Love Till Death | Υπό Διόρθωση

••Κεφάλαιο 30••

Η Δέσποινα το πρωί ξύπνησε, νεντονοντας το πιασμενο κορμί της από την... κουραστική αλλά γεμάτη εξαψη νύχτα με τον αγαπημένο σύζυγο της.

Τον κοίταξε δίπλα της που κοιμόταν σαν άγγελος. Ο δικός της φύλακας άγγελος.

Χαιδεψε απαλά το μάγουλο του με τα ακροδαχτυλα της και ένιωσε το κορμί της ανατριχιαζει.

"Πόση ώρα με κοιτας; θα με ματιασεις στο τέλος..." της είπε και άνοιξε τα μάτια του. Την κοίταξε γλυκά και της Χαμογέλασε με το γοητευτικό του χαμόγελο.

"Τώρα ξύπνησα και μου αρέσει να σε χαζεύω."

Ανασηκωθηκε και απότομα, ξαπλωσε την Δέσποινα και ανέβηκε από πάνω της.

Της Χαμογέλασε πονηρά και άρχισε να την χαιδευει. Τα δάχτυλα του άρχισαν ένα μονοπάτι από τον ώμο της και κατέληξαν στους γοφους της.

Ένας μικρός αναστεναγμος ξέφυγε από το στόμα της μα ο Άρης, εμπόδισε τους υπόλοιπους να βγουν από το στόμα της με ένα φιλί γεμάτο πάθος.

Τα χέρια του έκαναν αχορταγες βόλτες στο σώμα της μα η Δέσποινα τον σταμάτησε.

"Άρη... ούτε να το σκέφτεσαι." του φώναξε και τον απομακρυναι από πάνω της.

Σηκώθηκε γρήγορα για να μην προλάβει να την πιάσει. Ο Άρης άρχισε να την κυνηγάει μα εκείνη, κλειστηκε στο μπάνιο και κλείδωσε την πόρτα.

"Θα μου το πληρώσεις αυτό μικρή."

Άρχισε να γελάει, παρασερνοντας και τον Άρη μαζί της.

Άτιμη γυναίκα σκέφτηκε και πήγε στο δωμάτιο που ήταν η πελορια ντουλάπα να ντυθεί.

Μετα απο λίγη ώρα ο Άρης και η Δέσποινα κατεβαιναν για πρωινό.

Αλλά όπως πάντα είχαν αργήσει και όλοι είχαν πάει στις δουλειές του, με αποτέλεσμα να είναι μόνη τους.

Έκατσαν στο τραπέζι μιας και ήταν στρωμένο και άρχισαν να τρώνε.

"Αγάπη μου σκέφτηκα κάτι." Είπε ο Άρης σπαζοντας τη σιωπή.

"Πες μου..."

"Πώς θα σου φαινόταν να ζήσουμε μόνοι μας; Στο δικό μας σπιτι;"

Η Δέσποινα από το σοκ της πάρα λίγο να πνίγει με τον καφέ της.

"Το... το εννοεις;" Είπε με ενθουσιασμό.

"Ναι μάτια μου. Το εννοώ. Οι δύο μας." της απάντησε και σηκώθηκε όρθιος.

"Στο δικό μας σπιτι. Ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε, όπου το θέλουμε και ότι ώρα το θέλουμε."

Τόση ώρα ήταν από πίσω της και είχε σκυψει στο αυτί της.

Έβαλε τα χέρια του στο τραπέζι και την εγκλοβησε ανάμεσα τους.

Τα χείλη του έκαναν βόλτες στον λαιμό και το αυτί της.

"Θα μπορώ να σε κάνω δική μου όποτε θέλω. Χωρίς να με νοιάζει τίποτε. Και θα το κάνω σε όλα τα μέρη του σπιτιού."

"Ποτέ φευγουμε;" ειπε ξεπνοη πια η Δέσποινα.

Τεράστια χαμόγελα ήταν χαραγμένα στα πρόσωπα τους. Επιτέλους θα είχαν το δικό τους σπίτι. Την φωλιά για τον έρωτα τους.

Το κινητό της Δέσποινας χτύπησε.
Άγνωστος αριθμός.

"Παρακαλω;"

"Αδερφούλα;" Ο Μιχάλης.

"Τι θες." του απάντησε κοφτα και ψυχρά

"Αααααα μα γιατί μου μιλάς έτσι. Αδέρφια είμαστε. Απλά πήρα να δω τι κάνεις."

"Είμαι μια χαρά. Ευχαριστώ!"

"Ζησε την ευτυχία σου όσο μπορείς Δέσποινα. Δεν θα κρατήσει πολύ."

Η Δέσποινα έκλεισε το τηλέφωνο για να μην τον ακούει πια.

"Ηλιθιε." ψιθύρισε και μπήκε στο αμάξι της.

Προσπέρασε τα τελευταία λόγια του χωρίς να την νοιάζουν.

Μέγα λάθος!

Λίγα λεπτά βρισκόταν σε ένα καφέ όπου θα συναντούσε κάποια άτομα που πραγματικά ήταν σημαντικά για εκείνη.

Ήταν...

Μπήκε και τις είδε ξανά. Μετα παιχνίδι τόσο καιρό.

Η Αντα και η Ελσα ήταν ξανά μπροστά της...

------------------------------------

ΜΜΜΜ τι λέτε να πούνε μετά από τόσο καιρό;

Κολλητες λέτε να καταλήξουν παλι;

Comments if you want! ❤

Eva_Spanou