Neighbors

|3|Time to Heal|

Το επόμενο πρωι, ξυπνησα απο τον ήχο του κινητού μου.

Τεντωθηκα στο κρεβάτι μου και εκανα μια μικρή κινηση προς το κομοδινο μου οπου και ήταν ακουμπισμένο.

Η αναγνώριση κλήσης έλεγε Όλγα. Πως και τόσο νωρίς; Δέκα η ωρα; Δε το συνηθίζει!

Το σήκωσα. "Αγάπη είσαι καλα;" με ρωτησε πριν προλαβω να οω τίποτα. Ύστερα συνέχισε: "Με πήρε η Παναγιώτα πρωι πρωι. Τι έγινε;".

"Ναι ρε, είμαι καλά! Μην ανησυχεις. Μια γρατσουνια στο μέτωπο μόνο.. Ένας μεθύστακας με τρακαρισε.. Το αμάξι δεν έπαιρνε μπρος και το αφίσα εκεί που ηταν. Ουτως ή άλλως, ο τύπος με έβγαλε εκτός δρόμου. Παλι καλά που κανείς δεν έπαθε τίποτα.. Όλγα πήρα μια τρομάρα.. Δεν νομιζω να ξαναπιάσω τιμόνι για μηνες.."

"Ελα ρε, μην κάνεις έτσι! Δεν εφταιγες εσύ! Αυτος ο βλάκας έφταιγε! Εχεις συγκρατήσει πινακίδα;" αναρωτήθηκε.

"Όχι, πανικοβλήθηκα τόσο, που δεν κοίταξα καν." απάντησα.

"Δεν πειράζει αγάπη μου, ξέχασε το τελείως, σαν να μην συνέβη. Εγώ και η Παναγιώτα για εσένα ανησυχησαμε, όχι για το αυτοκίνητο." μου είπε και αφού χαιρετηθηκαμε το έκλεισε.

Αφέθηκα στην απαλότητα του κρεβατιού μου. Ένιωθα εξαντλημένη. Μετα το χθεσινο, μου είχαν δημιουργηθεί τόσες τύψεις..

Μακάρι να μπορούσε να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήμουν χαλιά ψυχολογικά.. Το σοκ και τα νεύρα μου κυριαρχούσαν ακόμα το σωμα και το μυαλό μου..

Κοπανός. Ένας κοινός πότης. Ένας αλήτης. Ενα ξεπεσμένο παιδι. Γελοιος, ουτε να μου ζητήσει συγνώμη..

Μα τι βλακειες κάθομαι και λέω; Εδώ νόμιζε οτι το εκανα εσκεμμένα. Ενω στην πραγματικότητα, αυτός ο βλάκας έφταιγε...

Κι όμως, πάλι κατάφερα να τα ρίξω στον εαυτό μου. Πρεπει να βγω εξω, να ξεχαστω.

{..}

Η ωρα είχε παει εννιά το βραδυ και ένιωθα οτι έπρεπε κάτι να κάνω.

Έστειλα μήνυμα στην ομαδική μας στο Μέσεντζερ στα κορίτσια.

Εγώ:
Τι λέτε να βγούμε σήμερα; Πρεπει οπωσδήποτε να αλλάξω παραστάσεις και να ξεχαστω..

Αμέσως, η απαντηση ήρθε:

Όλγα:
Και το ρωτάς; Μεσααα😍✋😂