Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

16. Wrok en nog meer verrassingen

Langzaam draaide ik me naar Axe toe. Mijn verbazing en walging hadden plaatsgemaakt voor woede. Niets anders dan pure woede. Ik voelde mijn gezicht rood aanlopen en mijn handen begonnen zo hard te trillen dat ik ze tot vuisten moest ballen.

'Hoe kon je! Monster! Hoe kon je! Je hebt onze vriend vermoord! Axe, godverdomme, hoe kon je!' riep ik ziedend naar Axe die nog steeds voor het levenloze lijk van Farr stond. Het gras bij zijn voeten kleurde rood van het bloed en dat maakte me alleen nog maar kwader.

'Ik wilde het helemaal niet, Madeline. Ik... Ik moest...' klonk zijn excuus. Ik stampte nijdig op hem af en rukte de bijl uit zijn handen waarna ik hem in een boom slingerde. Dat resulteerde in een verbaasde blik van Axe terwijl hij achteruit deinsde. 'Je denkt dat ik het deed omdat ik het wou, is het niet?'

'Natuurlijk denk ik dat', schreeuwde ik naar hem. 'Je bent een moordenaar! Je hebt zoveel inwoners van Cantuu vermoord!'

Axe ging wanhopig met zijn handen door zijn haar en keek me smekend aan. Hij zat in de knoop met zijn gedachten en opende verscheidene keren zijn mond om iets te zeggen, maar kreeg er niets uit.

Ik keek hem intens aan, wachtend op een verklaring. Iets wat de wreedheid van al dit verklaarde. Diep vanbinnen wilde ik dat Axe een verklaring had. Dat hij niet de koelbloedige moordenaar was, die ik dacht dat hij was.

'Madeline ik... Ik wou dat ik het je kon vertellen. Eerlijk waar', mompelde hij, helemaal uit zijn doen. De schuld stond bijna op zijn voorhoofd geschreven. Ik had hem nog nooit zo gezien.

'Je kan het me vertellen, Axe', zuchtte ik. 'Ik weet niet wat je altijd tegenhoud.'

Axe zakte door zijn knieën, ging op de grond zitten en legde wanhopig zijn hoofd op zijn schoot. Ik wilde zijn gezicht niet meer zien, ik wilde hem niet meer zien, dus richtte ik mijn blik op de dode Farr.

Plotseling begon zijn lichaam te twinkelen als miljoenen kleine sterretjes. Ik deed geschrokken een stap achteruit en keek toe hoe zijn lijk veranderde in een hoopje bloemen. Zelf het bebloedde gras was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een nieuwe laag vers gras.

Stomverbaasd richtte ik mijn blik op Axe die me smekend aankeek. Zijn blik stond nog steeds hard, zoals altijd, maar er zat iets achter die blik. Iets heel anders.

'Ik moest het van Repel, Madeline. Alle moorden. Die in Cantuu. Allemaal opdrachten van Repel', mompelde Axe met een diepe frons op zijn voorhoofd. 'Ik sloot een deal met hem, dat hij iedereens geheugen in Cantuu zou wissen, maar in ruil daarvoor moest ik ieder wezen dat 's nachts voet zette op mijn terrein vermoorden. Eerst vond ik het maar niets, maar naarmate het vaker gebeurde, begon ik het gewoon te worden. Het is vreselijk. Ik weet het. Daarom trok ik een krachtveld op rond Cantuu. Zodat er niet nog meer wezens betrokken zouden raken.'

'Axe, waarom ging je dan op zijn deal in', zei ik verbaasd wanneer ik bij hem ging zitten. 'Kan je het dan niet weigeren? Dat met Farr? Je kon Repelsteeltje makkelijk vermoorden.'

'Dat is het net Madeline. Er zijn altijd twee kanten aan een deal met Repel. Twee keuze's. De deal in Cantuu was vermoorden of vermoord worden. Je hebt geen idee van de kracht van Repel. Één vingerknip kan je dood betekenen', legde Axe doodserieus uit.

'Wat was de twee keuze met Farr dan?' vroeg ik voorzichtig.

'Repel vroeg me Farr te vermoorden. Of jou.'

Toen begon het me te duizelen. Gehaast stond ik op en zocht ik steun bij een boom. Ik kon dit niet langer verdragen. Mijn maag keerde zich om en ik voelde de neiging om het weinige eten dat ik de laatste dagen op had, er weer gewoon uit te gooien.

