Nerd Noon Dyosa Ngayon (PUBLISHED)

Chapter Twenty-three

Clare

"Clare, Gising ka na pala." there's a hint of bitterness in her voice.

Bakit hindi ko mabuka ang bibig ko?

Bakit 'di ako makapag-salita? Nasaan ba ako ngayon?

"N-nasaan a-ako?"

Anong nangyayari sa'kin? Bakit nahihirapan akong magsalita?

"Nasa impyerno ka." Sigurado akong boses ni Kina 'yon.

Mahina lamang iyon, pero sapat na para marinig ko.

Impyerno? Anong sinasabi niya?

"A-ano?" bigla naman niya akong ginawaran ng isang makahulugang ngisi.

Anong nangyayari kay Kina? Bakit parang hindi siya si Kina na best friend ko na sobrang mahal na mahal ako?

Narinig ko ang pag-bukas ng pinto, ngunit hindi ako ganoon kalakas upang matignan kung sino ang nasa loob ng kwartong ito.

Sapat narin ang mga nakita kong mga nakaturok sa akin, para malaman ko na nasa hospital ako. Tanging si Kina lang ang kaya kong maaninag, dahil hindi pa ako makagalaw ng maayos.

"This is a miracle." sabi ng isang boses ng lalaki.

"Bakit, doc? Ganun ba siya kalala ang nangyari sa kaniya, para sabihin sa amin na himala at nabuhay siya?" it's Irvin.

"Maglolokohan pa ba tayo dito? Gosh. Eighteen pieces of capsules ang na-dissolve sa katawan niya." sigaw ni Kina.

"Excuse me, mister and miss, baka makasama sa patient and pag-aaway niyo. By the way, in a day or two, pwede niyo na siyang i-discharge. Oobserbahan nalang muna namin siya." Atsaka ko nalang narinig ang pagbukas-sara ng pinto.

"Ate..." lumapit sa'kin si Irvi at hinaplos ang mukha ko.

Bigla naman na may luhang pumatak sa gilid nang mga mata ko.

Bakit?

Ganun ko ba siya na-miss?

"Ate? Ikaw! Akala ko, hindi na kita maaasar ulit!" sigaw niya habang umiiyak at nagpapa-padyak sa sahig.

"Tss. Sana nga hindi na nagising." I heard Kina's voice.

Hindi ako pweding magkamali. Siya ang nag-sabi no'n.

Nababaliw na ba siya? Why is she being like this?

What the fu*k is going on with her?

"P-paki tayo m-mo naman ako, Irvs.." agad naman niya akong itinayo and with that, I saw the man of my dreams, the man who caused both pain and happiness in my life and the man that I love the most.

He's here with us too. I can't believe this. He's really here.

My knight and shining armor, but not this time.

I love him for being who and what he is, but I hate the fact that nagdesisyon siyang mag-isa. He then again lied and hurt me much more than how I felt back then.

I acted like I didn't see him, kahit na kitang kita ko kung paano nangungusap ang mga mata niya na kausapin ko siya.

It's not bad to choose what my mind says and not what my heart dictates. For the nth time, my mind won against my heart. Feeling might be powerful, but I'm numb and being numb sucks.

I've already told myself that I hate everything about him. That I don't wanna see or even look at him, but I must say that I am a hypocrite. Pretending and fooling myself that I don't need every inch of him, when the truth is he's my happiness.