Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

12. Een ontevreden geit en zere voeten

De volgende ochtend werd ik met een schok wakker. Een nachtmerrie. Ik had weer een nachtmerrie.

Ik greep meteen naar mijn been en constateerde opnieuw een litteken. Hij liep vanaf mijn heup naar mijn knie toe. Deze keer was niet een boeman de schuldige, maar Axe...

Het was gelukkig maar een droom. Zou Axe daar ook echt toe in staat zijn? Zou hij me net zo koelbloedig vermoorden als al die anderen?

Ik had me niet gerealiseerd dat ik mezelf wakker had geschreeuwd tot Axe bezorgd de kamer in kwam lopen. Farr had de lege kamer naast de zijne tot mijn beschikking gesteld. Hij vond dat een dame niet bij twee mannen hoorde te slapen.

'Madeline, alles oké?' vroeg Axe bezorgd wanneer hij naar het bed toe kwam lopen. Daarna zag hij het litteken op mijn been en bleef hij abrupt staan.

De tranen stroomden inmiddels al over mijn wangen en ik krulde me wanhopig op tot een bolletje.

'Niet huilen, alles komt goed', suste Axe zachtjes terwijl hij langzaam dichterbij kwam. Hij ging voorzichtig op mijn bed zitten en sloeg zijn armen om me heen.

Snikkend schrok ik even op. Ik keek recht in zijn ogen, die zo hemelsblauw waren dat het net leek alsof ik opkeek naar een wolkenloze hemel.

En toen kwam het, als in een opwelling. Ik tilde mijn handen langzaam op en reikte naar Axe's masker. Trillend nam ik het in mijn handen. Axe sputterde niet eens tegen.

Langzaam trok ik zijn masker van zijn gezicht, maar wat ik te zien kreeg, verbaasde me zo erg, dat ik een klein gilletje slaakte.

Axe schrok, natuurlijk en zette zo gauw mogelijk zijn masker weer op terwijl ik vol verbazing, en zelfs een beetje walging, naar hem staarde. Hij schudde zijn hoofd en weigerde me nog aan te kijken.

'Dat had je nooit hoeven zien. Ik had het moeten zien, het spijt me', bromde hij verontwaardigd terwijl hij de kamer uit snelde.

Ik bleef nog even als verlamd zitten voor ik besloot dat ik verder moest. Deze zoektocht moest verdergaan. Ik kon niet blijven stilzitten.

Wanneer Axe en ik gisteren weer aankwamen bij Farr, was hij zielsgelukkig met onze nieuwe kleding. Hij gooide duizenden complimentjes naar ons hoofd en kon niet ophouden over hoe beeldig we er wel niet uitzagen. We roken ook beter volgens hem...

Omdat het nog schemerde, konden we samen met Farr al vertrekken. Met een geit in volle daglicht vertrekken, was nou niet bepaald subtiel. We maten Farr dan toch maar een lange rok en hoofddoek aan voor de zekerheid zodat hij zich later op de dag niet hoefde te verstoppen.

De stad was nog niet tot leven gekomen deze ochtend. Alleen ving ik af en toe een kleine glimp op van een kobold. Deze keer zou ik wel goed op mijn schoenen passen. Degene die ik nu aanhad, waren dan ook niet zo makkelijk te stelen...

'Weet je eigenlijk wel waar Narcisso is?' vroeg ik Farr nadat we de stad verlaten hadden en over een eenzaam veldweggetje omgeven door bomen liepen. Axe wandelde een eindje voor ons en aan het opstuivende stof te zien, was hij niet meteen in een goede bui.

'Ik heb wel zo'n vermoeden', antwoordde Farr plechtig. Hij staarde even voor zich uit en keek me dan serieus aan. 'Ik wil hem net zo graag vinden als jij hoor, Madeline, neem dat maar van me aan.'

Dat zette me weer aan het denken. Kon ik Farr zomaar vragen wat hij daarmee bedoelde? Hij leek me best aardig, maar je wist maar nooit.

Axe had me zo op het hart gedrukt dat ik niet zomaar iemand mocht vertrouwen. Ik weet het nog als gisteren. Het was niet lang na het incident met Leviathan. Hij vertelde me dat ik niemand kon vertrouwen, zelfs hem niet.