Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

2. Weer een jaar dichter bij mijn dood

Die nacht kon ik de slaap maar niet vatten. De geluiden die ik eerder in de kerk hoorde, spookten nog door mijn hoofd en ik was bang dat, wanneer ik dan toch in slaap zou vallen, ze me zouden achtervolgen in mijn dromen om nog een nieuw litteken achter te laten.

Mijn nacht was dus slapeloos, maar mijn hoofd zat vol. Uren piekerde ik over het feit dat ik, wanneer de zon op zou komen, negentien zou zijn.

Officieel werd ik pas negentien om elf uur 's avonds, maar dat maakte niet veel verschil.

Er werd op de deur geklopt. Ik keek naar de wekker naast mijn bed. Was het nu al ochtend?

'Maddy, wakker worden!' riep Pam. Ik schoot recht.

'Kom erin.' Pam opende voorzichtig de deur en kwam binnen met een grote taart speciaal voor mij. De taart was wit en er zat hopen slagroom op. Ik hield erg van slagroom. Soms durfde ik wel eens een hele bus slagroom leeg spuiten in mijn mond. Slagroom was mijn zoete zonde.

'Gelukkige verjaardag, Maddy!' zei Pam met Yom achter zich. Hij wenste me hetzelfde en liep naar de gordijnen om ze open te trekken.

Meteen viel een hele straal zonlicht naar binnen en werd de hele kamer verlicht. Het licht brandde in mijn slaperige ogen en ik verstopte me kreunend onder mijn dekens.

'Heb je wel geslapen, liefje?' vroeg Pam bezorgd. Ik keek een beetje van onder mijn deken vandaan en knikte langzaam. Pam legde de taart op mijn bureau en kwam op de rand van mijn bed zitten. Ze aaide over mijn haar en glimlachte bemoedigend naar me.

'Het komt allemaal goed, Madeline. Yom en ik zullen nooit stoppen met zoeken naar een oplossing.' Ik gooide mijn deken van me af en omhelsde Pam stevig.

'Dank jullie wel', fluisterde ik zachtjes. Daarna verdwenen mijn gekke elfenpleegouders uit mijn kamers en schonken ze me wat tijd om me aan te kleden. Ik besteedde er niet veel tijd aan. Vandaag voelde immers helemaal niet feestelijk aan voor mij.

Beneden aangekomen, stonden me nog een paar verrassingen te wachten. Pam en Yom hadden nog wat cadeaus voor me, maar die kreeg ik pas na het ontbijt.

'Hoe was het gisteren in de kerk met eerwaarde Gabriël?' vroeg Yom onder het sissende geluiden van het spek, dat Pam voor me aan het maken was, door.

'Oh eh... ik moest het preekgestoelte herstellen en de kerkvloer boenen', mompelde ik. Ik dacht meteen weer aan die rare geluiden die ik gehoord had in de kerk. Daar kon ik Yom maar best niet over vertellen.

Ondertussen was Pam al klaar met het bereiden van haar omelet met spek en kwam ze naar me toe om me wat op te scheppen.

'Mooi zo. Ik ben zo trots op je, jonkie, dat je me altijd wil helpen in het dorp. Jij zou later een prima stamhoofd worden.' Pams spatel kletterde op mijn bord. Ik zag haar een korte, gebiedende blik op Yom werpen en daarna pakte ze haar spatel weer beet.

'Sorry, liefje, ik word al een dagje ouder', zei ze verontschuldigend toen ze de restjes omelet opschepte die naast mijn bord waren gevallen.

'Geeft niet en dank je voor het ontbijt', antwoordde ik opgetogen. Ik vroeg al tijden naar spek met omelet. Deze verjaardag startte dan toch nog niet zo slecht.

.

Onmiddelijk na de middag ging ik op zoek naar Jocelyn. Jocelyn Doris was mijn beste vriendin hier in Cantuu, samen met haar broertje Blake Doris. Ze waren een tweeling, maar o zo verschillend.

'Maddy!' riep Jocelyn al van ver. 'Gelukkige verjaardag!' Ik mompelde een bedankje. Ook toen Blake naar buiten kwam lopen en hetzelfde zei.

