Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

10. Een kobold steelt mijn schoenen

In Cantuu hadden we vaak genoeg te maken gehad met kobolden. Het waren sluwe ettertjes die je met simpele trucjes alles konden aftroggelen wat je bezat. Ze reisden dikwijls voorbij Cantuu en ik hoef vast niet te vermelden dat dat voor veel wezens hopen geld kostte...

'Laat niet zien dat je waardevolle spullen bij je hebt', fluisterde Axe. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem zijdelings aan.

'Ik heb niets meer, wat zouden ze überhaupt kunnen stelen?' fluisterde ik terug. De blik van mijn compagnon gleed naar mijn schoenen en daarna keek hij mij weer aan. 'Waarom zouden ze mijn schoenen willen?'

'Simpel. Één: je hebt kleine voetjes. Dat past sommige van hen wel. Twee: ze zien er erg waardevol uit. Kunnen ze vast wel doorverkopen voor een prijsje. En drie: een kobold kan zelfs een vuil slipje waardevoller maken dan het is.'

Ik zuchtte. Helaas had Axe gelijk. Ik wist aardig wat over kobolden. Yom vertelde zo vaak verhalen en ik leende ook erg vaak boeken over allerlei wezens in de kleine bibliotheek van Cantuu.

Niet veel later bereikten we een oude pub, dat ook nog eens een hotelletje was, en we gingen naar binnen. De warme lucht verwarme mijn verkleumde handen meteen en zorgde voor een blos op mijn wangen. Ik hing Axe's mantel aan een kapstokje op en volgde hem naar de bar.

'Wij komen voor Farr', meldde Axe de barman. Ik ging op een krukje zitten en keek van Axe naar de barman. Hij zag eruit als een gewone, doodsimpele man, maar de contouren van zijn gezicht waren scherp en zijn pupillen leken wel spleetjes.

'Wat heeft u te zoeken?' siste de barman. Ik schrok even bij de toon van zijn stem en draaide me wijselijk om.

De pub zag er donker uit. Bijna alles hier was uit hout behalve de bekleding op de stoelen en bankjes, dat donkergroen was. Het plafond was beschilderd met talloze schilderijen, maar die niets vergeleken waren bij Michelangelo of dergelijke.

Plots klonk er een klap. Axe hakte woest met zijn bijl in de bar en keek de man woedend aan. Hij blies geërgerd door zijn neus uit en trok de man bij zijn kraag naar zich toe.

'Als je ons nu niet naar Farr brengt, zit dit schatje hier zo in jouw hoofd', bromde hij met een knik op zijn bijl. De barman slikte nerveus en schuifelde achter zijn bar uit. Hij gebaarde dat we mee moesten komen en frutselde daarbij zenuwachtig aan zijn kraag.

Wanneer we achter de barman aanschuifelden door een lange gang, keek ik even bezorgd achterom naar Axe. Hij glimlachte kort naar me, iets wat erg zeldzaam was, en gebaarde dat ik door moest lopen.

Niet lang daarna kwamen we bij een kleine, beige deur aan. De barman opende hem voor ons en meldde dat we nu alleen naar boven moesten gaan. Die zogenaamde Farr bevond zich in een aparte kamer van het hotel omdat hij klaarblijkelijk geen last wilde hebben van de "menselijke" bezoekers. Ik begon me aardig zorgen te maken.

Na wat op wel een oneindige trap leek, bereikten we een kleine groene gang met bordeaux vloerbekleding. Op het einde van de gang is maar één deur en die moest dan wel van Farr zijn. Axe liep nu voorop en klopte driemaal op de deur wanneer we ervoor stonden.

'Entree.'

Axe en ik liepen de kamer binnen. Het was een donkere kamer met hetzelfde behang en dezelfde vloerbekleding als op de gang. Er stond niet meer dan een groots hemelbed, een sofa, een mini-tv en een simpel salontafeltje.

In de hoek van de kamer zag ik een bruin bebaard gezicht naar ons staren. Wanneer ik beter keek, zag ik dat het gezicht bruin gekruld haar had en zelfs... twee kleine hoorns? De gehoornde man, Farr dus, had putjes in zijn wangen, die wat weghadden van littekens, en zachtgrijze ogen.

Wanneer Farr opstond en naar ons toeliep hoorde ik het getik van hoeven op de vloer. Het drong pas tot me door toen ik naar beneden keek. Ik kon het bijna niet geloven.

Ik stond oog in oog met een faun.

'Ach, Axe, lang niet gezien, mijn beste kerel. Nog steeds last van die woede-aanvallen?' vroeg de faun vriendelijk wanneer hij Axe's hand schudde.

'Woede-aanvallen?' vroeg ik verbaasd. De blik van Farr was nu meteen op mij gericht en hij trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. Hij zag er nog erg jong uit, maar met deze uitdrukking leek hij opeens jaren ouder.

'Wel ja, lief kind. Madeline, is het niet? Ik kreeg Axe's bericht via een paar pixies. Hij heeft dezelfde vervloeking als jij. Alleen lijdt hij ook nog eens aan vreselijke woede-uitbarstingen. Hij heeft nog maar één jaar voor hij vijfentwintig wordt en sterft, nietwaar?' legde Farr uit. Axe knikte en keek uit een klein, vuil raampje naar buiten.

Het was me nog niet eerder opgevallen of zelfs doorgedrongen hoe wanhopig Axe zijn littekens had willen verbergen. Hij droeg steeds dat losse, witte hemd en die lange, strak zittende broek. Alles van hem was bedekt. Zelfs zijn gezicht met het masker... Nu kon ik enkele littekens onderscheiden op zijn handen.

'Waarom vertelde je dat niet?' vroeg ik Axe. 'Waarom bleef je zo geheimzinnig doen?'

'Je moet het hem niet kwalijk nemen, meisje, Axe is een erg gesloten persoon sinds... nou ja.' Farr stopte abrupt met praten en staarde even nietszeggend voor zicht uit. 'Het is trouwens erg fijn je te ontmoeten, Madeline Elpis.'

'Insgelijks, denk ik', mompelde ik wanneer Farr mijn hand schudde.

Axe was ondertussen al bij de salontafel gaan zitten en keek ons verveeld aan. Zijn bijl leunde tegen de lederen sofa en het zag er naar uit dat Axe het zich gemakkelijk had gemaakt.

'Kun je ons nou helpen om Narcisso te vinden?' vroeg Axe wanneer zijn handen achter zijn hoofd legde en achteruit leunde.

'Dat hangt er natuurlijk van af saar hij uithangt, maar ja, ik denk dat dat wel moet lukken.' Farr keek Axe zelfverzekerd aan en glimlachte dan naar mij. 'Maar eerst moeten jullie absoluut nieuwe kleren kopen. Jullie stinken uren in de wind.'

Ik keek de faun beledigd aan, maar Axe daarentegen bulderde van het lachen. Dit was een hele andere kant die ik van hem te zien kreeg en ik vond het zo slecht nog niet.

'En jij hebt dringend nieuwe schoenen nodig. Arm kind', mompelde Farr vol medelijden met een blik op mijn voeten. Ik keek geschrokken naar beneden en constateerde dat ik geen schoenen meer aanhad.

Axe grinnikte kort toen ik hem hopeloos aankeek en haalde dan zijn schouders op.

'Kobolden.'