Lost (part 1)

David-48

(Gezien vanaf David en vertaald in het Nederlands).

Langzaam open ik mijn ogen.

Jeetje wat heb ik slecht geslapen.

Tja, wat verwacht je ook op een ijskoude vloer.

En ook moet ik echt iets eten.

Ik heb licht nodig.

Dan schiet me iets te binnen, mijn mobiel!

Snel gris ik heb uit mijn zak en open hem.

Een felle lichtstraal uit mijn mobiel, laten mijn ogen branden.

Als ik aan het licht gewend ben, schijn ik naar mijn polsen.

Mijn mobiel valt bijna uit mijn handen van schrik.

Er zitten twee ontzettend diepe wonden in.

Oké David rustig. denk ik.

Niet aan denken, het komt goed.

Ik adem een keer diep in en weer rustiger uit.

Langzaam probeer ik op te staan.

Als ik sta, begin ik mijn evenwicht te verliezen.

Snel klam ik me met een hand vast aan de koude muur.

Met de andere pak ik mijn mobiel vast en schijn rond.

Een grijze koude muur en vloer is het enige wat ik tot nu toe zie.

Voorzichtig zet ik een paar stappen, wat lukt, en loop steeds verder.

Uiteindelijk kom ik bij een deur.

Zachtjes duw ik tegen de deur aan, maar er gebeurd niks.

Ineens begint mijn mobiel als een gek te piepen.

Shit!

'Ga uit!' fluister ik.

Gelukkig nadat ik op een knopje heb gedrukt, is hij uit.

Hij is bijna leeg.

Wacht! ik kan nog een sms'je sturen aan Mila!

Snel strompel ik terug naar een hoekje en ga zitten typen.

Ik hoor van veraf voetstappen, dus zit ik als een gek te typen.

Zodra ik klaar ben verstuur ik het bericht, en mijn mobiel valt net op tijd uit.

De deur maakt een krakend geluid.

'Wie is daar?' vraag ik doodsbenauwd.

Geen antwoord.

'Geef antwoord!' zeg ik bang.

Ineens zie ik Nova voor me, met een fel licht.

'Fuck, jezus!' schreeuw ik bang en deins naar achteren, waardoor ik helemaal in een hoekje zit.

Ik bescherm mijn handen voor mijn hoofd, tegen het felle licht, en voor hij me iets wil doen.

'Wat wil je?' vraag ik trillend en kijk omhoog, met mijn ogen tot spleetjes geknepen.

'Rustig David, niet zo schelden.' grijnst Nova.

'Wat wil je?' vraag ik nog een keer.

'Met wie zat jij te sms'en?' vraagt Nova dreigend.

Wat? hoe weet hij dat?

'Met mijn moeder.' lieg ik en haal onrustig adem.

'Kan het misschien zijn dat ik er niks van geloof?' vraagt Nova met een nog bredere grijns.

'Hmm, laat me even denken, was het misschien met Mila?'

Shit, hoe weet hij dit?!

'I-ik ehm.' maar verder kom ik niet.

Hij schijnt naar de grond, waar mijn mobiel ligt, en pakt hem op.

Hij klikt de achterkant open en haalt de chip en batterij eruit.

'Die zal ik dan maar eens goed bestuderen,' grijnst Nova ,'en als ik merk dat je hebt gelogen, dan ben je nog lang niet jarig.'

Ik voel de rillingen over mijn rug lopen.

Ineens voel ik mijn buik weer.

'Wanneer krijg ik eten?' floept er uit mijn mond.

Ok, misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen.

Nova kijkt me schaapachtig aan.

'Eten?'

Ik knik heftig met mijn hoofd.

'Nee, dat krijg je hier niet echt.'

Wat?!

Wilt hij dat ik geen eten binnenkrijg?

'Maar,' vervolgt Nova zijn zin ,'drinken mag je wel, en natuurlijk een heel klein hapje.'

Iets in me zegt dat ik hem totaal niet kan vertrouwen, maar ik ben te hongerig en vraag door.

'Wanneer?' vraag ik snel.

'Morgenochtend.' grijnst Nova en wil weglopen.

Snel sta ik wankelend op, om te kunnen ontsnappen.

De deur van de cel staat wagenwijd open, dit is mijn kans!

Ik zet al mijn kracht in en begin te rennen.

Van alle pijn trek ik me niks aan, ik moet ernaartoe.

Daar is de deur al.

Maar voor ik mijn laatste paar stappen naar de vrijheid zet, geeft iemand me een ontzettend harde duw.

De deur sluit met een klap dicht.

Alle hoop is weg, en ik val hard op de koude vloer.

Ik begin zwaar te ademen, en hard te hoesten.

Het begint zwart om me heen te worden.

Nee David! niet nu!

Houd je ogen open!

Ik probeer mijn ogen open te houden maar alles wordt steeds zwarter.

Wat gebeurd er?

Ik voel me langzaam wegvallen.

Nee, niet nu!

Please David je kan het! Houd ze open!

Nog een keer schieten mijn ogen open, maar dan vallen ze dicht.

Ik hoor niks meer.

Stilte.

Ik zie niks meer.

Zwart.