Lost (part 1)

Hello goodbye-74

Daar staan we dan.

Op een zwarte glanzende vloer.

Airport Barcelona.

Ik kijk recht in zijn mooie ogen.

Hij kijkt mij ook aan.

Langzaam maar zeker beginnen de tranen te stromen.

Zelfs bij David zie ik het.

Ik wil niet dat hij gaat, terug naar Engeland.

'Nou Mila, geef je hem een knuffel?' vraagt mijn vader.

ik kijk hem met rollende ogen aan, en richt mijn hoofd weer op David.

Hij glimlacht en strekt zijn armen uit.

In zijn polsen zitten diepe wonden, maar volgens mij komt dat wel goed.

Ik strek ook mijn armen uit en loop naar hem toe.

Daar staan we dan.

Knuffelend op het vliegveld.

'I need to say something.' fluistert David in mijn oor.

'What?' vraag ik snikkend.

'I think I love you.'

'Me to.' zeg ik glimlachend door mijn tranen heen.

Ineens komen zijn lippen dichterbij.

Snel werp ik nog een blik naar mijn ouders en Noa.

Noa steek haar duim op en kijkt me met een bigsmile aan.

Ik glimlach en kus.

Het moment lijkt eeuwig te duren.

Nog nooit van mijn leven heb ik gekust, en nu doe ik dat gewoon op het airport.

Vanuit mijn ooghoek zie ik een paar mensen ons bewonderen.

Dit is het mooiste moment van mijn leven.

Als we klaar zijn, blijf ik hem aan kijken.

Ik voel mezelf gloeien.

David kijkt een beetje rood weg, ik weet niet waarom.

Dan pas merk ik dat Noa ongeveer op de grond ligt van het lachen, en mijn ouders kunnen hun lach ook niet meer inhouden.

'Pap! mam!' roep ik boos, en begin nog roder te worden.

'Je bent helemaal rood!' roept Noa door haar gelach heen.

Ineens horen we door de luidspreker van het vliegveld dat het vliegtuig bijna vertrekt.

'Jongens rennen!' zegt mijn vader.

'Pap, ik kan niet rennen door mijn rug!' zeg ik.

'Onee! anders halen we het niet meer. blijf jij hier maar Mila.' zegt mijn vader.

'Nee, ik wil naar David!' roep ik.

'Lieverd ik blijf wel bij je, zeg David maar gedag.' zegt mijn moeder.

Met betraande ogen kijk ik David aan.

Het lijkt alsof David een idee heeft en rent weg naar de bagage karren.

Als hij terugkomt, wijst hij keurig naar het ijzeren bagage rek.

'You can sit down.'

Ik glimlach en neem plaats.

'Oke jongens, rennen!' roept mijn vader.

David begint tegen het karretje te duwen, en ik gil het uit.

We racen zo hard we kunnen naar Gate C17.

Alles vliegt voorbij, en even sluit ik mijn ogen en geniet van dit moment.

Ik ben verliefd!

Mensen kijken ons vragend aan, en sommige lachen en wijzen.

Achter David rent Noa die een ambulance geluid maakt.

Achter Noa rennen mijn ouders met de handbagage van David.

Snel rent David naar de man van de paspoorten en tickets.

Ik sta op van de bagagekar en loop naar David.

Achter me staan Noa en mijn ouders.

Mijn moeder geeft David zijn handbagage.

'Thank you very much.' zegt David en knuffelt mijn moeder, daarna mijn vader en dan Noa.

'If you see One Direction, take pictures of them.' zegt Noa tussen de knuffel door.

Ik glimlach.

Hij loopt naar mij toe, en geeft me opnieuw een knuffel.

'I love you forever.' zegt hij.

'Me to.'

'If there's anything, I'm here for you.' zegt hij.

Ik knik en wrijf in mijn betraande ogen.

'You should go.' zegt de man achter de balie.

David knikt, en laat me los.

'I never forget you.' zegt David voordat hij de slurf naar het vliegtuig in loopt.

Dan verdwijnt hij.

Noa staat achter me en slaat een arm om me heen.

'He never forget you.' fluistert ze.