Κάτι Σύνθετα Απλό

κεφάλαιο 9 (μέρος 1)

Επιτέλους! Τελίωσε και το τελευταίο μάθημα, απομένουν μόνο λίγα λεπτά μέχρι να συναντήσω τον Χάρη. Έχω χρόνο να πάω πρώτα σπιτι για να αφήσω τα πράγματά μου. Δεν γίνεται να κάθομαι να περιμένω εδώ, θα τραβήξω πολλά περίεργα βλέμματα που θα θέλουν να μάθουν τι περιμένω εδώ μόνη μου, όπως η Εύα που έρχεται προς το μέρος μου.

«Σκύλα πες μου τι του έκανες;» έχει όρεξη για καυγά, εγώ όμως δεν έχω την διάθεση να ασχοληθώ μαζί της.

«Για ποιο πράγμα μιλάς πάλι Εύα; Τι έχω κάνει αυτή την φορά και μου ζητάς εξηγήσεις;» Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την μεγάλη εμμονή μαζί μου και τις παραισθήσεις της ότι για ό,τι συμβαίνει στη ζωή της φταίω πάντα εγώ.

«Μη μου παίζεις την αθώα, ξέρω ότι θα ερχόταν να σε βρει! Τι του έκανες;» Δεν την έχω ξαναδεί τόσο οργισμένη. Πλέον είμαι σίγουρη ότι μιλάμε για τον Στέφανο.

«Ο Στέφανος δεν έπαθε τίποτα από εμένα. Δεν ξέρω αν σου το έχει πει αλλά με άλλους έχει θέματα...» σταματάω για λίγο να πάρω μια ανάσα καθώς σκέφτομαι τι έγινε πριν από έξι μέρες «... και απ' ότι είδα είναι αρκετά επικίνδυνοι τύποι. Μη μου ξαναμιλήσεις για τον Στέφανο, όπου έμπλεξε, έμπλεξε μόνος του. Δεν με ενδιαφέρει, έχω τελειώσει μαζί του και καλό θα ήταν να τον ξεχνούσες κι εσύ. Γεια σου Εύα.» Φεύγοντας άφησα πίσω μου την Εύα με μια απορία και θλίψη στο βλέμμα της. Ούτε αυτή ξέρει ποιοι είναι αυτοί που κυνηγούν τον πρώην μας.

Αφού έφτασα σπίτι και είμαι έτοιμη να πάω να συναντήσω τον Χάρη, προσπαθώ να βρω μια δικαιολογία για την περίεργη μητέρα μου ώστε να ξεφύγω με τις λιγότερες ερωτήσεις που σίγουρα θα με φέρουν σε δύσκολη θέση. Ήρθε η ώρα...

«Για πού το έβαλες μεσημεριάτικα;» Αμέλια σκέψου γρήγορα, κάτι πιστευτό.

«Με περιμένει η Λυδία στο σπίτι της για φαγητό.» η έκφραση στο πρόσωπό της μου λέει ότι μάλλον δεν το πίστεψε.

«Έτσι στολισμένη; Ποιόν πας να κοροϊδέψεις δεσποινίς;» είπε με ειρωνικό τόνο και ένα κρυφό γελάκι.

«Μαμά σε παρακαλώ μη ρωτάς τίποτε άλλο, θα σου πω όταν επιστρέψω.» Είμαι σίγουρη ότι αισθάνθηκε την ντροπή και την αμηχανία στις λέξεις μου, διότι δεν μίλησε μόνο αναστέναξε χαρούμενα και με αγκάλιασε.

«Καλά να περάσεις.»

«Το ελπίζω μαμά!» φώναξα ενώ έκλεινα την εξώπορτα. Ειλικρινά το ελπίζω...