Love Till Death | Υπό Διόρθωση

••Κεφάλαιο 13••

~Δέσποινα ~

Η Ιωάννα βγήκε εξω για να ετοιμαστω  και εγώ πήγα σφαίρα στο μπάνιο. Ισιωσα τα μαλλιά μου και μετά πήγα στην ντουλάπα μου για να δω τι θα βάλλω παλι. Πρόβλημα...

Αφου κοιτούσα για καμία ώρα τα πολλά  ρούχα μου, κατέληξα σε ενα τζιν στενό παντελόνι και ενα  πουκάμισο απο πανω. Αφησα ανοιχτά τα πρώτα δυο κουμπια μιας και απο μεσα φορουσα φανελάκι λόγο κρυου. Φόρεσα τα μποτάκια μου,  έβαλα το μπουφάν μου, πήρα τσάντα και βγήκα έξω.

Μπήκαμε στο αμάξι και η Ιωάννα είπε αμέσως στον σοφέρ την διεύθυνση που θα πηγαίναμε.

Μετά απο λίγη ώρα σταματήσαμε έξω απο ενα υπέροχο κατάστημα με επίσημα ρούχα. Απο την βιτρίνα και μόνο κατάλαβα πως τα φορέματα ηταν πριγκιπικα. Μπήκαμε μέσα και όλα ήταν  μαγευτικά. Ολα ήταν τέλεια.

Δοκίμασα διάφορα φορέματα και δεν μπορούσα να διαλεξω πιο μου άρεσε πιο πολύ. Βασικά, μάλλον πως άλλαξα πάνω απο δέκα φορέματα μέχρι να βρω το κατάλληλο για εμένα. Στο τέλος ομως τα κατάφερα και  βρηκα το ιδανικό.

Φύγαμε απο το κατάστημα οπου ήμασταν και σειρα είχαν τώρα τα παπούτσια. Σε αυτό το θέμα δεν δυσκολεύτηκα καθόλου αφού μόλις μπήκα στο κατάστημα, είδα ενα ζευγάρι που ταίριαζε υπέροχα με το φόρεμά μου. Ποτέ τελειώσαμε γρήγορα απο εκεί και βγήκαμε ξανά στον δρόμο.

"Και τώρα πάμε και κάπου αλλού." άκουσα την  Ιωάννα να λέει και με πήρε απο το χέρι.

"Που πηγαίνουμε;"Ρώτησα περίεργη.

"Θα δεις. Εκπληξη!" μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. Σε αυτό μου θύμισε τον αδερφό της.

Μπήκαμε στο αμάξι και ο σοφέρ οδηγούσε προς μια άγνωστη κατεύθυνση για εμένα. Μετά απο κάποια ωρα σταματησαμε έξω απο.... ενα μαγαζί αυτοκινήτων; Τι κάνουμε εδω;

"Αντε λοιπον  κατέβα!" μου φώναξε η Ιωάννα με χαρά.

"Εεε τι κάνουμε εδω;" Ρώτησα αμήχανα.

"Εεεε θα σου πουν.. άντε γειά σου τωρα!"  μου απάντησε βιάστηκα και μόλις γύρισα για να την κοιτάξω, είχε μπει στο αμάξι και έφυγε.  Τέλεια. Εγώ πως θα φύγω τωρα απο εδω;

"Δεσποινίς Δέσποινα."  άκουσα το όνομά μου και γύρισα να κοιτάξω ποιός ήταν. Ενας  κύριος περίπου στα σαράντα χρόνια του και με κοιτούσε με ενα απαλό χαμόγελο.

"Παρακαλω; Τι με θελετε;" ειπα ευγενικά.

"Ελάτε μαζί μου παρακαλώ." μου απάντησε και άρχισε να περπατάει .

"Τι με θέλετε ακριβώς δεν έχω καταλάβει." είπα ξανά μπερδεμένη

"Μα για να πάρετε το αμάξι σας."
ΤΟ ΠΟΙΟ;  Θεέ μου  το αμάξι μου.

Ενα χαζό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου και μπήκα μεσα στο μαγαζί μάζι τον κύριο.

"Υπογράψτε εδώ και θα μπορέσετε να φύγετε μετά."
Φυσικά αμέσως υπέγραψα .

"Που είναι το αμάξι και τα κλειδιά;" Ρώτησα με ανυπομονησία.

"Το αμάξι είναι αυτό."  είπε και μου έδειξε στα δεξία μου. Γυρισα και αυτο που ειδα με εξέπληξε.  Ενα mini Cooper  σε κοκκινο χρώμα με μαυρη οροφή.  Εντάξει. Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα.

"Τα κλειδιά δεν τα έχω εγώ αλλά ένας άλλος κύριος." συνέχισε. Το εννοεί;

"Συγνώμη τι εννοείται; Ποιος είναι ο 'αλλος κύριος';"

"Εγω." άκουσα απο πίσω μου την απάντηση και γύρισα.  Αρη...

"Τι κάνεις ΕΣΥ εδώ; Νόμιζα ότι δεν μου μιλούσες.." ειπα.

"Θα φύγουμε μαζί. Απλό." μου απάντησε και δεν μου άφησε περιθώρια να απαντήσω αφού μπήκε στην θέση του οδηγού και με περίμενε.

Μπήκα στο αμάξι και σταυρωσα τα χέρια μου κάτω απο το  στήθος μου. Κοιτούσα καθόλη την διάρκεια  της διαδρομής απέξω. Ημουν θυμωμένη κακό ήταν;

"Βασικά αυτό το αμάξι ειναι δικό μου. Γιατί είπαμε οδηγάς εσύ;"  είπα και τον κοίταξα. Με κοίταξε και ενα στραβό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο υπέροχο πρόσωπό του, αποκαλύπτοντας τα λακακια του.

Σταμάτησε το αμάξι στην άκρη του δρόμου και κατέβηκε. Μου έδωσε τα κλειδιά και ένιωθα η πιο χαρούμενη κοπέλα στον κόσμο. Έτρεξα και μπήκα στην θεση του οδηγού. Εβαλα μποστά και ξεκίνησα να οδηγώ.

Οδηγούσα και λεπτό με λεπτό, η  αδρεναλίνη μου χτυπούσε κόκκινο. Κάποια στιγμή  αύξησα ταχύτητα και ο Άρης με κοίταξε ανασηκωνοντας το ενα φρύδι του. Του χαμογέλασα και συνέχισα να οδηγώ με προορισμό το σπίτι, στο οποίο φτάσαμε λίγο αργότερα.

"Ηταν υπέροχα! "  είπα ενθουσιασμένη και κοίταξα τον Άρη μου γελούσε. Κλείδωσα το αμάξι  και μπήκαμε μέσα γελώντας και οι δυο μάζι.

"Χαίρομαι που τα πηγαινεται καλά." ακούστηκε ο πατέρας του Άρη  απο τον διάδρομο και γυρισαμε.

"Εεε εγώ πάω πάνω." είπα εγώ και ο Αρης ταυτόχρονα και κοιταχτήκαμε. Ανεβήκαμε στα δωματια μας και μπήκαμε αμέσως μέσα, χωρίς να μιλήσουμε άλλο.

Τουλάχιστον σήμερα,  ήμασταν μαζί. Και ηταν υπέροχα.

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Μμμμμ...  πλησιάζει ο αρραβώνας και οι δυο τους φαίνεται να είναι πιο καλα. Θα μείνει ο Άρης ετσι ή θα απομακρυνθεί παλι??