Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

25. Geen paniek, nog niet

Het drong de eerste paar seconden nog niet tot me door wat er gebeurd was, maar toen het dat wel deed, sloeg het in als een bom.

Axe was verdwenen onder water en misschien wel dood. In de eerste instantie bleef ik stokstijf staan, compleet in shock, maar meteen daarna rende ik al opnieuw naar het water om Axe terug te halen.

'Madeline, nee!' riep Firala toen ze me bij mijn arm greep en ervoor zorgde dat ik niet dichterbij het water kon komen. Er was geen mogelijkheid om uit Firala's ferme houdgreep te raken en dus gaf ik het na een tijdje op.

'We moeten Axe terughalen! We moeten, we moeten, we moeten...' Dat laatste bleef ik herhalen terwijl mijn stem steeds meer op een fluistertoon begon te lijken.

Toen stortte ik in.

Met mijn knieën in het zand en mijn hoofd omklemd door mijn armen barstte ik in tranen uit. En ik huilde niet omdat ik mijne enige hoop op redding kwijt was, ik huilde omdat ik mijn vriend kwijt was.

Firala knielde meteen zorgzaam naast me neer en aaide voorzichtig mijn rug terwijl ik eindeloos bleef doorsnikken. Het kalmeerde me na een tijdje enigszins, maar elke seconde leek wel een uur te zijn.

Wanneer ik eindelijk wat gekalmeerd leek te zijn, richtte Firala haar hoofd op en keek ze aandachtig naar de kant van het bos. Bladeren begonnen te ritselen en het leek wel of iemand dichterbij kwam.

Ik hield mijn adem in toen een lange, slungelige gestalte rustig de bosjes uit kwam wandelen. Zijn felle, bruine ogen namen zijn omgeving zorgvuldig in zich op en toen hij ons bemerkte, namen de gigantische witte vleugels op zijn rug een rustpositie aan.

Geschrokken door de plotselinge verschijning van de engel greep ik naar Firala's pols. Ze keek me verward aan en wanneer we weer naar de engel wilden kijken, stond hij al voor onze neus.

Ik keek omhoog naar de jongen die, hoogstwaarschijnlijk, mijn leeftijd had en toen hij voor me neer knielde, had ik een perfect zicht op zijn gezicht.

Zijn haar was even bruin als zijn ogen en hing in piekjes naar beneden, erg warrig, maar toch best nog oké. Zijn huid was zo bleek dat je de paarse kringen onder zijn ogen zien - die heel erg waarschijnlijk door slaapgebrek ontstaan waren. Toch was hij niet onknap.

'Mijn naam is Daniel. Ik hoorde dat er iemand huilde en als engel is het een beetje mijn plicht om je te helpen.' Hij streelde zijn wang en liet een traan op zijn vinger glijden, waarna hij die zorgvuldig bekeek voor hij mij weer begon aan te staren. 'Is er soms iets wat ik voor je kan doen?'

'Waarom ben je hier?' vroeg Firala vijandig aan de engel Daniel. Die bleef kalm en gaf een kort knikje.

'Ik denk dat het wel normaal is dat je die vraag stelt. Wel, beste feniks, ik was op mijn dagelijkse ronde om te kijken of er niemand hulp kon gebruiken, aangezien ik onlangs ben aangesteld tot beschermengel, totdat ik gehuil hoorde. Ik ging erop af en kwam hier terecht', legde Daniel zorgvuldig uit. Hij was uitermate kalm ondanks zijn ruige uiterlijk.

Daniel bleek dan ook uitermate behulpzaam. Hij hielp me om opnieuw op te staan en hielp Firala ook een handje. Daarna had ik mezelf zowat weer bij elkaar geschraapt en besloot ik Daniel te vertrouwen.

'Waarom huilde je?' vroeg Daniel bezorgd toen hij zijn handen om de mijne sloot en me intens aankeek. Ik keek hem verbaasd aan en knipperde een paar keer met mijn ogen om mijn zicht weer helder te krijgen na mijn huilbui.

'Axe... De meermensen hebben hem weer mee onder water genomen. We... hij', stotterde ik terwijl ik de tranen alweer voelde prikken. Toch hield ik ze koppig in.

En toen schoot Daniel plotseling te lucht in. Ik volgde hem nieuwsgierig terwijl ik mijn ogen afschermde tegen de felle zon en zag hoe hij recht in het water dook met zijn vleugels bijna als messen op zijn rug. Zo scherp leken ze wel.