Neighbors

|13|I'm Coming For You|

Στράτος POV

Δεν θα την αφηνα! Δεν θέλω να τη αφήσω να φύγει. Την θέλω τόσο πολύ.

Είναι τόσο δυναμική, εξυπνη.. Και απο όλα αυτά που μου έχουν πει τα παιδιά την έχω ερωτευθεί.

Δεν είναι κάποια ψεύτικη Barbie. Είναι αληθινή. Και θα την κάνω δικιά μου..

Δεν θα πω τίποτα στα παιδιά. Δεν είναι αναγκη. Βασικα δεν θέλω να τους το πω.

Ωχου, καλά! Ίσως να είμαι και λίγο εγωιστής. Δεν θέλω να χάσω την φήμη του ισχυρογνώμονα..

Παντα οτι λέω το τηρω. Συνήθως την εβριζα μπροστά τους. Δεν γίνεται τώρα να λέω ότι την γουσταρω. Δεν πρόκειται να τους πω λεξη.

Στο μεταξύ, την είχα αφήσει να πάρει ενα προβάδισμα για να μην καταλάβει οτι την ακολουθώ. 
Ουτως ή άλλως, απέναντι μένουμε, δεν μπορεί να χαθουμε!
Πλήρωσα το ποτό που είχα πάρει νωρίτερα, και βγήκα στον δρόμο.

Δεν την έβλεπα πουθενά. Πουθενά όμως. Γαμωτο. Μάλλον την παραφησα να πάρει προβάδισμα.

Εντάξει. Πήγαινε τώρα να ψαχνεις τα κουδούνια σαν φλώρος για να μάθεις να μην διεκδικείς.

Θα την κάνω να με θέλει. Δεν γίνεται. Δεν ξέρω, νιώθω αυτή τη βλακεία που λένε στις ταινίες και καλά, πεταλούδες στο στομάχι οποτε είμαι μαζί της.

Παιζει να την έχω δαγκώσει πολύ την λαμαρίνα. Αλλά δεν φταιω.

Θέλω τόσο να την γνωρίσω και να είμαστε μαζί.

Το οτι μένουμε σε απόσταση αναπνοής, βοηθάει πολύ. Όπως τοτε...

Που είχε πεσει πάνω μου στο πάρκο ενώ έτρεχε. Τοτε ένιωσα για πρωτη φορά κάτι για εκείνη. Είναι τόσο όμορφη όταν θυμώνει..

Έμαθα το επίθετο της! Μου το είχαν πει τα παιδιά κι εγώ το είχα συγκρατήσει.

Έψαξα απεγνωσμένα τον πρωτο κατάλογο με τα κουδούνια της εισόδου μιας πολυκατοικίας στα σκοτάδια.

Τίποτα. Πάμε παρακατω.

Προχώρησα δυο βήματα στην επόμενη πολυκατοικία. Κοίταξα τον αριθμο των κουδουνιών και ηταν μονο εξι. Αποκλείεται.

Αφού εκείνη μένει στο όγδοο όροφο της ακριβως φάτσα απέναντι δικιάς μου πολυκατοικίας. Τα μπαλκόνια μας είναι πολύ κοντά.

Πήγα και στην τελευταια πολυκατοικία, εκεί που πίστευα οτι θα έβρισκα το όνομα της και όντως... Bingo! Εκεί μένει.

Το δάχτυλο μου πλησίασε το κουμπί του κουδουνιου.

Δίστασα. Δείλιασα.

Σιγά που θα μου ανοίξει. Δεν καταλαβαίνει.

Πισωπατησα. Ακουμπησα την πλάτη μου στον τοίχο της εισοδου. Δεν γίνεται. Αυριο. Που είναι μέρα και το μυαλό θα είναι καθαρό..

Πήγα στο σπίτι μου και μπήκα στο δωμάτιο. Ξαπλωσα με τα ρούχα στο κρεβάτι και κοίταξα το ταβάνι. Έπρεπε να βρω εναν τροπο να μου ανοίξει αυριο.

{..}

Άρτεμις POV

Το κουδούνι χτύπησε. Το χει η μοίρα μου αυτές τις μέρες να ξυπνάω απο κάτι..

Πλησίασα το θυροτηλέφωνο ακόμα με τις πυτζαμες μου και ρώτησα ποιος είναι. Θα άνοιγα.

Γιατί είχα όρεξη να διαολοστειλω κοσμο, όχι τίποτα άλλο...

Μου απάντησε μια βαριά αντρική φωνή: "Μια δημοσκόπηση θα θέλαμε να κάνουμε, απο την WWF". 

Τέλεια. Ένας άγνωστος για να ξεσπασω. Οτι ακριβως χρειαζομουν.

Άνοιξε την πόρτα μου και χαμογελασα καλοκαρδα περιμένοντας το ασανσέρ με τον τυπάκο να ανέβει.

Ανοίγει η πόρτα και μπροστά μου βλέπω τον Στράτο. Χλωμιαζω. Εγώ άνοιξα σε έναν κύριο.

"Άρτεμις", μου λέει αλλά του κλείνω την πόρτα στη μούρη. Ή έτσι νόμιζα.

"Δεν γίνεται αυτό που πας να κανεις." είπε δείχνοντας με το δάχτυλο του το ποδι του που στερεωνει την πόρτα.

"Φύγε!" φώναξα βάζοντας όλη μου τη δυναμη.

"Θέλω να σου μιλήσω γαμωτο!" φώναξε κι εκείνος.

Με μια δυνατή σπρωξια έσπρωξε την πόρτα η οποία άνοιξε με δυναμη κάνοντάς με να χάσω την ισορροπία μου.

Ο Στράτος άρπαξε την ευκαιρία που του δόθηκε και μπήκε στο σπιτι μου.

Έτεινε το χερι του προς το μέρος μου ενώ με κοιτούσε εξεταστικα απο πανω μέχρι κάτω.

Συνειδητοποίησα οτι ήμουν ακόμα με τις πυτζαμες μου, σορτσάκι, κοντό τοπακι και μια ελαφριά ζακέτα.

"Δεν είναι δίκαιο να είσαι στο πάτωμα όσο συζητάμε." είπε γελώντας και πιάνοντας το χερι μου βοηθώντας με να σηκωθω.

"Ευχαριστώ." μορφασα και καθισά στον καναπέ.

"Δεν θέλω να σε κουράσω, αλλα πρεπει να σου πω κάποια πράγματα." ξεκίνησε εκείνος.

"Ξέρεις, δεν έχω και ολη τη μέρα για πάρτη σου.." γκρινιαξα ψεύτικα γυρνώντας τα ματια μου στο ταβάνι.

"Εγώ θα τα πω. Μην μου το παιζεις σκληρή." είπε και με κοίταξε με ενα ύπουλο βλέμμα. Εν τω μεταξύ, με είχε φαει η αγωνία να δω τι θέλει να μου πει.