Neighbors

|17|A Liar|

Ξυπνησα στην αγκαλιά του Στράτου. Ειχαμε κοιμηθεί στον καναπέ.

Δηλαδή δεν έφυγε εχθες το βράδυ; Οσο πάμε τόσο πιο πολύ κινδυνεύουμε να το φάμε το κεφάλι μας..

Έπρεπε να φύγει εχθες που ηταν βράδυ και δεν θα κυκλοφορούσε κανεις..

Παρατήρησα οτι φορούσα όλα τα ρούχα μου. Του εξήγησα οτι θέλω να το πάμε χαλαρά, να μην βιαστούμε και εκείνος το σεβάστηκε.

Είναι τόσο γλυκός..

Τα χέρια του με τράβηξαν πιο κοντά του και άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα έχοντας τα μαλλια μου κοντά στη μύτη του.

Γύρισα να κοιτάξω το πρόσωπό του και τον φιλησα για να ξυπνήσει.

"Καλημέρα.." μουγκρισε και ανταπέδωσε το φιλί.

"Καλημέρα." του απάντησα κι εγώ και ακουμπησα το κεφάλι μου στον θώρακά του.

"Ξέρεις, τα κορίτσια θα έρθουν απο δω σε καμια ωρα για ανάκριση επειδή δεν το σήκωσαν εχθες.. Δεν το θέλω, αλλά πρεπει να φύγεις. Βασικά έπρεπε να είχες φύγει απο εχθες αλλά με ξεγελασες.." του είπα ενθυμουμενη τα χθεσινα γεγονότα.

"Ε, μου ειπες να φύγω κάποια στιγμή το βράδυ αλλά κοιμηθηκες στην αγκαλιά μου και δεν ήθελα να σε ξεβολεψω.. Καλά, ούτως ή άλλως δνε μπορουσα να αντισταθω να μείνω μαζί σου μέχρι το πρωι." απολογήθηκε εκείνος τεντώνοντας τα χέρια του και χαμογέλασε χαζα. Με φίλησε και ειπε, "Καλα έκανα που δεν έφυγα εε;" χαμογελώντας με τον ίδιο τροπο.

"Μμμ." μορφασα και χαμογέλασα στραβωνοντας τα χείλη μου κι εκείνος με γαργαλησε μέχρι που δεν μπορουσα να ανασανω.

Έπειτα απο λίγο, σηκωθηκαμε και γρήγορα έφυγε για το σπίτι του.

Μου έδωσε ένα πεταχτο φιλί στην εξώπορτα και έφυγε τρέχοντας.

Έμεινα σαν την χαζή και τον κοιτούσα μέχρι να εξαφανιστεί απο τις σκάλες. Είναι γλύκας..

Σε λίγο χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ωχ, Όλγα.. Καταλαβες φιλέ..

"Ναι.." Ρώτησα παριστάνοντας οτι μόλις ξυπνησα, ελπίζω πετυχημένα..

"Άστα ναι, και λεγε γιατί δεν το σηκωνες εχθες." τις άκουσα και τις δυο να λένε με μια φωνη..

"Κοιμομουν." απάντησα.

"Αποκλείεται. Εσύ; Και να κοιμάσαι απο τις δέκα και δέκα; Μας δουλευεις ρε Αρτ;" είπε η Όλγα.

"Όχι ρε, όντως.. Ε, αλήθεια λέω.." είπα παλι ψέματα.

"Καλά, άνοιξε την πόρτα να τα πουμε γιατί κάτι δεν κολλαει." είπε η Παναγιώτα και έκλεισε τη γραμμή.

Άνοιξαν την κάτω πόρτα και σε λιγα δευτερόλεπτα, το ασανσέρ τις είχε φέρει στον όγδοο..

"Καλημέρα.." είπα χαμογελώντας ενω μέσα μου κρατιομουν να μην πω καμια βλακεία.

"Τι κανεις πουλάκι μου; Καλά; Παντα καλά!" είπε ειρωνικά η Παναγιώτα.

"Θέλετε καφέ;" Ρώτησα υπεκφευγοντας.

"Φερέ καφέ." είπε η Όλγα.

Με ακολούθησαν κι εκείνες στην  κουζίνα μονο και μονο για να σκαναρουν όλη την περιοχη.

"Και αφού υποστηρίζεις οτι κοιμηθηκες εσυ απο τόσο νωρίς, δεν θα σε πειράξει να μας πεις πως κι έτσι." αναρωτηθηκε η Όλγα σαρκαστικα.

"Ε, ναι μωρέ.." ξεκίνησα να λέω κομπιαζοντας σε κάθε λεξη, "Κουράστηκα.. Είχα να κάνω γενική στο σπίτι μετα την προπονηση και ξέρεις, εξαντλήθηκα.." πέταξα μια βλακωδη δικαιολογία.

"Αφού δεν είχες προπ εχθες." παρατήρησε η Παναγιώτα υψώνοντας το δεξι της φρύδι.

Πωω, τι ηλιθιότητα πέταξα.. Τι λέμε τώρα;

"Εε, προπονηση είπα; Α καλά" γελασα δήθεν με τη βλακεία μου ενω στην πραγματικότητα ήθελα να ανοίξει η ρημαδα η γη και να με καταπιεί. "Με τη δουλειά ήθελα να πω μωρέ.." ξαναγελασα.

Ελπίζω να τις πειθώ..

"Δεν φαντάζομαι να εχεις μπλέξει με τίποτα.." είπε η Ολγα προστατευτικά.

"Όχι, ρε είσαι καλά;" απάντησα αυτή τη φορά με λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση.

"Ή με κάποιον.." πρόσθεσε η Παναγιώτα και μου κόπηκε το χαμόγελο.

"Οοχι, ρεε, μην είσαι χαζοοο.." απάντησα προσπαθώντας να βρω την ψυχραιμία μου.

"Καλά.." ειπαν εκείνες ενω δεν έδειχναν πεπεισμένες..

"Ελα ρε, δεν έχω λογο να σας πω ψέματα.." είπα εγώ σε μια τελευταια προσπαθεια να τις πεισω.

"Καλά, καλά.." ειπαν αυτές και συνεχίσαμε να πίνουμε τον καφέ μας.