Axe had voor mij gekozen. Hij had mij verkozen boven de vriend die hij al jaren kende. Waarom? Waarom had Axe mij gekozen? Aan de ene kant was ik hier blij mee, maar aan de andere kant liet dit alleen nog maar meer vragen achter.

Opeens kletterde de deur van het bungalowtje open en verscheen er een oud bejaard vrouwtje in de deuropening. Verbaasd keek ik naar Axe, die even verbaasd terugkeek.

'Oh lieve kinders, wat doen jullie toch buiten? Kom binnen, kom binnen! Repel zei al dat jullie kwamen! Is hij al weg? Nou, gelukkig maar. Kom binnen!' ratelde het vrouwtje aan één stuk door.

Uiteindelijk volgden Axe en ik haar naar binnen, al verschilde het daar niet veel van buiten. Het dak zat vol enorme gaten waardoor hier bijna evenveel licht was als buiten en door verschillende houten muren groeiden een paar takken van de bomen buiten.

Nu pas had ik een goed zicht op de vrouw. Ondanks dat ze ontzettend oud was en vol rimpels stond, had haar haar een vuurrode kleur met grijze trekken erin wat haar iets jong en vitaal gaf. Haar neus was gekromd en deed me haast denken aan de bek van een vogel.

Het vrouwtje ging in een klein zeteltje zitten en pakte een breiwerkje op, waar ze waarschijnlijk eerder mee bezig was.

'Dus jullie zoeken een weg naar de Bronnen van Heil? Jullie weten toch dat jullie daarvoor drie voorwerpen nodig zullen hebben? Die zijn moeilijk te bereiken', mompelde ze tegen zichzelf. Dan keek ze naar ons op. 'Misschien kunnen we via een draak reizen.'

Ik zette grote ogen op. Een draak? Nog meer wezens?

'Pardon?' protesteerde Axe. 'Een draak? We?'

'Ja natuurlijk. Ik moet toch met jullie mee', zei ze als vanzelfsprekend voor ze een wazige blik op haar gezicht kreeg. De onderkant van haar voeten begonen te roken en plotseling ging het vrouwtje in vlammen op.

Geschrokken deinsde ik achteruit en greep ik Axe's arm, starend naar het hoopje as dat net nog een vrouw was.

'Oh natuurlijk, ze was een feniks', mompelde Axe. Ik keek hem bevreemd aan en voelde opeens weer heel wat woede opborrelen.

'Een feniks? Dat ook nog! En dan draken! Kom op zeg, dit wordt toch te gek voor woorden!' schreeuwde ik uit terwijl ik naar buiten draafde. 'Wat is het volgende? Een reus?!'

'Kom op, Maddy, doe niet zo dramatisch!' bracht Axe tegen mijn rede in. Ik keek hem schamper aan en trok mijn wenkbrauwen op.

'Axe... ik heb het gevoel dat ik elk moment wakker kan worden bij mijn ouders. Mijn echte ouders. Soms wens ik gewoon dat dit allemaal een droom is, weet je!'

'Oh werkelijk? Nadat ze je verstoten hebben? Nadat ze je achterlieten op straat?!' riep Axe terug. Zijn gezicht, tenminste dat wat zichtbaar was, liep rood aan terwijl hij een paar stappen naar voren deed om mijn schouders vast te pakken. 'Ze verdienen je niet, Maddy!'

Ik keek verbaasd naar Axe's gezicht en dan naar zijn sterke handen die op mijn schouders lagen. Mijn ogen schoten vol tranen, maar ik slikte de krop in mijn keel koppig weg. Hij had gelijk, hij had helemaal gelijk.

Wanhopig legde ik mijn hoofd op zijn borst terwijl hij kalm mijn rug aaide en me gerust stelde. Voorzichtig trok Axe me iets dichter zodat we beiden in een, beetje ongemakkelijke, omhelsing verstrengeld raakten.

We hadden nog zo'n hele tijd kunnen blijven staan als er niet opeens een klein meisje met vuurrood haar en grijze trekken naar buiten was gerend. Ze klopte het as van haar schouders en spurtte dan op Axe af terwijl ze in zijn armen sprong.

Helemaal verbaasd ving Axe haar op en droeg hij haar op haar armen terwijl hij zachtjes grinnikte.

'Ik zei je toch dat ze een feniks was.'