Trots toonde ik hen het nieuwe gewaad dat ik van Pam en Yom had gekregen. Een bruine jurk van het zachtste dierenvel, versierd met veren aan de randen. Het had maar één mouw en net dat maakte het jurkje perfect, ook al toonde het zo mijn vele littekens.

Iedereen hier in Cantuu liep er zo ongeveer bij. Het deed me denken aan wat we in de mensenwereld indianen noemen, maar deze bewoners waren allesbehalve indianen.

'Ik kwam jullie ophalen voor het feest', zei ik toen we naar binnen gingen bij Jocelyn en Blake. 'Ik hoop dat jullie klaar zijn.'

Jocelyn trok haar wenkbrauwen op en zette haar handen op haar heupen.

'Alsjeblieft zeg, Maddy,' zei ze met een grijns op haar gezicht, 'we zijn al eeuwen klaar voor dat feest.' Ik grinnikte.

'Nou goed dan, laten we gaan.'

'Ben jij er wel klaar voor?' vroeg Blake toen we terug begonnen te lopen naar mijn huis. Ik keek hem lang aan voor ik in staat was op zijn vraag te antwoorden.

'Eh... ja natuurlijk' bracht ik moeizaam uit. Hij had gelijk. Ik was er helemaal niet klaar voor. Niet voor dat feest, niet voor deze dag.

'Ik weet wanneer je liegt, Maddy', zei hij met een blik op het nieuwe litteken in mijn hals. Jocelyn had ons gesprek opgepikt en volgde Blakes blik. Betrapt plaatste ik mijn hand in mijn hals om het te verbergen, maar het kwaad was al geschied.

'Is dat weer een nieuw litteken?' vroeg Jocelyn bezorgd. Ik knikte.

'Ja, niet over zeuren.' Jocelyn zuchtte en weigerde samen met Blake nog iets te zeggen de rest van de weg. Ik snapte best dat ze bezorgd om me waren en om mijn... vervloeking, maar ik wilde gewoon niet steeds geconfronteerd worden met de bittere realiteit.

Het feest was ondertussen al begonnen en barstte pas los toen ik arriveerde samen met Jocelyn en Blake. Er werd gedanst, gegeten en gekletst. Ik werd wel honderd keer gefeliciteerd met mijn verjaardag net als ieder jaar.

Toen het buiten begon te schemeren en ik eindelijk kon ontsnappen uit de gekke feestvierders, zocht ik een beschut plekje ergens tegen de hutjes. Het feest werd op de straten van Cantuu gevierd, net als ieder ander feest.

Het was rustig hier, veel te rustig voor iemand die een hele nacht niet geslapen had. Ik sloot mijn ogen en liet mezelf toe om even in te dutten...

'Gefeliciteerd, Madds', zei een zware stem die ik overal zou herkennen, ook al had ik hem in tijden niet meer gehoord. Ik keek naar de zware gestalte van Narcisso Death.

Zijn strakke, bleke gezicht stond nog steeds in die gemene grimas van zoveel jaren geleden. Zijn haar, pikzwart als de nacht, glansde onheilspellend in het vage licht van de plek waar ik me bevond.

'Maak je geen zorgen, Madds. Je hoeft me niet zo bang aan te kijken. Hier ben je veilig. Dit is enkel een droom.'

'Ik zou het niet bepaald als een droom beschrijven. Ik ben nergens meer veilig, Narcisso, en dat weet je', beet ik hem toe. Hij grinnikte geamuseerd.

'Ik zou het geen nachtmerrie noemen, liefje, je weet wat er gebeurd als jij een nachtmerrie hebt.' Met een veelbetekende glimlach om zijn lippen stak hij zijn vuist naar me uit. Hij opende hem en er verscheen een saffieren kettinkje in.

'Voor je verjaardag', zei hij. Ik staarde verbaasd naar de ketting die nu in mijn handen lag. Wanneer ik weer opkeek naar Narcisso, had hij iets anders in zijn handen.

'Nee, alsjeblieft, niet doen!' smeekte ik, maar Narcisso boorde zijn zwaard al in mijn buik.