Մենք հասանք տուն։Դռան դիմաց կանգնած էր քննիչը ։Օ~ Աստված իմ նա չպետք է ինձ այս վիճակում տեսնի։Ինձ միայն Մաքսը կարող է օգնել։
-Ինչու՞ չես իջնում։-հարցրեց Մաքսը։
-Դռան դիմաց կանգնած է ծնողներիս սպանության գործով զբաղվող քննիչը ես չեմ ուզում որ նա ինձ տեսնի։
-Ի՞նչ ես առաջարկում։
-Օգնիր ինձ։
-Ինչպե՞ս ։
-Ինձ գրկած դուրս արի և ասա, որ քնած եմ ։
-Լավ ։
Ամեն ինչ մեր պլանավորածի պես ընթացավ։
Մենք ներս անցանք ու Մաքսը միանգամից անցավ խոհանոց։
Ես հետևեցի նրան ։Այնքան դժվար է քայլել ձեռնափայտով։
-Ինչու՞ եկար ։
-Լսիր դու այնպես ես խոսում կարծես ընկերս լինես։
-Դենը քեզ օգտագործում է ,ինչու՞ չես հասկանում։
-Ոչ դա այդպես չէ ։ Նա է որ ինձ օգնել է։ Իսկ որտե՞ղ էիր դու երբ ես վատ վիճակում էի։
Նա այդ պահին միանգամից բռնեց իրանիցս և համբուրեց շուրթերս։Մենք երկար կհամբուրվեինք եթե ներս չմտնեին Լյուսին ու Դենը։
-Եվ ինչպե՞ս կբացատրեք այս ամենը։-գոռաց Դենը։
-Ես թույլ չեմ տա որ դու նրան օգտագործես։
-Ինչ շուտ ես մոռանում դեպքերը։-հեգնական ասաց Դենը ։
Ես չէի հասկանում ինչ է կատարվում այստեղ ։Դենի ասածից հետո Մաքսը լռեց ։
-Մաքս ի՞նչ դեպք ։
-Մոռացիր ,ուղղակի զգույշ եղիր։
Նա համբուրեց ճակատս ու գնաց իր սենյակ ։ Բոլորը հեռացան ու ես իմ մտքերի հետ մնացի մենակ ։Ինչու՞ լռեց Մաքսը ։Այդ մտքերով էլ ես քնեցի խոհանոցում ,գլուխս դրած սեղանին։
-Հեյ արթնացիր ։
Արթնացա Դենի ձայնից։ Նա այնքան բարձ գոռաց որ ականջիս թաղանթը պայթեց։
-Ի՞նչ է պատահել։
-Քննիչն է եկել։
-Ի՞նչ։
-Այո Թինա Վուիլյամս նա ճիշտ է ։-հյուրասենյակից ներս մտավ քննիչ Դիքսոնը։
-Բարև ձեզ։
-Ես քո հետ լուրջ խոսելու բան ունեմ։
-Լսում եմ ։-հազիվ թուքս կուլ տալով ասացի ես ։
-Քո ընտանիքի սպանություն կատարել է ոչ թե մեկ ՝այլ երեք հոգի, որոնցից մեկը աղջիկ է եղել։Այդ աղջիկը ինչ որ ձևով կապ է ունեցել այս ընտանիքի հետ ։
-Այսինքն նա մեզ ճանաչել է։
-Այո ։
-Լավ շնորհակալ եմ որ տեղեկացրիք ։
Դիքսոնը գնաց։Նորից ես ու մտքերս,սակայն ինձ աշխարհ բերեց տան գոռոցները։Ես գնացի հյուրասենյակ ու տեսնեմ, որ դիմակավոր մարդիկ փորձում են սպանել Դենին ու Մաքսին ։ Ես արագ կողմնորոշվեցի թե ինչ պետք է անեմ ։Ես աննկատ բարձրացա հորս սենյակ։Հայրս օրինական զենք ուներ ։Ես դա վերցրեցի և երբ իջա հյուրասենյակ, առաջին դիմակավորի ետևից մոտեցա և զենքը պահեցի ուղիղ նրա գլխի վրա ։
-Դանակը ցած գցիր ,իսկ եթե ոչ փոխարենը դու կստանաս ընկերոջտ դին ։
-Օ՜ փոքրիկ աղջնակը բարկացել է։
Նա դանդաղ քայլերով մոտենում է ինձ ։Ես տեսնում եմ Դենի ու Մաքսի վախեցած ու անօգնական դեմքերը։ Զգում եմ թե ինչպես է արյունը հոսում երակներումս ,ինչպես է սիրտս արագ բաբախում ,ինչպես է քրտինքը վախեցած դեմքիցս դանդաղ իջնում։
-Ասացի չմոտենաս։-գոռացի ես։
Զգացի ,որ դա նրան չի հետաքրքրում և երբ նա ավելի մոտեցավ ,ես վայրկյանական քաշեցի ձգանը ու վերջ դիմակավորը էլ չկա ։Ինչ արեցի ,ես հիմա ես ոչնչով չեմ տարբերվում ծնողներիս սպանողից ։Հիմա իմ ձեռքերնել են արյունոտ։
***
Մյուսը փախավ ,երբ տեսավ թե ինչպես իր ընկերը մահացավ։Իսկ Դենը ու Մաքսը վազեցին իմ կողմ ։ Ես սառել էի ու դողում էի ամբողջ մարմնով ։Մաքսը գրկեց ինձ, իսկ Դենը ստուգում էր իրոք տղան մեռած է թե ոչ ։Ցավոք նա մահացել էր։Հանկարծ լսվեց ոստիկանական մեքենաների ձայնը ու...
Կներեք ուշացման համար ։Ուղղակի տեսնում եմ, որ ակտիվ չեք ու չեմ ուզում էլ գրեմ ։Բայց կփորձեմ վերջացնել պատմությունս։
