Neighbors

|16|A.. Fight|

Αποφασίσαμε να μείνει σπίτι μου διότι με τα κορίτσια στην περιοχή, ηταν δύσκολο να κυκλοφορήσει και να παει σπίτι του αφού εκείνες μπορεί να παραμόνευαν κάπου.

Τις είχα διώξει κακήν κακώς και φοβόμουν μην είχαν στήσει καρτέρι. Πάντα έχουν στον νου τους μην είμαι με κάποιον χωρίς να τους το έχω πει.

Είχε φτασει βραδακι και αποφασίσαμε να κατσουμε να δουμε βόλλευ γυναικών.

Ευτυχώς δεν είχε ποδόσφαιρο γιατί θα τον είχα σκοτώσει. Μισώ το ποδόσφαιρο.

Μπορείτε να φανταστείτε τι ματσάρα επαιζε: ΑΕΚ- Παναθηναϊκός.

Φυσικά και ήμουν με τον Παναθηναϊκό ο οποίος πήρε και το πρωτο σετ.

"Καλά, το πρωτο σετ ηταν δικο μας.." μουγκρισε ο Στράτος εκνευρισμενα.

"Αφού παίζανε σαν βλαμμένες. Φυσικά και δικαίως το πήραμε!" υπερασπίστηκα την ομάδα μου.

"Τι λες μωρέ;" θύμωσε αυτός, "Αφού εμείς κάναμε τις καλύτερες φάσεις και έχουν και πιο ωραίο κώλο οι παικτριες." φώναξε αυθόρμητα.

"Αυτό δεν εχει να κανει, βλακα!" του φωναξα στα μούτρα.

"Φυσικά και δεν εχει. Απλα το ανεφερα. Και πάλι ομως.. Εμείς παίξαμε καλυτερα." συνέχισε.

Πωω, είναι πανηλιθιος.. Φιρι φίρι το παει.. Να πλακωθουμε. Γαι ην ομάδα μου και για θέματα που έχω εκ πείρας άποψη, δεν σηκωνω μύγα στο σπαθί μου.

"Πω καλά.. Καλά εντάξει χανουμακι.. Πες τα αυτά στον διαιτητή.. Δεν ξέρεις τίποτα, μιλάς κι απο πανω!" του φωναξα.

"Άντε μωρέ, κοιτά ποια μιλάει, λες κι εσύ ξέρεις.. Σε μια ψωρομαδα παίζεις και νομίζεις οτι είσαι και τοπ παίκτρια. Για άραξε λίγο γλυκιά μου.. Είσαι άσχετη.." είπε και βούλιαξε ξανά αυταρεσκα στον καναπέ.

"Τι είπες ρε άχρηστε; Εσύ δεν ξέρεις τίποτα.. Ασχετε, γαμωτο και μιλάς.." φωναξα εκνευρισμένη. Το χειρότερό μου είναι να με επικρίνουν για τον τροπο που παιζω.

Έμεινε να με κοιτάζει με ενα ύφος σαν ικανοποίησης. Με λιγα λογια σαν τον βλακα.

Εκνευρίστηκα τόσο που θα μπορουσα να του σπασω τα μούτρα.

"Τι κοιτάς ρε χαμένο;" φωναξα δυνατά για να ξυπνήσει.

Εκείνος χαμογελασε χαζα, "Εσένα." μου απάντησε και με επεξεργάστηκε απο την κορυφη μεχρι τα νύχια.

"Ναι, γιατί;" ρώτησα προφανώς θυμωμένη με τις μπούρδες που έλεγε.

"Γιατί με αναβεις τρελά όταν θυμωνεις." είπε και μισοκλεισε τα μάτια του σαν να σκεφτόταν κάτι.

"Ωχου, ποσο ανωριμος είσαι.." αναφώνησα και πήγα να σηκωθω απο τον καναπέ αλλά κάποιος είχε αλλά σχεδια.

Ο Στράτος με κράτησε σφιχτά απο το χερι και δεν με άφησε να σηκωθω. "Που πας;" ρώτησε. "Ουτε ενα αστειακι δεν μπορούμε να κάνουμε;" συνέχισε και με κοίταξε με δήθεν λυπημενη φατσουλα ενώ με τραβούσε κοντά του.

Δεν μπορούσα να αντισταθω αλλα αποφάσισα να το παίξω. Συγνώμη, τόση ωρα δηλαδή με δούλευε ο καφρος για να τσεκαρει αντιδράσεις;

"Άφησε με" απαίτησα.

Αυτός κοίταξε αριστερά δεξια αδιάφορα σαν να σκέφτεται και έπειτα κατέληξε με ενα πονηρό χαμόγελο: "Μπα, δεν το νομιζω...".

Με μια έντονη κινηση με έριξε επανω του στον καναπέ και αρχισε να με γαργαλαει. Εγώ γελούσα σαν την τρελή.

"Για να μάθεις να το παίζεις σκληρή!" αναφώνησε. "Την επόμενη φορά, θα υποστεις χειρότερες συνέπειες.." είπε και όρμησε επάνω μου φιλώντας με στα χείλη έντονα.

Το τηλέφωνο μου χτύπησε.

Έδειχνε σπασμένος. "Πρεπει αν το σηκώσεις απαραιτήτως αυτό;" ρώτησε σουφρωνοντας τα χείλια του γκρινιαρικα.

"Μου φαίνεται πως ναι.." είπα στον ίδιο τόνο. Γιατί να μας το χαλάσει τώρα κάποιος;

Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και είδα ότι με καλεί η Παναγιώτα..

Ωχ, τι της λένε τώρα.

"Εεεεεελα μην το σηκωσεις.." γκρινιάζε ο Στράτος και άφηνε μικρά φιλια στο μάγουλό μου.

"Καλά.. Δεν θα το σηκωσω.." είπα και άφησα το κινητό μου στην άκρη, ενα λάθος που ηξερα οτι θα μετανιωνα πικρά..

"Που ειχαμε μείνει;" τον ρώτησα προσπαθώντας να επαναφερω την ατμόσφαιρα έτσι όπως ήταν.

Με ενα πονηρό χαμόγελο εκείνος μου απάντησε: "Εκεί που σου λέω οτι παίζεις χαλιά για να θυμωσεις και να μου χιμηξεις."

Ανέβηκα πανω του και άρχισα να τον φιλαω με πάθος. Εκείνος αντέδρασε το ίδιο έντονα κρατώντας με σφιχτά στα χέρια του αφήνοντας φιλια στον λαιμό και τα χέρια μου.