Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

8. Niemand weet dat ik Repelsteeltje heet

De volgende ochtend schrok ik wakker door een krankzinnig gelach. Een mengeling van Scoobi-Doo en één of andere gestoorde moordenaar. Het is een sinistere, geamuseerde lach die me kippenvel bezorgde.

Met een ruk ging ik rechtop zitten. Ik zag dat Axe geconcentreerd om zich heen zat te kijken, op zoek naar enig spoor van de bron van die lach.

'Wat was dat?' vroeg ik bang terwijl ik mijn knieën tegen mijn borst drukte en mijn armen er stevig omheen klemde. Ik wist wel dat Axe een soort van bescherming rond ons had opgetrokken, maar hij had gezegd dat dat enkel voor vannacht was.

'We moeten hier weg', antwoordde Axe dringend.

'Waarom? Wat is er aan de hand?'

Axe stond recht en liep naar me toe. Hij torende boven me uit nu ik op de grond zat, wat alleen maar een intimiderende uitwerking op me had.

'Pak alle spullen in. We moeten hier weg en stel geen vragen', siste hij. 'Ik leg later alles wel uit.'

Nukkig begon Axe onze spullen bij elkaar te rapen. Ik stond op en gooide mijn rugzak over mijn schouder. Ik schrok wanneer de lach weer terug was.

Deze keer echode hij om ons heen. Het leek van overal tegelijk te komen. Ik deed een stap achteruit en voelde plots een sterke rug tegen de mijne.

'We zijn omsingeld', mompelde Axe. Nu pas zag ik die paarse schijn om ons heen. Dezelfde paarse schijn als het krachtveld of de beschermingslaag rond Cantuu, die ik had gezien. 'En de bescherming is ook nog eens uitgewerkt...'

'Jullie hebben zo'n verrukkelijke dromen', zei een pieperig, maar toch dreigend stemmetje plots. Ik hoorde weer het gegiechel en knappende takjes.

'Niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet', zong het stemmetje dan. Ik hield mijn adem in. Zei Axe niet dat Repelsteeltje een eventyr was? Onbewust voelde ik mijn hand naar die van Axe glijden om hem te vast te pakken. Axe keek me verbaasd aan en fronste dan even.

'Rustig Madeline,', zei hij kalm terwijl hij naar Repelsteeltje knikte, 'dat gedrocht kan ons niet doen nu we wakker zijn.'

'Dat kan ik heus wel', opperde Repelsteeltje. 'Maar dat ben ik niet van plan. Nee, ik ben iets veel beter van plan. En wel met het meisje.'

Repelsteeltje likte zijn lippen af en keek me begerig aan. Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes en stak zijn kleine klauwen dan naar me uit. Hij was erg klein. Ik had eventyr wel groter verwacht. Ook had deze eventyr een gerimpelde huid, die toch op sommige plekken strak stond. Om zijn middel droeg hij een vuile vod, die net genoeg bedekte.

'Dat kan ik niet toelaten, Repel', bromde Axe terwijl hij zijn bijl greep en hem stevig omklemde. Ik zag een stukje van zijn arm toen hij de bijl omhoog hield. Was dat een litteken dat om zijn pols heen liep?

'Je weet dat je dat niet kan, jongeman.' Axe keek Repelsteeltje lange tijd aan voordat hij zijn bijl grommend omlaag haalde.

'Ik kan je Madeline niet mee laten nemen, Repel.'

'Oh, is er dan wat in het spel?' vroeg Repelsteeltje gretig. Hij legde zijn vingertoppen tegen elkaar en keek ons gebiologeerd aan.

'Eh... nee', mompelde ik dan plots. Ik wist niet waar mijn stem opeens vandaan kwam, maar hij was er gewoon. 'Axe gaat me helpen met een probleem.'

'Interessant zeg,' giechelde Repelsteeltje, 'ga je haar van haar maagdelijkheid afhelpen? In dat geval wil ik me ook wel graag aanbieden hoor.'

Hij keek me vals aan en trok dan een wenkbrauw op terwijl hij een kusmondje maakte. Ik deinsde walgend een stap achteruit en keek vragend naar Axe. Hij keek me even peinzend aan en richtte zich dan tot Repelsteeltje.