα λέμε!" του είπα και εκείνος χαμογέλασε και έφυγε.

Γύρισα στο τραπέζι μας και είδα τα κορίτσια να με κοιτάνε με την έκφραση, αωωω ειστε τοσο κιουτ-σας σιπαρουμε.

Κοίταξα τον Στράτο ο οποίος είχε πάρει ενα χαλαρό χαμόγελο.

Ουφ, ευτυχώς από οτι φαίνεται είναι χαλαρός.

Προσπερασαμε τη μπουκάλα μια και είχε πάει αργά και συμφωνησαμε να γυρίσουμε σπίτι μας.

Τα κορίτσια έφυγαν με τα αγόρια τους με ενα αμάξι και εγώ είπα πως θα φύγω με ταξί.

Στην πραγματικότητα όμως, έφυγα με το μέτρο, μαζί με τον Στράτο για να πάμε σπίτι του όπως ειχαμε κανονίσει.

Στην διαδρομή, δεν υπήρχαν άδειες θέσεις και έτσι σταθήκαμε όρθιοι.

Ο Στράτος με αγκάλιασε από τη μέση και εγώ εγειρα το κεφάλι μου στον θώρακά του.

Φτάσαμε στο σπίτι του έπειτα απο πολλές προφυλάξεις μην παραφυλανε πουθενά τα παιδιά, και μπήκαμε μέσα.

Καθισαμε στον καναπέ, και αφού ανταλλαξαμε μερικά φιλια, εκείνος μου φάνηκε κάπως διστακτικός.

"Είσαι καλά;" τον ρώτησα κοιτώντας τα ματια του.

"Όχι." μου απάντησε με σφιγμενες γροθιές.

"Τι εχεις ρε μωρο μου;" τον ρώτησα και εκείνος με ρώτησε λίγο αγριεμενα: "Ποιος ήταν αυτός;"

Γελασα με την αντίδρασή του. Ζηλεύει τον Άνταμ..

"Τον λένε Ανταμ.." ξεκίνησα να λέω αλλά με διέκοψε απότομα.

"Ναι, αυτό το κατάλαβα.. Τι σου είναι; Για να είμαι πιο ξεκάθαρος.."

Χαμογελασα και σουφρωσα τα χείλη μου παιχνιδιάρικα. "Ο Άνταμ είναι ο πρώην μου και έχουμε χωρίσει εδώ και τρια χρόνια..." του απαντησα.

"Ναι αλλά, σε είπε μπέιμπ.." είπε και μουτρωσε.

"Ναι αλλά για μένα δεν είναι τίποτα πάρα ένας φίλος." του χαμογελασα και χαιδεψα το μάγουλο του.

"Ο μόνος που υπάρχει για μένα είσαι εσύ τώρα.."

"Τώρα εγώ πρεπει να το χαψω αυτό;" αναρωτήθηκε με δυσπιστία και μια δόση εκνευρισμού.

"Ναι. Εννοείται. Και βασικά, δεν είναι θεμα να το χαψεις. Είναι θεμα να με εμπιστευτείς." του είπα και κοίταξα τα ματια μου βαθιά.

"Ρε Αρτεμις.. Είδα πως τον κοιταζες αυτον τον τυπο.." μου είπε με κουταβισιο βλέμμα.

"Για να μην καρφωθω βρε βλήμα.. Αν ημασταν στα φανερά, εσένα θα κοιτούσα ετσι ξέρεις.. Αλλά τώρα μπροστά τους, δεν μπορουσα να μην το παίξω λιγάκι.. ακόμα ερωτευμένη.." του είπα εξηγώντας του πως σκέφτηκα.

Βέβαια, μου είχε λείψει ο Άνταμ.. Ειχαμε περάσει τοσα μαζί...

Ο Στράτος με πήρε στην αγκαλιά του και ψιθύρισε στο αυτί μου: "Απλα δεν θέλω να σε χάσω.."

Τα λογια του άγγιξαν την καρδιά μου, χτύπησαν ενα ευαίσθητο σημείο που είχε να ενεργοποιηθεί καιρό..

Καθισμένη στα γόνατά του, τον αγκάλιασα σφιχτά φέρνοντας τα σώματα μας πιο κοντά και τραβώντας απαλά το κεφάλι του προς το μέρος μου, τον φιλησα.

Εκείνος, στην αρχή δίστασε, φαίνεται δεν τον είχα καλυψει ιδιαίτερα, όμως μετα ζεσταθηκε, και με αγκάλιασε απο τη μέση μου παρασέρνοντας με γλυκά.

Κάποια στιγμη, τραβήχτηκε απότομα και δήλωσε: "Πάντως, ακόμα δεν σε πιστεύω.." μουρμουρισε..

"Καλαα, εγώ θα σε διαψευσω.." του απαντησα στον ίδιο τονο.

Αχ είναι τόσο γλύκας όταν ζηλευειιιι, θα τρελαθω..

Εκείνος χαμογέλασε με τα χείλια του ακόμα σουφρωμενα.

Τον φιλησα στο μάγουλο και κουρνιασα στην αγακαλια του ακόμα πιο πολύ. Εκείνος χάιδεψε τα μαλλια μου και με έσφιξε επανω του προστατευτικά..

Τον αγαπώ σχεδόν σίγουρα. Τέλος.