My adoption boys

8

Jana

Mijn oren ruisen. Zei hij dat echt?  of ben ik maar een het dagdromen?

'Wat zij je?' mijn hoofd is nog altijd zo rood als een overrijpe tomaat.Zo eentje die je niet meer in de sla kan doen want dan smaakt die niet meer zo goed.

'Je hebt me wel gehoord!' zegt Louis met een ingehouden lach.

Ik rol met mijn ogen.

'En dat allemaal voor een appel!' mompel ik.

Ik buig me een beetje voorover en heef hem een kus op de wang.

Maar Louis draait zijn hoofd en mijn lippen komen terecht op zijn mond.

Meteen vliegen de vlinders rond in mijn buik, alsof ze vrij zijn na een lange koude winter.

Louis glimlacht.

'Mag ik dan nu mijn appel?' ik steek mijn hand uit.

Met een zucht legt hij mijn appel in mijn hand, snel neem ik een hap uit het stuk fruit.

*na school*

Ik zit op bed en veeg het zweet van mijn voorhoofd.

Ik sta terug op en zet de radio aan.

Ik ben bezig met de logeerkamer klaar te maken voor de jongen die straks komt. En rara, wie moet weer al het werk doen? Juist ja, ik!

Ik veeg het stof weg en kijk dan tevreden naar mijn werk.

Ik heb er veel moeite ingestoken en het resultaat mag er zijn!

Het is een ruime kamer met een bed. Zonder bed zou het nogal een rare slaapkamer zijn!

Een tafel en stoel en natuurlijk een kast.

Ik draai me om als ik mijn ouders thuis hoor komen.

'Jana we zijn er! En we hebben een broer voor je mee!' probeert pap grappig te doen.

Ha ha ha...

nieuw hoofdstuk darlings!
hope you like it!
xx me